22/2/09

Υδάτινος Κόσμος


Στον "Υδάτινο Κόσμο" (Waterworld) –φουτουριστική ταινία του 1995 με τον Kevin Costner- παρουσιάζεται η αγωνία του ανθρώπινου είδους να επιβιώσει σε μια Γη καλυμμένη με νερό και παράλληλα η αναζήτηση ενός όμορφου κομματιού γης -όπως αναφέρει ο θρύλος- που ονομάζεται Dryland. Οι άνθρωποι ζουν σε προχειροφτιαγμένες πόλεις που επιπλέουν και σε άλλα διάφορα σκάφη ενώ το χώμα ως υλικό είναι δυσεύρετο και πανάκριβο στις συναλλαγές.

Tο σενάριο δεν φαίνεται εξωπραγματικό, αφού η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και η αύξηση της θερμοκρασίας κατά 1°c, σε συνδυασμό με το λιώσιμο των πάγων και την διαστολή των υδάτων, μπορούν να οδηγήσουν την άνοδο της στάθμης των ωκεανών μέχρι και του ενός μέτρου. Η άνοδος δεν θα είναι ομοιόμορφη και αν δεχθούμε την αναφορά του IPCC (Intergorvernental Panel Of Climate Change) για τις κλιματικές αλλαγές και το νερό, θα δούμε απώλειες εδάφους στην Ουρουγουάη (0,05%), στην Αίγυπτο (1%), στις Κάτω Χώρες (6%), στο Μπαγκλαντές (17,5%) και στην ατόλη Μαγιούρο στην Ωκεανία με τα νησιά Μάρσαλ, Κιριμπάτι και προς Μαλβίδες (μέχρι 80%).

Υπολογίζεται πως 50 εκατομμύρια άνθρωποι θα πληγούν μέχρι το 2100, από τις πλημμύρες και τις συνέπειες από το οικοσύστημα, και αυτό αναγκαία θα οδηγήσει στη δημιουργία "κλιματολογικών μεταναστών". Προκαλεί έκπληξη το γεγονός, πως παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, ο άνθρωπος εξακολουθεί να ανοικοδομεί σε αυτές τις στις παρόχθιες περιοχές.

Η απάντηση στο πρόβλημα έρχεται με το όραμα του Βέλγου αρχιτέκτονα Vincent Callebaut, ηλικίας μόλις 31 ετών και το project του: Lilypad: a floating ecopolis for climate refugees. Επισκεφτείτε το site, υπάρχουν καταπληκτικές φωτογραφίες από αυτό το project και από πολλά άλλα.

Η Lilypad (=νούφαρο) είναι μια πλωτή αμφίβια πόλη –η μισή κάτω από το νερό- η οποία θα μπορεί να φιλοξενήσει έως και 50.000 άτομα, εξασφαλίζοντας ενεργειακή αυτάρκεια από την αξιοποίηση κάθε πράσινης παραγόμενης ενέργειας (ηλιακής, αιολικής, παλιρροϊκής, υδραυλικής, οσμωτικής, βιομάζας), με μηδενικές εκπομπές άνθρακα και με στόχο την αρμονική συνύπαρξη ανθρώπου και φύσης.

Στο κέντρο κάθε πόλης θα υπάρχει μια δεξαμενή γλυκού νερού, βυθισμένη στη θάλασσα, για τη συλλογή και τον καθαρισμό των βρόχινων υδάτων ενώ παράλληλα θα λειτουργεί και ως σταθεροποιητής της πλωτής πόλης. Η λειτουργικότητα της δομής, είναι βασισμένη σε τρεις μαρίνες και τρία βουνά ενώ το σύνολο καλύπτεται από κατοικίες με κήπους, χώρους εργασίας και διασκέδασης που διασχίζονται από ένα δίκτυο δρόμων πλαισιωμένους με καλλιέργειες. Ένας επιπλέον στόχος είναι η ανεύρεση νέων τρόπων συμβίωσης με τη θάλασσα και η κοινωνικοποίηση των κατοίκων (παλαιών και νέων) με κατάλληλους για συναντήσεις κοινόχρηστους χώρους.

Για μια ακόμα φορά, η φύση ήταν η πηγή έμπνευσης για το εντυπωσιακό δημιούργημα του Vincent Callebaut.

Η πλωτή δομή των τμημάτων της ecopolis, είναι εμπνευσμένη από τα μεγάλα νούφαρα Victoria Regia του Αμαζονίου, έχοντας μεγεθυνθεί κατά 250 φορές. Το υδρόβιο αυτό φυτό, πιο γνωστό και ως Victoria Amazonica, έχει εξαιρετική πλαστικότητα και ανακαλύφθηκε το 1801 από τον Γερμανό βοτανολόγο Thaddeaus Haenke, που το αφιέρωσε στη Βασίλισσα Βικτόρια της Αγγλίας. Παρόμοια, η διπλή επιφάνεια της Lilypad, είναι φτιαγμένη από ίνες πολυεστέρα, επικαλυμένο με ένα στρώμα διοξειδίου του τιτανίου το οποίο αντιδρά στην υπεριώδη ακτινοβολία, επιτρέποντας την απορρόφηση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης.

Η Victoria Amazonica έχει το μεγαλύτερο από τα λουλούδια του νερού στον κόσμο. Προέρχεται από τα τροπικά δάση της Νότιας Αμερικής και είναι επίσης γνωστή ως "υδάτινο τέρας", λόγω του μεγέθους των φύλλων αφού μπορούν να έχουν διάμετρο έως και επτά πόδια, ενώ τα τεράστια λουλούδια μπορούν να φτάσουν σχεδόν τα δύο πόδια. Περιέργως, τα άνθη της ανοίγουν μόνο το βράδυ. Λίγο πριν την ανθοφορία και σε αναμονή των πρώτων τεράστιων λουλουδιών που θα έχουν λευκό χρώμα, ο τόπος ευωδιάζει με ένα άρωμα ανανά., ενώ το επόμενο βράδυ, το χρώμα των λουλουδιών αλλάζει σε ρόζ ή κόκκινο ρουμπινί ανάλογα το είδος του φυτού. Οι θρύλοι του Αμαζονίου λένε πως, η Victoria Regia θα ανοίξει πλήρως τα γιγάντια λουλούδια της κατά τη διάρκεια της πανσελήνου και όταν ο ουρανός θα είναι καθαρός.



Σας μεταφέρω έναν τοπικό θρύλο -όπως ειπώθηκε από τον Charito Ushiñahua- και που έχει να κάνει για την ονομασία του νούφαρου:

Ήταν κάποτε μια κοπέλα από μια φυλή ιθαγενών που μεγάλωσε ακούγοντας από τον πατέρα της και αρχηγό της φυλής, ιστορίες για το θρύλο του Πολεμιστή του Φεγγαριού. Αυτός ο Πολεμιστής, ήταν ένας δυνατός και τρομερός Θεός, αλλά και πολύ όμορφος που ζούσε στο φεγγάρι. Όταν η κοπέλα ήταν μικρή, κοιτούσε το φεγγάρι και θυμόταν τις ιστορίες του πατέρα της, με αποτέλεσμα να ερωτευθεί τον Θεό Πολεμιστή. Η αφοσίωσή της ήταν τόσο μεγάλη, που μεγαλώνοντας αρνήθηκε να παντρευτεί, παρά την ενθάρρυνση από την οικογένειά της, επιμένοντας πως κάποια μέρα θα γνωρίσει τον αληθινό έρωτα, τον Πολεμιστή του Φεγγαριού. Κάθε πανσέληνο παρέμενε ξύπνια κοιτώντας τον ουρανό, προσπαθώντας να δει το πρόσωπο το φανταστικού εραστή της. Μερικές φορές έτρεχε μέσα στη ζούγκλα με τα χέρια τεντωμένα, προσπαθώντας να πιάσει τις ακτίνες του φεγγαριού για να κρατήσει τον Πολεμιστή Θεό της. Ωστόσο, ποτέ δεν κατάφερε να τις πιάσει και έτσι η μεγάλη αγάπη της ζωής της εξακολουθούσε να παραμένει ένα ανέφικτο όνειρο.

Τα χρόνια περνούσαν και μάταια γονείς και φίλοι, προσπαθούσαν να την πείσουν πως ο Πολεμιστής Θεός ήταν απλώς μια ψευδαίσθηση. Ωστόσο, μια νύχτα με πανσέληνο, που το φεγγάρι έλαμπε τόσο όσο ποτέ άλλοτε, η ινδιάνα παρθένα μπήκε στη ζούγκλα αποφασισμένη να πιάσει τον Πολεμιστή Θεό και να τον κρατήσει μαζί της μέχρι την αιωνιότητα. Έφτασε στη λίμνη και βλέποντας την αντανάκλαση του φεγγαριού στην επιφάνειά της, πίστεψε πως τελικά ο εραστής της είχε κατέβει στη γη και κολυμπούσε στα νερά της. Πεπεισμένη πως ήταν αυτός, έπεσε στο νερό να τον βρει. Δυστυχώς, η αντανάκλαση του φεγγαριού ήταν μόνο μια ψευδαίσθηση και η κοπέλα τελικά πνίγηκε στη λίμνη στην αναζήτηση του φανταστικού εραστή της.

Ο Πολεμιστής του Φεγγαριού -που σύμφωνα με τον μύθο των Ιθαγενών, μπορεί πραγματικά να υπάρχει- λυπήθηκε για το όμορφο κορίτσι που του είχε αφιερώσει τη ζωή της και την την αγάπη της, και που τελικά την έχασε σε μια ύστατη προσπάθεια να είναι μαζί του. Με τη δύναμη να την φέρει πίσω στη ζωή, αποφάσισε να την μετεμψυχώσει σε ένα αστέρι δεμένο με τη γη. Και έτσι την έκανε ένα αστέρι των νερών του Αμαζονίου. Αυτό το αστέρι είναι το γιγάντιο λουλούδι του φυτού που κυριαρχεί σαν βασίλισσα ανάμεσα σε όλα τα άλλα υδρόβια φυτά. Με άλλα λόγια η νεαρά ιθαγενής μεταμορφώθηκε σε ένα τεράστιο πλωτό φυτό, την Victoria Regia, της οποίας τα μεγάλα άνθη ανοίγουν μόνο κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ο θρύλος λέει, πως η Victoria Regia ανοίγει πλήρως τα γιγάντια λουλούδια της κατά τη διάρκεια της πανσέληνου και όταν ο ουρανός είναι καθαρός, επιτρέποντας σε αυτή να δει την πραγματική της αγάπη, τον Πολεμιστή του Φεγγαριού.


Στο PODCAST παίζει το Moonchild από τον Johnny Lytle που η πρώτη ηχογράφηση έγινε τον Ιούλιο του 1962 στη Νέα Υόρκη. Jazz διάθεση για τις τσουχτερές μέρες του φλεβάρη και λίγο πριν τις απόκριες. Καλή σας ακρόαση!!!

Πηγές:
1) Vincent Callebaut, Curriculum Vitae
2) Lilypad, A Floating Ecopolis For Climate Refugees
3) IPCC (Intergorvernental Panel Of Climate Change)
4) IPCC - Climate Change and Water
5) Victoria Amazonica
6) The Native Legend of the Victoria Regia


11/2/09

Τελεία


Έβαλα μια τελεία σε ένα κενό φύλο εγγράφου στον επεξεργαστή κειμένου. Μια ωραιότατη Sans Serif τελεία, πάχους 12pt και έμοιαζε τόσο αθώα που την χάζευα. Δοκίμασα να της αλλάξω το σχήμα εφαρμόζοντας άλλες γραμματοσειρές, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Η ίδια, παρέμενε πάντα μια ολοστρόγγυλη τέλεια τελεία και μάλιστα μαύρη!

Και όσο την κοιτούσα, έκανα κάποιες σκέψεις, διαπιστώνοντας πως δεν είναι τόσο αθώα και περισσότερο μαύρη …απ’ όσο έδειχνε.

Η τελεία είναι το αγαπημένο σημείο στίξης της εκάστοτε κυβέρνησης. Οι κυβερνητικές εξαγγελίες τελειώνουν με μια τελεία, σημάδι πως το θέμα έκλεισε, πως δεν θα δοθεί σε καμία περίπτωση συνέχεια για συζήτηση. Πακέτο στήριξης κάποιων εκατομμυρίων ευρώ είχε ανακοινώσει η παρούσα κυβέρνηση και έβαλε τελεία. Όταν αποβιβάστηκαν οι αγρότες της Κρήτης στον Πειραιά, κάποιος είδε τη τελεία σαν σφήνα, την έβαλε στις ρόδες των τρακτέρ και απέτρεψε την πορεία στο κέντρο της Αθήνας, …ως εδώ και μη παρέκει τους είπε!

Η τελεία είναι και το αγαπημένο σημείο στίξης των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Με νύχια και με δόντια παλεύουν να τη βάλουν στην εκάστοτε κυβέρνηση που αντιστέκεται σθεναρά, βάζοντας η ίδια …άνω τελεία στην ύπαρξή της.

Η τελεία είναι το αγαπημένο παιχνίδι των πολιτικών αντιπάλων. Μπαλάκι την έχουν κάνει, πετώντας την ο ένας στον άλλον. Αλλοίμονο σε αυτόν που δεν θα την αποκρούσει …εξουδετερώνεται πολιτικά!

Η τελεία εμφανίζεται ως η αγαπημένη στίξη των σωμάτων ασφαλείας. Κάθε Κυριακή βάζουν τελεία στη βία και στις ταραχές εντός και εκτός γηπέδων, καθημερινά στους δρόμους της πόλης, στις γειτονιές και γενικά στην εφαρμογή του νόμου ή ...θα ήθελαν να βάλουν.

Η τελεία υψώθηκε στα χέρια των μαθητών που βγήκαν στους δρόμους βροντοφωνάζοντας: τέρμα ως εδώ, ενώ κάποιοι άλλοι που είχαν γεμίσει με τελείες τις τσάντες τους, άρχισαν να τις ρίχνουν σαν πέτρες εναντίων του κράτους και των συμπολιτών τους, καταστρέφοντας περιουσίες.

Μια τελεία, κόκκινη στο χρώμα -η χειρότερη απ’ όλες- έφυγε από όπλο ενός ειδικού φρουρού, τερματίζοντας τη ζωή ενός νεαρού.

Και όχι μόνο αυτά,

Η τελεία είναι μια σωστή πράξη για να σταματήσεις τις προσωπικές αντιπαραθέσεις, βάζει τέλος στη καριέρα, στη σχέση, στις σκέψεις, στην εγκατάλειψη, στα όνειρα, σε κάθε προσπάθεια, στη δικαστική διαμάχη, στο γάμο, …στις αναζητήσεις του ανήσυχου τηλεθεατή!

Το χειρότερο είναι να βάλεις τελεία στη ψυχή σου.

Τελικά ο διάδρομος της ζωής μας είναι διάσπαρτος από τελείες (άλλωστε πάνω σε μια τελεία ζούμε!), χρειάζεται προσοχή γιατί δεν υπάρχουν προειδοποιητικές πινακίδες και τα ατυχήματα πολλές φορές είναι από σοβαρά έως και θανατηφόρα από την ...ολισθηρότητα.


Στο PODCAST ακούμε το 1.666666 της Ιαπωνέζας Takako Minekawa, από την ταινία The Book of Life (1988) με την εξαιρετική PJ Harvey να ενσαρκώνει μία σύγχρονη εκδοχή της Μαρίας Μαγδαληνής. Καλή σας ακρόαση!!!