9/10/07

Ο Λόφος των Αισθήσεων

Άφησα την οικογένεια κάπου στην Μαυρομιχάλη να παρακολουθήσουν μια παιδική παράσταση και βρήκα την ευκαιρία να ανηφορήσω στην παλιά γνώριμη διαδρομή προς τον Λυκαβηττό. Άφησα το αυτοκίνητο κοντά στο θεατράκι και ανέβηκα με τα πόδια στον Αϊ Γιώργη. Την πρώτη φορά και μοναδική, είχα ανέβει με το βαγονάκι πριν είκοσι και κάτι ολόκληρα χρόνια!

Ήταν απόγευμα, η ατμόσφαιρα δεν ήταν τόσο καθαρή, παρ’ όλα αυτά πήρα μαζί μου την φωτογραφική μηχανή. Ο Αϊ Γιώργης ήταν γεμάτος τουρίστες που χάζευαν και φωτογράφιζαν την πρωτεύουσα από ψηλά. Δεν ένοιωσα κολακευμένος με τα τσιμεντένια κτίρια της πόλης μου να εξαπλώνονται άναρχα, προς όλες τις κατευθύνσεις, όπου έβλεπε το μάτι μου, από το ένα βουνό στο απέναντι.

Μια μικρή βόλτα προς το θεατράκι με γέμισε αναμνήσεις. Πόσοι από εμάς, δεν παρακολουθήσαμε το αγαπημένο μας συγκρότημα να παίζει εκεί τις μουσικές του, δεν λικνιστήκαμε και άλλες φορές χορέψαμε ξέφρενα απολαμβάνοντας ολόγιομα φεγγάρια ή πίνοντας μπύρα και πόσοι άλλοι δεν χαζέψαμε ένα ηλιοβασίλεμα, μερικές φορές και το ξημέρωμα και μετά κατ’ ευθείαν στη δουλειά! Πόσοι δεν ερωτευτήκαμε και πόσοι δεν πληγωθήκαμε πάνω από τα εκατομμύρια φωτάκια της πόλης!

Ο Λυκαβηττός έχει ένα κομμάτι των ανέμελων χρόνων του εαυτού μου, είναι και θα μείνει ο λόφος των αισθήσεων, των δυνατών συγκινήσεων και για τις επόμενες γενιές.

Λίγο ...κάπως βγήκε , …θα το πάρω αλλιώς:

Το "ελεύθερος χρόνος" είναι έκφραση απαγορευμένη για άντρες της κατηγορίας "παντρεμένοι με παιδιά", για αυτό όταν συναντηθήκαμε δεν έχασα την ευκαιρία. Άφησα τον μικρό με την μαμά του να παρακολουθήσουν μια παιδική παράσταση, με στόχο να ξεπεράσει ο μικρός τους εφιάλτες του με τις θεατρικές κούκλες, άρπαξα την ευκαιρία από τα μαλλιά για να μην χάσω χρόνο, την έβαλα και στρογγυλοκάθισε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, ανηφορίσαμε τα ζικ-ζακ δρομάκια του Λυκαβηττού και την πάρκαρα έξω από το θεατράκι.

Αναρριχήθηκα θα έλεγα (διότι η έκφραση περπάτησα ή έκανα βόλτα δεν είναι αντίστοιχες του κάματου που καταβάλω), στο μονοπάτι για να φτάσω στον Αι Γιώργη όπου παγκόσμιοι πολίτες θαύμαζαν την αρχιτεκτονική της πόλης μου! Άγγλοι φωνακλάδες που σίγουρα δεν έπιναν την πρώτη τους μπύρα, Γερμανοί πιο σοβαροί με πεδιλάκι και Ιάπωνες που θα τους αναγνώριζα ακόμη και αν ήμουν μισό βήμα από το κώμα λόγω υπερβολικής κατανάλωσης ποτού.

Επισκέφθηκα το θεατράκι, όταν με κάποιο τρόπο άνοιξε η στρόφιγγα και οι μνήμες πλημμύρισαν το μυαλό μου. Ξεχύθηκαν από σημεία του εγκεφάλου που θεωρούσα εδώ και χρόνια ότι είχαν την ταμπέλα "Εκτός Λειτουργίας", ξεχειλίζοντας με από αναμνήσεις. Απίστευτες βραδιές σιγομουρμουρίζοντας αγαπημένα τραγούδια, χοροπηδώντας σαν ινδιάνοι μπροστά στη σκηνή μαζί με τους καλλιτέχνες, απολαμβάνοντας ροματζάδα το φεγγάρι. Ακόμη και οι καταχωνιασμένες πικρές αναμνήσεις με ανεκπλήρωτους έρωτες, ατέλειωτες συζητήσεις, τσακωμούς και προδοσίες βρήκαν την πορτούλα και εμφανίστηκαν.

Ο Λυκαβηττός, που θα τολμήσω να τον αποκαλέσω εάν κάποιος ήδη δεν το έχει κάνει, λόφο των αισθήσεων, θα παραμένει στη καρδιά μου, στα όνειρά μου, αγέραστος στις μνήμες μου και σαν ευγενικός οικοδεσπότης έτοιμος να φροντίσει τις επόμενες γενιές.

Δεν μπορώ να αποφασίσω ποια από τις δύο εκδοχές μου αρέσει...

Να και οι φωτογραφίες που τράβηξα. Διαπίστωσα ότι μερικές μπορώ να τις ενώσω και να φτιάξω μια πανοραμική (από 4 φωτ.) με το ατέλειωτο τσιμέντο.



Παρ΄όλο το τσιμέντο, βρήκα και ενδιαφέροντα θέματα.


Και για όσους πεινάνε υπάρχει το καφέ-εστιατόριο με την υπέροχη θέα.



Το θεατράκι (δεν νοείται καλοκαίρι χωρίς συναυλία), η πόλη από ψηλά και για το τέλος ηλιοβασίλεμα στον Πειραιά.

13 σχόλια:

betty είπε...

Θύμιο...τι να πρωτοπω...Κατ'αρχήν με συλλαμβάνεις να απολαμβάνω μια χαρισμένη χαλβαδόπιτα με μαστίχα Χίου, αμύγδαλα και σουσάμι(όλοι στο γραφείο έχουμε ήδη μπει στο χώρο των αισθήσεων χωρίς τη βοήθειά σου!)και να'σου και Το Ποστ (της εβδομάδας σίγουρα)να μας ανεβάζει ακόμη ψηλότερα!
Υπάρχει άνθρωπος σ'αυτή την πόλη που να μην έχει ζήσει κάτι απ'όλα όσα περιγράφεις εκεί πάνω;...δάκρυα, συγκινήσεις, σιωπές, γέλια και κουβέντες με αγαπημένους φίλους.
Όλα στοιβαγμένα στα πόδια του Αη Γιώργη...εγώ κρατώ το καλύτερό μου...ο Φιλίπ(σύζυγος)ν'ανεβαίνει μπροστά και να με τραβάει με το λουράκι της φωτ.μηχανής ZENITH γιατί τα είχα φτύσει απ'τη ζέστη και την έμπνευσή του να ανεβούμε περπατώντας "για να το απολαύσουμε"(όσο περισσότερο ήμασταν μαζί το θεωρούσε μέγα κέρδος!)...αυτή ήταν η πρώτη μου επίσκεψη εκεί! Για τις υπόλοιπες δεν θα μιλήσω...
Φοβερές οι φωτό, ωραία έμπνευση είχες.

Ra Ma είπε...

(Κάπου άφησα ένα post, που όμως; Το ξαναγράφω)
Χαίρομαι που σας άρεσε! Ήταν πολύ βιαστικό και πιεσμένο. Αν είχα σκοπό να γράφω το "Ο Λυκαβηττός και εγώ" θα ήθελα ...3 σελίδες! Απίστευτες συγκινήσεις, πολύ δυνατές και πολύ άσχημες (το εννοώ). Σε λεπτομέρειες δεν μπήκα απ΄ότι είδες ...όσον αφορά τη χαρτογράφηση του περιβάλλοντα χώρου! Ποια έκδοση από τις δύο σου άρεσε?

betty είπε...

Κλίνω προς τη δεύτερη...

Ra Ma είπε...

Και μένα αυτή μου αρέσει, μόνο που παρασύρομαι και το ...κουράζω.

Σπύρος είπε...

Tελειες οι φώτος αγαπητέ :)..Πιστεύω οτι το εκπληκτικό ειναι ο τίτλος απλά τα λέει όλα !

betty είπε...

Δεν το κουράζεις καθόλου, το πηγαίο είναι το καλύτερο!

Ra Ma είπε...

Σπύρο, ευχαριστώ πολύ. Αν μένεις μόνιμα Ζάκυνθο είσαι τυχερός, εδώ είναι ζούγκλα! Ωραία τα φραγκόσυκα αλλά είναι ένα κομματάκι του όλου πλάνου που είναι ...αποκαρδιωτικό! Η φωτογραφία σου με την παγίδα και την καρδιά είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ. Η καρδιά της δικής μας πόλης είναι ...τσιμεντένια.

Betty, είμαι επηρεασμένος από τις εκδόσεις «Παρά Πέντε» και βιβλία τύπου «Γυρίστε το Γαλαξία με Ωτοστόπ». Στα γραπτά το τραβάω λίγο παραπάνω για να το κάνω πιο διασκεδαστικό και ...δραματικό.

Fatale είπε...

Ταξίδι αναμνήσεων και αισθήσεων...με θέα τον Λυκαβηττό !!!

καλογραμμένο...!!!

Ra Ma είπε...

Καλώς την, χαίρομαι που σου άρεσε. Ναι βρε, για δες πως έγινε το πράγμα... Κάποια στιγμή σταματήσαμε εντελώς να στέλνουμε γράμματα μεταξύ μας και τώρα έχουμε αρχίσει να γράφουμε σαν τρελοί. Για πλάκα στην αρχή έβαλα ζωγραφιές της κόρης μου και τώρα σκέφτομαι το επόμενο post! Καλό πρέπει να μας κάνει, ...μαθαίνουμε κιόλας!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

ΠΑΝΕΜΟΡΦΟΣ!!!!
Ταξίδι αναμνήσεων....
με συναυλίες, ανάβαση ...ποδαράτο που λένε... με τη λαχτάρα και την ανεμελιά της νιότης...
Μα και αργότερα, τελεφερίκ και τα πέντε μας παιδιά πριν κάτι χρόνια και τώρα μοναχοί μας βράδυ με το Γλάρο μου, έτσι για απολαύσουμε την Αθήνα φωταγωγημένη, χωρίς τη γκριζάδα του αφιλόξενου μπετόν...
Αυθεντικές και εξαιρετικές οι φωτογραφίες σου

Γλαρένιες αγκαλιές

Ανώνυμος είπε...

κατ'αρχήν η δεύτερη εκδοχή ήταν η καλύτερη...έχεις φλέβα... χιουμοριστα :)
τώρα εμενα ο Λυκαβητός καθόλου βεβαίως δε με συγκινεί γιατί ευτύχησα να μη ζήσω σε αυτή την πόλη(όπου το maximum αντοχής μου είναι μια βδομάδα!),αλλά οι φωτο είναι πολύ όμορφες...κι αυτό το εστιατόριο μου έκαψε την καρδιά,
ζήλεψα να καθήσω εκεί...
...ο μικρός τελικά ξεπερασε τη φοβο του για τις κούκλες;

Ανώνυμος είπε...

POULI MOY, EPITELOUS A3IW8HKA NA TO DIABASW. POLY NOSTALGIKO. MPOREI NA MHN EIXA TH XARA NA ZHSW TIS STIGMES POY PERIGRAFEIS STO LYK, ALLA SIGOURA ME EKANES NA 8ELW NA TIS EIXA ZHSEI. TIS KALES ETSI.. MH MPERDEYOMASTE. GIATI APO KAKES, AS EINAI KALA OI LOFISKOI TOY ESSEX. ANTE, KALH EBDOMADA, ME KRYAKI APO OTI FAINETAI..XX

Ra Ma είπε...

cook, ξεκίνησε η παράσταση με κλειστά τα μάτια και ανάποδα στην αγκαλιά της μαμάς του, άνοιξε αργότερα το ένα και παρακολουθούσε με ανησυχία και πολύ αργότερα γύρισε όλος προς τα εμπρός. Στο τέλος πήρε αγκαλιά έναν χινάνθρωπο! Υπό αυτές τις συνθήκες, ναι, καλά τα πήγαμε....

Πουλί μου, θέλω να πεις κάποια στιγμή ποιός σε στεναχώρισε στους λοφίσκους του ESSEX...