25/1/08

Καρδιές στην Αθήνα

Από την Δευτέρα 21/1/08 και για δύο μήνες, ξεκίνησε η "Hearts in Athens" στα πλαίσια της "Hearts in the World", ίσως η μεγαλύτερη υπαίθρια έκθεση στην Αθήνα, παρόμοια της περυσινής "Athens Cow Parade".

Υπήρξαν πάνω από 700 ιδέες από τις οποίες υλοποιήθηκαν 115 καρδιές-έργα τέχνης που αποτελούνται από μέταλλο, fibreglass και ξύλο. Είναι επενδυμένες με ειδικό υλικό ώστε να καθαρίζονται εύκολα, ενώ έχει προβλεφθεί χώρος για την αποκατάστασή τους στην περίπτωση ζημιών όπως είχε συμβεί πέρσι στο "Athens Cow Parade".

Μεγάλο μέρος των εσόδων από την δημοπράτηση που θα γίνει στο τέλος της έκθεσης, θα δοθεί για τους σκοπούς του σωματείου "Μαζί για το παιδί".

Φωτογράφισα τις καρδιές που συναντώ καθημερινά στο δρόμο μου. Κάποιες σε προκαλούν να τις αγγίξεις, άλλες να τις πλησιάσεις για να ανακαλύψεις τις λεπτομέρειές τους και άλλες για να διαβάσεις μηνύματα ή λέξεις.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στους λάτρεις της street art και σε αυτούς που βλέπουν την πόλη μας με τέτοιες εκθέσεις να παίρνει χρώμα και να αλλάζει διάθεση.

Special αφιέρωση, από τα παιδιά του studio στη Γλαρένια και στην οικογένειά της με πολλή αγάπη!


Ξεκινάμε τη βόλτα μας από το Σύνταγμα που βρίσκεται η υπέροχη φούξια καρδιά, αυτή με τους μικρούς ανεμόμυλους που γυρίζουν με τον αέρα και αυτή που είναι παρέα με τον Έλληνα τσολιά, η καρδιά του κάθε Έλληνα!




Η επόμενη πρώτη, όπως και η προηγούμενη τελευταία, βρίσκονται στο κάτω μέρος της πλατείας κοντά στο σιντριβάνι. Επί της Πανεπιστημίου στο ύψος της Βουκουρεστίου, θα βρείτε την αγελάδα με τις ηπείρους στη πλάτη της και άλλες δύο πιο κάτω μετά την Αμερικής.




Στην πλατεία Κλαυθμώνος υπάρχει η καρδιά που η μία της μεριά είναι γραμμένη από μηνύματα περαστικών (?) και η πίσω της γεμάτη από υλικά πληκτρολογίου υπολογιστών.



Στο πάνω μέρος της πλατείας Κλαυθμώνος κοντά στην Πανεπιστημίου, υπάρχει αυτός ο φοβερός πιτσιρικάς δίπλα στη θάλασσα, υπάρχει η καρδιά με τα δύο υπέροχα καράβια και άλλη μια από γκαζόν και με ένα ποτιστήρι στην κορυφή της.




Επί της Βουκουρεστίου στο ύψος της Βαλαωρίτου θα δείτε άλλη μια σοκολατένια(?) καρδιά και άλλες δύο λίγα μέτρα πιο κάτω προς την Πανεπιστημίου.




Εκτός της επόμενης πρώτης, οι υπόλοιπες τρεις βρίσκονται στη στοά του Attica. Αυτή με το αερόστατο πάνω από την πόλη είναι τρισδιάστατη, υπάρχει δίπλα άλλη μια από ένα αστραφτερό υλικό και μια τρίτη από μικρούς καθρέπτες που δημιουργούν μια φανταστική εικόνα.



Προσπάθησα να αποθανατίσω τον εαυτό μου πάνω στα καθρεπτάκια της καρδιάς ενώ ακολουθεί αυτή με τα τριαντάφυλλα επί της Βουκουρεστίου απέναντι και λίγο πριν το Zonars.



Υπολόγισα ότι φωτογράφισα 20 καρδιές-έργα τέχνης, μέχρι τις 115 υπάρχουν αρκετές που περιμένουν να τις ανακαλύψετε!

Ελπίζω να το απολαύσατε!

Το επόμενο ραντεβού είναι το 2009 στο Κάιρο.

---------------------------------------------------------------------------
Πηγές : Τα Νέα, και το site της έκθεσης http://www.heartsinathens.gr/

19/1/08

Πρόσκληση σε Ποιητικό Σαλόνι

Η πρόσκληση ήρθε πρώτα από την Ιουστίνη, μετά από τον Σπύρο και δηλώνοντας μακριά από το θέμα, βάλθηκα να βρω και να σας παρουσιάσω ένα ποίημα.

Ξεφύλισσα την ανθολογία-γραμματολογία «Η Ελληνική Ποίηση», πέντε τόμοι, πάνω από 2.000 σελίδες, στάθηκα και διάβασα ποιήματα που κατά καιρούς συναντούσα, σε έντυπα, αναρτήσεις φίλων ή τραγούδια και τελικά πελάγωσα! Ζήτησα τότε τη «βοήθεια της επιτροπής» που μου πρότεινε Κωστή Παλαμά. Και εκεί που διάβαζα για Το θάνατο της Πεντάμορφης, τις Πατρίδες, το Δωδεκάλογο του Γύφτου και την Ανατολή, έπεσα πάνω σε ένα άλλο ποιητή που μιλούσε για ...ραδιόφωνο. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ σαν πειρατικό που είμαι!

Ένα ποίημα σε ελεύθερο στοίχο, του Μανώλη Αλεξίου (1907-1963), έναν από τους νεωτερικούς ποιητές του μεσοπολέμου.

Υπερβραχέα (49.83Μ)

Επήρα όλους τους σταθμούς.
Σκυμμένος ώρες πολεμούσα
να νιώσω ένα μονάχα χτύπο
απ’ την καρδιά της ανθρωπότητας.
Με βάραινε τόση αγωνία σιωπηλή
που θα’ λεγες, στο κοκαλένιο αυτό κουμπί
κρατούσα το σφυγμό της.
Όμως δεν μπόρεσα να πάρω
την «εύθυμη μουσική» της Βαρσοβίας
την «ελαφρά» του Αμβούργου
και την τσιγγάνικη της Βουδαπέστης.
Κουράστηκε το χέρι μου
να φέρνει βόλτα την υδρόγειο
και μάταια η φούχτα μου ανοιγμένη
λίγη ξεστή να ζητιανέψει μελωδία.
Θέ μου, δε μπόρεσα ν’ ακούσω
παρά μια βουή πνιγμένη κι ένα γδούπο
από άπειρα βαριά βήματα με μπότες.
Μόνο ένα πλήθος κάποτε φωνές
πού όμως καμιά δεν έμοιαζε για ανθρώπινη.
Ένας σταθμός με 12 χιλιάδες «βατ»
με πείσμα μου χαλούσε κάθε «λήψη».
Μα ξάφνου μπόρεσα ν’ ακούσω
φερμένη λες απ’ τον ακραίο σταθμό της γης
μια έκρηξη μακρινή να φτάνει
κι ύστερα μια ψιλή κι αδύναμη φωνούλα,
ένα κλαθμύρισμα μωρού μέσα στη νύχτα.
Πόσο πελώριο, σ’ ένταση το κύμα
κι ήταν ο σταθμός εκείνος μέσα μου
!...
(περ. Νεοελληνικά Γράμματα», τ.67 12.3.1938)

-----------------------------------------------------------------
ΥΓ. Σε σχόλιό του ο "Πειραματικός" αναφέρει ότι ο σταθμός στους 49.83Μ με τα 12 χιλιάδες βατ ήταν ο σταθμός της Deutche Welle . Ήταν η φωνή της ναζιστικής Γερμανίας επί Χίτλερ και αυτή η πληροφορία τοποθετεί για εμάς που δεν γνωρίζαμε, το ποίημα στη σωστή του διάστση.

16/1/08

Ένας Προαναγγελθείς Θάνατος

Ο επιθανάτιος ρόγχος της πόλης ακουγόταν τις τελευταίες ημέρες εντονότερος. Ένα παρατεταμένο “κραααακκκκ” κάθε τόσο σαν να σκιζόντουσαν τα σωθικά της και ο ήχος αντανακλώταν και δονούσε το σύμπαν ολόκληρο.

Δύο βαλίτσες έτοιμες έξω στο πεζοδρόμιο και εγώ από δίπλα, περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή το φορτηγό να έρθει να μας πάρει. Ήμασταν λίγοι που είχαμε μείνει στη πόλη και οι οδηγίες ήταν σαφείς -να πάρουμε ότι θα μπορούσαμε να κρατήσουμε στα δυο μας χέρια.

Οι σειρήνες ηχούσαν με αυτό το βαθύ και παρατεταμένο μονότονο ήχο κάθε δέκα λεπτά λες και κάποιος θα μπορούσε να αγνοήσει το επερχόμενο έρεβος. Εδώ και δέκα χρόνια, όλες οι προσομοιώσεις έδειχναν με ακρίβεια την κατάρρευση των τοίχων που συγκρατούσαν την ορμή του νερού -που είχε αυξηθεί επικίνδυνα λόγω των πάγων που έλειωναν- έξω από τη πόλη. Η εγκατάλειψή της ήταν επιβεβλημένη.

Κάθισα στην καρότσα του φορτηγού, ανάμεσα στους λίγους συμπολίτες μου βλέποντας το σπίτι μου να απομακρύνεται. Δεν έκανα τον κόπο να κλείσω την πόρτα του σπιτιού φεύγοντας, ήθελα να καλωσορίσει σαν καλός οικοδεσπότης τη δύναμη της φύσης. Έβλεπα το μεγάλο δέντρο με τη κούνια που κάναμε μικροί, να την πηγαίνει ο αέρας πέρα-δώθε και τη πίσω μεριά που ήταν ο κήπος μας, ανθισμένος με τις παιδικές μας αναμνήσεις. Στη Μεγάλη Αρρώστια έχασα τους δικούς μου και όσα ζώα έμειναν άλλα τα αφήσαμε ελεύθερα και τα δυνατά τα δώσαμε στην Ευθύνη Διοίκησης της Επιχείρησης για να μεταφερθούν σε πιο ψηλά εδάφη, ελεύθερα για αναπαραγωγή.

Είχαν περάσει δύο ώρες χωρίς να ανταλλάξουμε κουβέντα μεταξύ μας, ανεβαίνοντας τον δύσκολο δρόμο προς το Στρατόπεδο Συγκέντρωσης όταν η τελευταία αγωνιώδης κραυγή της πόλης ακούστηκε σαν αναστεναγμός και τράνταξε όλη τη κοιλάδα μέχρι πάνω ψηλά το βουνό που βρισκόμασταν.

Σταματήσαμε και αποβιβαστήκαμε στην άκρη του δρόμου για να κρατήσουμε τη τελευταία εικόνα της πόλης στη μνήμη μας, να θρηνήσουμε τη ζωή που αφήσαμε και πέθαινε εκεί κάτω στα χαμηλά. Πρόσωπα σκυθρωπά, λυπημένα, αγανακτισμένα κοιτούσαν εκεί που πρέπει να είχε υποχωρήσει το φράγμα και το νερό νικητής ενός χαμένου από την αρχή αγώνα να ξεχύνεται ασυγκράτητο και να σκεπάζει τα πάντα. Χωράφια και δρόμοι ήταν τα πρώτα που έχασαν το σχήμα τους, μετά σιγά-σιγά τα σπίτια.

Κοιτάζαμε χωρίς να μιλάμε -και τι θα μπορούσαμε να πούμε άλλωστε, λες και δεν το ξέραμε, δεν το περιμέναμε, δεν είχαμε βασανιστεί στα όνειρά μας. Το ελαφρύ χώμα που σκέπαζε τους προγόνους μας, θα γινόταν λάσπη και θα κάλυπτε και όλα όσα μας άφησαν κληρονομιά μαζί με τα όνειρά τους για αυτόν τον τόπο, μαζί τους και τα δικά μας όνειρα. Όλα μέσα σε λίγα λεπτά χάθηκαν κάτω από τόνους νερό.

Ασυναίσθητα άφησα τα χέρια μου που μέχρι πριν λίγο οι παλάμες τους έκλειναν σφικτά το πρόσωπό μου και άγγιξα την κοιλιά μου. Οι οδηγίες ήταν σαφείς -δεν μας απαγόρευσαν να πάρουμε μαζί μας τα αγέννητα. Σε δύο μήνες μια νέα ζωή θα γεννηθεί και θα έρθει αντιμέτωπη με τη τραγωδία που ζούμε και θέλω να πιστεύω ότι θα παλέψει να βρει λύσεις, να βρει ένα τρόπο να αλλάξει τα σχέδια κάποιων.

Γνωρίζω και το όνομα που θα της δώσω, Ελπίδα.




Αφιερώνεται εξαιρετικά στη μνήμη του σερ Έντμουντ Χίλαρι, που ανακοινώθηκε ο θάνατός του στις 11/01/2008, σε ηλικία 88 ετών. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε την κορυφή των Ιμαλαϊων στα 33 του. Ήταν μια ηρωική προσωπικότητα που έζησε μια ζωή με αποφασιστικότητα, ταπεινότητα και γενναιοδωρία, αφιερώνοντας μεγάλο μέρος της ζωής του στο να προσφέρει τεράστιο κοινωνικό έργο σε αυτούς που μένουν στη σκιά του Έβερεστ. Ήταν αυτός που δήλωσε ότι δεν τα έβαλε με το βουνό αλλά με τον ίδιο του εαυτό και πέθανε με το παράπονο να δει να λιώνουν οι πάγοι στην Ανταρκτική.

Περισσότερα για τον
Έντμουντ Χίλαρι εδώ

------------------------------------------
ΥΓ. Τρομάζω στην υποτιθέμενη ερώτηση των παιδιών μου:" Μπαμπά σε τι κόσμο μας έφερες". Ο μόνος λόγος που σκέφτομαι για να νοιώσω καλύτερα είναι γιατί πιστεύω στη νέα γενιά, πιστεύω ότι θα βρει λύσεις και ότι δεν θα μείνει αμέτοχη στη καταστροφή που γίνεται.


12/1/08

I, Robot

Ο Ισαάκ Ασίμωφ (1920-1992) κατέχει τη θέση ενός από τους σημαντικότερους συγγραφείς όλων των εποχών. Αν και θεωρείται ο πατριάρχης της Επιστημονικής Φαντασίας, μόνο το 1/3 του έργου του αναφέρεται σε αυτή, ενώ τα περισσότερα έργα του ασχολούνται με επιστημονικά θέματα σε ένα αρκετά μεγάλο σύνολο βιβλίων (400 με 500).

Είναι ο πατέρας της "ρομποτικής" αφού πρώτος εισήγαγε αυτό τον όρο και έγραψε για τα ρομπότ από μια άλλη διαφορετική οπτική για την εποχή εκείνη, το 1940!

Οραματίστηκε τα "ποζιτρονικά ρομπότ", με λογική, συνείδηση και το σημαντικότερο με αντίληψη του εγώ τους. Με αυτά καταπιάνεται στις ιστορίες του θέτοντας σοβαρούς προβληματισμούς.

Σκεπτόμενος το κατά πόσο μια μηχανή μπορεί να γίνει ευφυής, να επεξεργάζεται σκέψεις του εγκεφάλου της και να τις συνδυάζει με εξωτερικά ερεθίσματα, και προσπαθώντας να προστατεύσει τον δημιουργό-άνθρωπο καθιστώντας αυτές ανενεργές και ακίνδυνες, προχώρησε στην διατύπωση των τριών νόμων της ρομποτικής:

1) Ένα ρομπότ δεν μπορεί να βλάψει τον άνθρωπο ή με την απραξία του να του επιτρέψει να πάθει κακό.
2) Ένα ρομπότ πρέπει να υπακούει στις διαταγές που δίνονται από τον άνθρωπο, εκτός αν αυτές έρχονται σε αντίθεση με τον Πρώτο Νόμο.
3) Ένα ρομπότ πρέπει να προστατεύει την ύπαρξή του εφ’ όσον αυτή η ενέργειά του δεν συγκρούεται με τον Πρώτο και Δεύτερο Νόμο.

Τρεις νόμοι συμπεριφοράς των ρομπότ και είναι τόσο απλοί για να είναι ασφαλείς, αλλά θα μπορούσαν να είναι τα δομικά στοιχεία της δημιουργίας μιας Φιλικής Τεχνητής Νοημοσύνης (Friendly Artificial Intelligence).

Αυτό ήταν το όραμα ενός μεγάλου συγγραφέα, ιατρού και επιστήμονα της βιοχημείας. Θα ήθελα τώρα να σας συστήσω τον Jules.

"I, Jules". O Jules είναι ένα ρομπότ, μια δημιουργία της εταιρίας Hanson Robotics που έχει γίνει διάσημη για τον αληθοφανή χαρακτήρα των ρομπότ που κατασκευάζει. O Jules συνδυάζει ένα στατιστικά τέλειο ανδρόγυνο πρόσωπο και είναι δεινός συνομιλητής.


Το πρόσωπο του είναι καλυμμένο με ένα αληθοφανές δέρμα που αποτελείται από ένα σπογγώδες πολυμερές υλικό (Frubber TM) και του δίνει την ικανότητα να μιμείται επιδέξια τις ανθρώπινες εκφράσεις ενώ μπορεί να προσομοιώσει πάνω από 62 μυϊκές συσπάσεις προσώπου και λαιμού.

Χρησιμοποιεί μικροκάμερες για να αντιλαμβάνεται το χώρο, να αναγνωρίζει πρόσωπα, να κατανοεί την ομιλία, να διατηρεί την επαφή των ματιών με τον συνομιλητή του όπως και τις κινήσεις γύρω του.

Χρησιμοποιώντας το πιο πρόσφατο λογισμικό Τεχνητής Νοημοσύνης, η προσωπικότητά του έχει δομηθεί με αυτές κάποιων συγγραφέων που του επιτρέπουν να συμμετέχει σε μια φυσική και διαλογική συνομιλία, αναπτύσσοντας δικούς του συλλογισμούς και εκφράσεις.

Πίσω από όλα αυτά κρύβεται ο Dr. David Hanson και η ομάδα του, που είναι υπεύθυνος για όλες τις καινοτομίες (έρευνας αρκετών ετών) που έχουν υλοποιηθεί όπως είναι το δέρμα, οι εσωτερικοί μηχανισμοί και το προηγμένο λογισμικό που δίνει στα ρομπότ τη ικανότητα της αλληλεπίδρασης με τους ανθρώπους.

Η δυνατότητα να δημιουργεί τέτοιο ρεαλιστικό αποτέλεσμα ο Dr. David Hanson, οφείλεται στο καλλιτεχνικό του υπόβαθρο. Ο ίδιος αντιμετωπίζει το ρομπότ σαν ένα γλυπτό τεσσάρων διαστάσεων. Την κάθε δραστηριότητα, έκφραση, κίνηση και την αλληλεπίδραση αυτών με τα μηχανικά μέρη και το επαναστατικό πολυμερές υλικό που καλύπτει το πρόσωπο, την αντιμετωπίζει σαν μια μεμονωμένη δημιουργία στο σύνολο του έργου.

Εντυπωσιακά πράγματι όλα αυτά. Τα ρομπότ αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν στον κινηματογράφο, στο χώρο της ψυχαγωγίας, στην έρευνα, σε μουσεία, συναυλίες, πολιτικές εκστρατείες και γενικότερα στον χώρο του marketing.

Δεν έχουμε φτάσει στο σημείο που οραματίστηκε ο Ισαάκ Ασίμωφ και δεν ξέρω αν τελικά υπάρχει λόγος να φτάσουμε, αφού ο αιώνας που διανύουμε είναι ο αιώνας της βιοτεχνολογίας και τα αυριανά ρομπότ ίσως δεν θα χρειάζεται να είναι μηχανικά αλλά κομμάτια των εαυτών μας. Και τότε θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε άλλα προβλήματα έτσι όπως μας περιγράφει κάποια ο Michael Marshall Smith στο βιβλίο του Spares ή Κλώνοι (στην ελληνική μετάφραση, 1998 ΜΕΔΟΥΣΑ) ή αντίγραφα ή ρεζέρβες ή όπως το αναφέρει απλά ως "ανταλλακτικά".

Αφιερωμένο σε όλους εμάς που λυπόμαστε γιατί ξέρουμε ότι δεν θα ζούμε για να δούμε που θα οδηγηθεί αυτή η εξέλιξη.


Μερικές από τις δημιουργίες της Hanson Robotics είναι:
(φωτ. 1) Ο Joey Chaos,ένας Rock Start που του αρέσει να μιλά για μουσική και να εκφέρει άποψη για πολιτική και οικονομικά.
(φωτ. 2) Ο Albert-Hubo, το πρώτο ρομπότ με ρεαλιστικό περπάτημα και ανθρώπινες εκφράσεις.
Η Vera. Η Eva, ένα μίγμα ethnic χαρακτηριστικών, θηλυκό με ιδεαλιστική νεανική ομορφιά και αρσενικά χαρακτηριστικά (μεγάλο σαγόνι και κρανιακή περιοχή).
(φωτ. 3) Ο Yrgh-bot, ένας πειρατής με ένα τυφλό μάτι ...χωρίς το δέρμα του και τα δύο μάτια.
(φωτ. 4) Ο Philip K. Dick, ο αγαπημένος μου συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας
(φωτ. 5) Ο μικρός Zeno με πρωτοποριακές δυνατότητες, που περπατά, μιλά με παιδιά και παίρνει τις δικές του εκφράσεις και αποφάσεις.


-----------------------------------------------------------------------
Πηγές:
http://www.asimovlaws.com/ - 3 Lows Unsafe
http://www.singinst.org/upload/CFAI// - Creating Friendly AI 1.0
http://www.lexima.gr/lxm/read-501.html - Ισαάκ Ασίμωφ
http://www.asimovonline.com/ - Isaac Asimov Home Page
http://www.fantasticfiction.co.uk/authors/Isaac_Asimov.htm - Books
http://hansonrobotics.com - Hanson Robotics

8/1/08

Βόλτα στο Βουνό με Ομίχλη

Τη μια στιγμή έβλεπες την ομίχλη να ανέβαινε με ταχύτητα την πλαγιά του βουνού και την επομένη να εμφανίζεται μπροστά σου στο μονοπάτι και να τρέχει κατά πάνω σου. Κάποιες στιγμές ήταν τόσο πυκνή που νόμιζες ότι θα μπορούσες να τη γραπώσεις με το χέρι σου και να τη κόψεις.

Είχαμε χωριστεί σε δύο ομάδες. Η μια ήμουν εγώ και η φωτογραφική μου μηχανή που έμενα πίσω καδράροντας συνεχώς τη φύση και η άλλη ομάδα οι υπόλοιποι της παρέας! Επίσης ήμασταν εφοδιασμένοι με μικρούς ασυρμάτους που τους χρησιμοποιούσαμε για να συνεννοούμαστε και να σαχλαμαρίζουμε για να περνά η ώρα από τα αυτοκίνητά μας, προσπαθώντας να μειώσουμε τον κίνδυνο να χαθούμε αναμεταξύ μας.

Η ιδέα ήταν να ανέβουμε στον Παρνασσό, αλλά λόγω της ομίχλης και του χιονιού σκεφτήκαμε, να μην ταλαιπωρηθούμε βάζοντας και βγάζοντας αλυσίδες αλλά να ταλαιπωρηθούμε τεμαχίζοντας ψητά εδέσματα στις παρακείμενες ταβέρνες, όπου και αυτό τελικά κάναμε. Επενδύσαμε στη γευσηγνωσία που μας προσέφεραν οι μεζέδες από αγριογούρουνο, πάπια, μοσχαράκι σε στάμνα κ.α. συνοδευόμενα από κόκκινο κρασί που άφηνε μια γλυκιά γεύση σταφυλιού στον ουρανίσκο.

Ο πρωινός σεισμός της Κυριακής -αν και ήμασταν στο βουνό- μας αναστάτωσε οπότε βρήκαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια εξερεύνηση τα γύρω χωριά και τελικά φτάσαμε απέναντι στον Μπράλο όπου μας φάνηκε καλή ιδέα να ανεβούμε στο Ελευθεροχώρι όπου ψηλά στο βουνό ξέραμε ότι υπάρχει μια λίμνη. Δυστυχώς είχε πολύ λάσπη και πυκνή ομίχλη. Αναγκαστήκαμε να αφήσουμε τα αυτοκίνητά μας και να περπατήσουμε, αλλά και πάλι μετά από λίγο τα παπούτσια μας ήταν τόσο ασήκωτα από την κολλημένη λάσπη που θα έπρεπε να ήμασταν 4x4 για να συνεχίσουμε. Η φωτογράφηση του ονειρικού τοπίου με τα ήρεμα νερά της περιτριγυρισμένης από τα έλατα λίμνης να καθρεφτίζουν τα σύννεφα, ...έμεινε όνειρο!

Τελικά μπορεί να μην ανεβήκαμε στις κορυφές του Παρνασσού αλλά ...με μεγαλύτερη ασφάλεια τις φωτογραφήσαμε από το απέναντι βουνό να δεσπόζουν πάνω από την ομίχλη. Αν και χέρια μου έτρεμαν από το κρύο, το zoom ανταποκρίθηκε θετικά!



Μερικές φωτογραφίες με καλλιτεχνική διάθεση. Στη πρώτη χάνεται και το τελευταίο μέλος της προπορευόμενης ομάδας ενώ στη δεύτερη αποτυπώνεται το τελευταίο μέτρο του μακρινού ταξιδιού της σταγόνας, πριν κάνει το τελευταίο σάλτο στη λασπωμένη γη. Στην τρίτη το παγκάκι περιμένει να ξεκουράσει τους οδοιπόρους. Εμείς εκεί φωτογραφηθήκαμε!



Παίζοντας με την ομίχλη, τα δέντρα και το φως.




Οι καλύτερες ατάκες ειπώθηκαν από τα μικρά της παρέας:
1) Στην πρόταση «...το ωραιότερο πράγμα στη ζωή...» που λέγαμε πάνω στη κουβέντα, ακούστηκε από το πίσω κάθισμα ο μικρός (3χρονος) να λέει «είναι η ευτυχία»!
2) «Έχω ένα τρομερό όπλο, ξέρεις ποιο είναι μπαμπά?» με ρώτησε η μικρή (7χρονη) και αφού δεν ήξερα μου απάντησε: «το μυαλό μου»!
Να σας πω ότι δεν καμάρωσα για τα παιδιά μου? θα σας πω ψέματα.

Κάναμε περίπου δυο ώρες πεζοπορία, γεμίσαμε τα πνευμόνια μας καθαρό αέρα, το ευχαριστηθήκαμε και επιστρέψαμε γεμάτοι όρεξη για να ξεκινήσουμε την πρώτη εργάσιμη Δευτέρα του νέου έτους, έτσι για να πάει καλά ο νέος χρόνος.

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε εσάς που θα θέλατε περισσότερο πράσινο και καθαρό αέρα στη ζωή σας.
-------------------------
ΥΓ. 1) Τρομερή εντύπωση μου έκαναν καμιά δεκαριά παραθυρόφυλλα και μπάζα που είχαν κάποιοι πετάξει σε μια πλαγιά δίπλα στο δρόμο ανάμεσα στα έλατα. Αίσχος!
ΥΓ. 2) Οι φωτογραφίες με κλικ μεγαλώνουν (όχι μεγάλη ανάλυση για να μην αργεί).