Ο Λόφος των Αισθήσεων

Άφησα την οικογένεια κάπου στην Μαυρομιχάλη να παρακολουθήσουν μια παιδική παράσταση και βρήκα την ευκαιρία να ανηφορήσω στην παλιά γνώριμη διαδρομή προς τον Λυκαβηττό. Άφησα το αυτοκίνητο κοντά στο θεατράκι και ανέβηκα με τα πόδια στον Αϊ Γιώργη. Την πρώτη φορά και μοναδική, είχα ανέβει με το βαγονάκι πριν είκοσι και κάτι ολόκληρα χρόνια!

Ήταν απόγευμα, η ατμόσφαιρα δεν ήταν τόσο καθαρή, παρ’ όλα αυτά πήρα μαζί μου την φωτογραφική μηχανή. Ο Αϊ Γιώργης ήταν γεμάτος τουρίστες που χάζευαν και φωτογράφιζαν την πρωτεύουσα από ψηλά. Δεν ένοιωσα κολακευμένος με τα τσιμεντένια κτίρια της πόλης μου να εξαπλώνονται άναρχα, προς όλες τις κατευθύνσεις, όπου έβλεπε το μάτι μου, από το ένα βουνό στο απέναντι.

Μια μικρή βόλτα προς το θεατράκι με γέμισε αναμνήσεις. Πόσοι από εμάς, δεν παρακολουθήσαμε το αγαπημένο μας συγκρότημα να παίζει εκεί τις μουσικές του, δεν λικνιστήκαμε και άλλες φορές χορέψαμε ξέφρενα απολαμβάνοντας ολόγιομα φεγγάρια ή πίνοντας μπύρα και πόσοι άλλοι δεν χαζέψαμε ένα ηλιοβασίλεμα, μερικές φορές και το ξημέρωμα και μετά κατ’ ευθείαν στη δουλειά! Πόσοι δεν ερωτευτήκαμε και πόσοι δεν πληγωθήκαμε πάνω από τα εκατομμύρια φωτάκια της πόλης!

Ο Λυκαβηττός έχει ένα κομμάτι των ανέμελων χρόνων του εαυτού μου, είναι και θα μείνει ο λόφος των αισθήσεων, των δυνατών συγκινήσεων και για τις επόμενες γενιές.

Λίγο ...κάπως βγήκε , …θα το πάρω αλλιώς:

Το "ελεύθερος χρόνος" είναι έκφραση απαγορευμένη για άντρες της κατηγορίας "παντρεμένοι με παιδιά", για αυτό όταν συναντηθήκαμε δεν έχασα την ευκαιρία. Άφησα τον μικρό με την μαμά του να παρακολουθήσουν μια παιδική παράσταση, με στόχο να ξεπεράσει ο μικρός τους εφιάλτες του με τις θεατρικές κούκλες, άρπαξα την ευκαιρία από τα μαλλιά για να μην χάσω χρόνο, την έβαλα και στρογγυλοκάθισε στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, ανηφορίσαμε τα ζικ-ζακ δρομάκια του Λυκαβηττού και την πάρκαρα έξω από το θεατράκι.

Αναρριχήθηκα θα έλεγα (διότι η έκφραση περπάτησα ή έκανα βόλτα δεν είναι αντίστοιχες του κάματου που καταβάλω), στο μονοπάτι για να φτάσω στον Αι Γιώργη όπου παγκόσμιοι πολίτες θαύμαζαν την αρχιτεκτονική της πόλης μου! Άγγλοι φωνακλάδες που σίγουρα δεν έπιναν την πρώτη τους μπύρα, Γερμανοί πιο σοβαροί με πεδιλάκι και Ιάπωνες που θα τους αναγνώριζα ακόμη και αν ήμουν μισό βήμα από το κώμα λόγω υπερβολικής κατανάλωσης ποτού.

Επισκέφθηκα το θεατράκι, όταν με κάποιο τρόπο άνοιξε η στρόφιγγα και οι μνήμες πλημμύρισαν το μυαλό μου. Ξεχύθηκαν από σημεία του εγκεφάλου που θεωρούσα εδώ και χρόνια ότι είχαν την ταμπέλα "Εκτός Λειτουργίας", ξεχειλίζοντας με από αναμνήσεις. Απίστευτες βραδιές σιγομουρμουρίζοντας αγαπημένα τραγούδια, χοροπηδώντας σαν ινδιάνοι μπροστά στη σκηνή μαζί με τους καλλιτέχνες, απολαμβάνοντας ροματζάδα το φεγγάρι. Ακόμη και οι καταχωνιασμένες πικρές αναμνήσεις με ανεκπλήρωτους έρωτες, ατέλειωτες συζητήσεις, τσακωμούς και προδοσίες βρήκαν την πορτούλα και εμφανίστηκαν.

Ο Λυκαβηττός, που θα τολμήσω να τον αποκαλέσω εάν κάποιος ήδη δεν το έχει κάνει, λόφο των αισθήσεων, θα παραμένει στη καρδιά μου, στα όνειρά μου, αγέραστος στις μνήμες μου και σαν ευγενικός οικοδεσπότης έτοιμος να φροντίσει τις επόμενες γενιές.

Δεν μπορώ να αποφασίσω ποια από τις δύο εκδοχές μου αρέσει...

Να και οι φωτογραφίες που τράβηξα. Διαπίστωσα ότι μερικές μπορώ να τις ενώσω και να φτιάξω μια πανοραμική (από 4 φωτ.) με το ατέλειωτο τσιμέντο.

Παρ΄όλο το τσιμέντο, βρήκα και ενδιαφέροντα θέματα.

Και για όσους πεινάνε υπάρχει το καφέ-εστιατόριο με την υπέροχη θέα.

Το θεατράκι (δεν νοείται καλοκαίρι χωρίς συναυλία), η πόλη από ψηλά και για το τέλος ηλιοβασίλεμα στον Πειραιά.