6/2/08

Η Μεξικάνικη Βαλίτσα

Σε ένα στενό κύκλο μυημένων φωτογράφων που γνώριζαν την ύπαρξή της, ήταν γνωστή απλά ως "η μεξικάνικη βαλίτσα". Στο δε πάνθεον των χαμένων σύγχρονων πολιτιστικών θησαυρών, περιβλήθηκε από την ίδια μυθική αύρα όπως και τα πρόωρα χειρόγραφα του Hemingway που χάθηκαν σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό το 1922.

Η βαλίτσα, στην πραγματικότητα τρεις μικρές χάρτινες βαλίτσες, περιείχαν χιλιάδες αρνητικά φωτογραφιών του Robert Capa, ενός από τους πρωτοπόρους του σύγχρονου πολεμικού φωτορεπορτάζ, που ελήφθησαν κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου.

Ο Robert Capa, αναγκάστηκε να φύγει βιαστικά το 1939 για την Αμερική, αφήνοντας πίσω στο Παρίσι το πολύτιμο περιεχόμενο του σκοτεινού του θαλάμου. Μέχρι και τον θάνατό του το 1954 σε μια αποστολή στο Βιετνάμ, πίστευε ότι τα αρνητικά του είχαν χαθεί κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Οι φήμες για την ύπαρξη των αρνητικών άρχισαν να κυκλοφορούν από το 1995 και πράγματι μετά περίπου από μισό αιώνα και μια μεγάλη περιπέτεια, από το Παρίσι στη Μασσαλία και μετά στα χέρια ενός Μεξικάνου διπλωμάτη, έναν μήνα πριν, έκαναν το τελευταίο τους ταξίδι από το Mexico City για το International Center of Photography στο Manhattan, που ίδρυσε ο αδελφός του Robert Capa, Cornell.

Ο Brian Wallis, διευθυντής του Κέντρου θεωρεί ότι είναι η κορυφαία στιγμή του έργου του Capa και επισημαίνει ότι μεταξύ των αρνητικών βρέθηκαν και φωτογραφίες άλλων περίφημων φωτογράφων του ισπανικού εμφυλίου, όπως της Gerda Taro, ερωμένης του Capa, αλλά και του David Seymour, που με τον Capa ήταν οι ιδρυτές του σημαντικού φωτο-πρακτορείου Magnum.

«Ο Capa καθόρισε τον τρόπο και το περιεχόμενο του πολεμικού φωτορεπορτάζ. Ο φωτογράφος παύει να είναι απλός παρατηρητής και εισέρχεται στη μάχη, για να την αποτυπώσει από κοντά. Κάθε άλλο είδος πολεμικής φωτογραφίας μοιάζει -μετά τον Capa - στημένο και μη ρεαλιστικό. Αυτή η οπτική επανάσταση, που εγκαινίασε ο Robert Capa, συνέβη ακριβώς εδώ, στις πρώιμες αυτές φωτογραφίες του», καταλήγει ο κ. Wallis.

Πρόκειται για το έργο του ιστορικού φωτογράφου σε μια περίοδο καμπής της ζωής του, κατά την οποία αποσκοπούσε να φέρει τον πόλεμο κοντά στο κοινό. Συνήθιζε ο ίδιος να λέει ότι «αν οι φωτογραφίες σου δεν είναι αρκετά καλές, τότε δεν είσαι αρκετά κοντά». Αυτό εξηγεί και την τόλμη του στο πεδίο της μάχης που εξέπληττε ακόμα και τους βετεράνους στρατιώτες. Ο Capa εδραίωσε την εικόνα του πολεμικού φωτορεπόρτερ ανταποκριτή, με το τσιγάρο στα χείλη και τις φωτογραφικές μηχανές κρεμασμένες στον ώμο.

Η ανακάλυψη των αρνητικών τάραξε τον κόσμο της φωτογραφίας για έναν ακόμα λόγο. Πιστεύουν ότι θα λυθεί το μυστήριο που αφορά την πιο διάσημη φωτογραφία του, "Ο Στρατιώτης που Πέφτει" ("Falling Soldier"), για το αν δηλαδή υπήρξε σκηνοθετημένη ή αποτύπωνε ένα πραγματικό γεγονός.

"Ο Στρατιώτης που Πέφτει"

Η φωτογραφία δείχνει έναν στρατιώτη, οι ιστορικοί αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του τον Federico Borrell García που από μικρός εντάχθηκε στο πλευρό της Iberian Federation of Libertarian Youth που μαχόταν εναντίων του δικτάτορα Φράνκο κατά τον Ισπανικό εμφύλιο, να πέφτει προς τα πίσω, τη στιγμή που δέχεται μια σφαίρα σε μια βουνοπλαγιά κοντά στην Cordoba το 1936 και δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο γαλλικό περιοδικό “Vu”, προκαλώντας μεγάλη αίσθηση, ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο τη λαϊκή υποστήριξη προς τη δημοκρατική κυβέρνηση.

Αν και ο Richard Whelan, βιογράφος του Capa κατέθεσε πειστικά στοιχεία που αποδεικνύουν την αυθεντικότητα της σκηνής, οι υπόνοιες παραμένουν καθώς ο Capa και η Taro ποτέ δεν δήλωσαν αποστασιοποιημένοι παρατηρητές καθώς υποστήριζαν τους δημοκρατικούς που συνήθιζαν να σκηνοθετούν σκηνές μάχης, μια κοινή πρακτική για την τότε εποχή. Η φωτογραφία αμφισβητήθηκε όταν βρέθηκε μια άλλη να απεικονίζει έναν άλλο νεκρό στρατιώτη στο ίδιο σημείο. Στη συνέχεια ήρθε μια ακόμα φωτογραφία να μπερδέψει ακόμα περισσότερο τα πράγματα, αφού απεικονίζει τους δυο νεκρούς στρατιώτες (ο πρώτος και ο τρίτος από τα αριστερά) να πανηγυρίζουν μαζί με κάποιους άλλους. Τα αρνητικά που βρέθηκαν και η σειρά τους θα μπορούσε να διαλύσει για πάντα αυτές τις αμφιβολίες.



Το ταξίδι των αρνητικών

Από όσα γνωρίζουμε, φεύγοντας βιαστικά από το Παρίσι λίγο πριν από τη γερμανική εισβολή στη Γαλλία, ο Capa ζήτησε από τον έμπιστο βοηθό του, τον Ούγγρο φωτογράφο Imre Weisz, να διασώσει τα αρνητικά του. Ο Weisz ακολουθώντας τις εντολές του δασκάλου του, πριν συλληφθεί και σταλεί σε στρατόπεδο στο Αλγέρι, παρέδωσε τις μικρές βαλίτσες στον Μεξικανό στρατηγό Francisco Aguilar Gonzalez που τότε υπηρετούσε ως πρόξενος στη Μασσαλία. Τις τρεις μικρές βαλίτσες με κάποιο τρόπο τις μετέφερε στο Μεξικό και στη συνέχεια μετά το θάνατό του το 1967, έφτασαν στα χέρια ενός Μεξικανού κινηματογραφιστή και ανιψιό του στρατηγού. Ήταν αυτός που το 1995 έγραψε μια επιστολή στον καθηγητή ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, Jerald R. Green, όπου του ανέφερε για τις τρεις μικρές χαρτονένιες βαλίτσες, με τα παλιά αρνητικά, που είχαν περιέλθει στην κατοχή του. Από εκεί ξεκίνησαν οι συζητήσεις και αφού βεβαιωθήκαν ότι επρόκειτο για τα εν λόγω αρνητικά, πήραν το δρόμο της επιστροφής τους αφού ήταν μια συλλογική απόφαση της οικογένειας Aguilar Gonzalez.

Robert Capa (1913-1954)

Ο Robert Capa ήταν κατά γενική ομολογία ο φωτογράφος των πολέμων του 20ου αιώνα, αφού κάλυψε πέντε διαφορετικούς πολέμους: τον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο, τον δεύτερο πόλεμο μεταξύ Κινέζων και Ιαπώνων, τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο σε όλη την Ευρώπη, τον Αραβο-Ισραηλινό πόλεμο του 1948, και τον πρώτο πόλεμο της Ινδοκίνας.

Γεννήθηκε στην Βουδαπέστη στις 22 Οκτωβρίου του 1913 και το πραγματικό του όνομα ήταν Endre Erno Friedmann. Εγκατέλειψε τη χώρα το 1932 μετά από τη συμμετοχή του σε επεισόδια ενάντια της κυβέρνησης, σπουδάζει πολιτικές επιστήμες στο Βερολίνο ενώ παράλληλα η ενασχόλησή του με τη φωτογραφία στην εργασία του, τον έκανε να αγαπήσει την τέχνη. Το 1933 λόγω της ανόδου του ναζισμού (ήταν Εβραίος) καταφεύγει στο Παρίσι. Δυσκολεύεται να βρει δουλειά και υιοθετεί το όνομα Robert Capa, θεωρώντας ότι το όνομα ήταν αναγνωρίσιμο και ηχούσε Αμερικάνικο, αν και "capa" στα ουγγρικά σημαίνει καρχαρίας. Με την σύντροφό του Gerda Taro, για να αντιμετωπίσουν την άσχημη οικονομική τους κατάσταση, αποφασίζουν να πουλάνε τις φωτογραφίες του Capa ως έργα ενός μεγάλου άγνωστου καλλιτέχνη.

Από το 1936 έως το 1939, μέχρι και την πτώση των φασιστικών δυνάμεων του Φράκο, βρίσκεται τον περισσότερο χρόνο στην Ισπανία όπου φωτογραφίζει τη φρίκη του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Το 1936 γίνεται γνωστός σε όλο τον κόσμο με τη φωτογραφία του στρατιώτη που πέφτει νεκρός και ξεκινά η διαμάχη για την αυθεντικότητά της. Το 1937 η σύντροφός του Gerda Taro σκοτώνεται από ένα τανκ και τότε ταξιδεύει στη Κίνα όπου για έξη μήνες καταγράφει τον πόλεμο μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας.

Ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος τον βρίσκει στην Αμερική αφού φεύγει βιαστικά από το Παρίσι για να αποφύγει τις ναζιστικές διώξεις, εργάζεται αρχικά για το περιοδικό Collier’s Weekly και στη συνέχεια στο Life. Το 1940 καλύπτει τις ταραχώδες εκλογές του Μεξικού και το 1943 φωτογραφίζει τον βομβαρδισμό των ταχυδρομείων της Νάπολης και ακολουθεί τις συμμαχικές δυνάμεις φωτογραφίζοντας και καταγράφοντας τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η πιο διάσημη δουλειά του είναι οι 106 φωτογραφίες που πήρε στις 6 Ιουνίου του 1944 στην απόβαση της Νορμανδίας. Οπλισμένος με δυο Contax II των 50mm και πολλά ρολά φιλμ, συμμετείχε στο δεύτερο κύμα επίθεσης μαζί με τους βετεράνους στρατιώτες στην ακτή Omaha. Δυστυχώς όμως ένα τραγικό λάθος κατά την εμφάνιση στο σκοτεινό θάλαμο του εργαστηρίου κατάστρεψε τα αρνητικά με αποτέλεσμα να διασωθούν μόνο έντεκα. Υπεύθυνος για τις εκτυπώσεις και το λάθος ήταν ο Larry Burrows, που στη συνέχεια έγινε διάσημος φωτογράφος και τελικά σκοτώθηκε κατά την πτώση του ελικοπτέρου που τον μετέφερε, το 1971 στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Το περιοδικό Life τύπωσε 10 από τις φωτογραφίες στις 19 Ιουνίου του 1944 περιγράφοντάς τες σαν «Ελαφρώς εκτός εστιακού κέντρου» («Slightly Out of Focus»), εξηγώντας ότι τα χέρια του Capa έτρεμαν από τον ενθουσιασμό της στιγμής. Ο Capa το αρνήθηκε αλλά χρησιμοποίησε αυτή τη φράση ως τίτλο για την αυτοβιογραφία του, που ξεκινά εύθυμη για να καταλήξει λυπημένη κάνοντας τον απολογισμό των πολέμων που έζησε.




Το 1945 πέφτει με αλεξίπτωτο μαζί με τους Αμερικάνους στη Γερμανία για να γίνει μάρτυρας του τέλους του πολέμου.

Το 1947 δημιουργεί το πρακτορείο Magnum, μαζί με τους Henri Cartier-Bresson, David Seymour και George Rodger. Το 1951 γίνεται πρόεδρος του πρακτορείου και έτσι βρίσκει την ευκαιρία να ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη κάνοντας μια πλούσια ζωή.

Το 1948 ταξιδεύει με το φίλο του και συγγραφέα John Steinbeck στην Σοβιετική Ένωση και φωτογραφίζει τη Moscow, Kiev, Tbilisi, Batumi και μεταξύ άλλων τις καταστροφές στο Stalingrad.

Στις αρχές του 1950, ο Capa ταξιδεύει στην Ιαπωνία φωτογραφίζοντας για το πρακτορείο Magnum, όταν το περιοδικό Life του προτείνει να πάει στη Νοτιοανατολική Ασία όπου οι Γάλλοι εξακολουθούν να πολεμούν ήδη οκτώ χρόνια στον πρώτο πόλεμο της Ινδοκίνας. Παρ’ ότι είχε ορκιστεί να μην φωτογραφίσει άλλο πόλεμο, ο Capa δέχεται.

Στις 25 Μαΐου του 1954, στις 2:55 μ.μ. περνώντας από μια επικίνδυνη περιοχή, εγκαταλείπει την ομάδα των Γάλλων στρατιωτών για να πάρει μερικές φωτογραφίες. Πέντε λεπτά αργότερα ακούστηκε μια δυνατή έκρηξη. Ο Capa είχε πατήσει μια νάρκη ξηράς. Τον βρήκαν ζωντανό με το πόδι του διαλυμένο και με μια σοβαρή πληγή στο στήθος. Όταν τον πήγαν στο κοντινό νοσοκομείο εκστρατείας ήταν ήδη νεκρός. Είχε πεθάνει με την φωτογραφική μηχανή στο χέρι. "Le photographe est mort", ο φωτογράφος είναι νεκρός, είπε μετά το θάνατό του ο βιετναμέζος υπολοχαγός.

Ο βιογράφος του Capa, Alex Kershaw στο βιβλίο του "Blood and Champagne: the Life and Times of Robert Capa" αναφέρει ότι, όταν ανέλαβε την αποστολή επιβιβάστηκε στο τοπικό τρένο κρατώντας στο ένα χέρι ένα μπουκάλι σαμπάνια και στο άλλο, τη γυναίκα κάποιου άλλου, και ταξίδεψε για τον τελευταίο του προορισμό. Ήταν το ύστατο ταξίδι ενός ανθρώπου που είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, μέσα στην ταχύτητα και τη συνεχή κίνηση.

«Δεν είναι εύκολο να βρίσκεσαι πάντοτε στο περιθώριο της μάχης και να μην μπορείς να προσφέρεις τίποτα, εκτός από το να καταγράφεις τη δυστυχία που βρίσκεται γύρω σου» είχε πει κάποτε ο Capa, όπως ότι «Θα ήμουν ευτυχισμένος αν ήμουν ένας άνεργος πολεμικός φωτογράφος και εύχομαι να μείνω άνεργος μέχρι το τέλος της ζωής μου»

Σιωπηλός Μάρτυρας

Από το 1934 ο Capa γνωρίζει τη Gerda Taro (Gerda Pohorylle), ζει μαζί της στο Παρίσι και αργότερα πηγαίνουν μαζί στην Ισπανία. Η Taro γίνεται και αυτή πετυχημένη φωτογράφος αλλά σκοτώνεται σε μια μάχη κοντά στο Brunete. Λέγεται ότι ο Capa συγκλονίστηκε με τον θάνατό της και ποτέ δεν παντρεύτηκε.

Τον Φεβρουάριο του 1943 ο Capa συνάντησε την Elaine Justin, την νέα και όμορφη σύζυγο του ηθοποιού John Austin. Αμέσως ερωτεύτηκαν και αν και τον περισσότερο χρόνο ο Capa έλλειπε στην πρώτη γραμμή, η σχέση τους κράτησε μέχρι το τέλος του πολέμου. Αποκαλούσε χαϊδευτικά την κοκκινομάλλα Elaine, "Pinky” και το ειδύλλιό τους έγινε θέμα στα απομνημονεύματά του "Slightly Out of Focus". Το 1945 χώρισαν και η Elaine παντρεύτηκε τον φίλο του Chuck Romine.

Μερικούς μήνες αργότερα ο Capa γίνεται εραστής της Ingrid Bergman.

Η ταινία ­ ο «Σιωπηλός μάρτυρας» του Alfred Hitchcock ­το 1954, έμεινε κλασική σαν ένα από τα αριστουργήματα του κινηματογράφου με τους Jimmy Stewart και Grace Kelly. Αυτό που δεν ήταν γνωστό ως τώρα είναι ότι πίσω από αυτό το μυθικό ζευγάρι κρύβεται η αληθινή ιστορία ενός άλλου επίσης μυθικού ζευγαριού, της Ingrid Bergman, και του Robert Capa.

Γνωρίστηκαν το 1945 στο Παρίσι, στο ξενοδοχείο «Ritz». Η Bergman, 30 χρονών τότε, διάσημη σταρ του κινηματογράφου στο απόγειο της δόξας της, είχε σταματήσει στη γαλλική πρωτεύουσα στο πλαίσιο μιας περιοδείας για την ψυχαγωγία των συμμαχικών στρατευμάτων στην Ευρώπη. Ο Capa, 32 ετών, διάσημος φωτογράφος έχοντας τραβήξει μερικές από τις πιο γνωστές φωτογραφίες του Β' Παγκόσμιου πολέμου, ουγγρικής καταγωγής, βρισκόταν εκεί φωτογραφίζοντας την απελευθέρωση της Ευρώπης από τους ναζί. Έχοντας ακουστά ο ένας για τον άλλο,­ ήταν και οι δύο διάσημοι στον τομέα τους­, γνωρίστηκαν στο σαλόνι του ξενοδοχείου. Εκείνος ­ ο οποίος ήταν διάσημος γόης ­ την κάλεσε σε δείπνο και στη συνέχεια σε ένα μακρύ περίπατο στις όχθες του Σηκουάνα. Τη φωτογράφισε κάτω από τα φώτα του δρόμου. Ο έρωτάς τους άρχισε εκείνη τη νύχτα.


«Η Bergman και ο Capa ήταν τρελά ερωτευμένοι και ο Hitchcock πήρε στοιχεία από την ιστορία, που έμαθε λόγω της στενής φιλίας του με την Ingrid, για να δημιουργήσει ένα αριστούργημα του κινηματογράφου. Μπορεί για κάποιους να φαίνεται ωμό, είναι όμως ένας θαυμάσιος τρόπος να αποτυπώσει κανείς το πνεύμα μιας ερωτικής ιστορίας για πάντα» δηλώνει ο Donald Spoto, ο οποίος υπήρξε φίλος τόσο της Bergman όσο και του Hitchcock.


«Το μεγαλείο του Capa έχει δύο μορφές. Με τις φωτογραφίες του έχουμε μία αληθινή παρουσίαση της εποχής μας και με τη στάση του την απόδειξη, ότι ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει με το μέσο που τον εκφράζει και να παραμείνει αληθινός με τον εαυτό του», John Steinbeck.


Αφιερώνεται στους λάτρεις της φωτογραφίας και σε αυτούς που δίνονται με πάθος, χωρίς να λογαριάζουν τη ζωή τους σε ότι αγαπούν.

---------------------------------------------
ΥΓ. Η ανάρτηση αυτή είχε ως αφορμή την ανακάλυψη των αρνητικών του Robert Capa. Διαβάζοντας περισσότερο για αυτόν με γοήτευσε ο ενθουσιασμός και το πάθος για τη δουλειά του και για την ίδια του τη ζωή. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στους New York Times και ψάχνοντας περισσότερο βρήκα ότι είχε αναδημοσιευτεί και από τον ελληνικό τύπο. Ανακάλυψα και άλλες αναφορές στον φωτογράφο, στη προσωπική του ζωή, στις βιογραφίες του και δανείστηκα πληροφορίες για να σας τις παρουσιάσω και είναι μια ανάρτηση που τα έχει όλα: πόλεμο, βία, μυστήριο, αγωνία, πλούτο, τέχνη, πάθος, κουτσομπολιό και έρωτα!

Πηγές:

91 σχόλια:

betty είπε...

Ειδικά στο κουτσομπολιό, τι να σου πω, ειδικότητά σου(το αντίθετο θα έλεγα!).
Λοιπόν Μαρκονάκη, πάλι μας έβαλες γυαλιά με την επιμέλεια της παρουσίασης. Χαίρομαι να διαβάζω άρθρα όπου το θέμα τους δεν θεωρείται εξ αρχής πασίγνωστο...Πολλοι΄γράφουν λες και θα έπρεπε να γνωρίζουμε ποιος είναι ο τάδε...σ'ευχαριστούμε λοιπόν που "σκίστηκες"!
Α,θέλω να πω επίσης, ότι καταλαβαίνω τον Capa και τη συγκίνηση της στιγμής...τη μέρα που χιόνιζε προσπάθησα να φωτογραφίσω εντυπωσιακούς σχηματισμούς εκατοντάδων πουλιών πάνω απ'το κεφάλι μου, αλλά έτρεμε το χέρι μου απ'τη χαρά του θεάματος!!! :)

Ra Ma είπε...

@betty, σε έχασα!!!! Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχουμε και πολύ δουλειά.

Σου άρεσε? Η αλήθεια είνα ότι με κούρασε να το μαζέψω αλλά το απόλαυσα. Δεν βαριέμαι να το διαβάζω και να το ξαναδιαβάζω. Αν και μεγάλο -δεν μπορείς να φανταστείς πόσο υλικό έκοψα- δεν με κουράζει καθόλου! Αν δεν έκανες, κάνε zoom στη βαλίτσα!

Καλημέρα και το νου σου στο σταθμό!

Pastaflora είπε...

Ωραίες βιογραφίες, ωραίων ανθρώπων!

betty είπε...

Πράγματι, Θύμιο, είχαμε πλάκα, κρίμα...μάλλον δε γίνεται τίποτα. Είναι πολύ ευχάριστο να το διαβάζει κανείς, με ευχαριστεί πολύ η λιτή αλλά περιεκτική αναφορά, κι αυτά χαρακτηρίζουν την ανάρτηση.

ZouZouna είπε...

To τύπωσα να το διαβάσω σπίτι, αδύνατον να συγκεντρωθώ εδώ τώρα.
Πολυ καλή δουλεια ! Μπράβο σου.
Με "τσίγκλισες" με τον πολεμικό ανταποκριτή και θυμήθηκα κάτι. Επιστρέψω δριμύτερη.... Φιλιά

Roadartist είπε...

Καταπληκτικό ποστ!!!!
Πάντα με ενθουσιάζουν τέτοια :))
Θα περάσω και αργότερα να το ξαναδιαβάσω, αλλά και να μπω στα links που προτείνεις!!
ΤΕΛΕΙΟ :)) Φιλιά!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

"...σε αυτούς που δίνονται με πάθος, χωρίς να λογαριάζουν τη ζωή τους σε ότι αγαπούν..."

Αυτό σημαίνει ΕΡΩΤΑΣ!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

island είπε...

Φοβερή ιστορία φίλε.Πού την ψάρεψες.Κορυφαίες φωτογραφίες αλλά και ένα ταξίδι απροσδόκητο.Ότι είναι και η φωτογραφία γενικά

Αννη είπε...

Μου άρεσε πολύ η ανάρτησή σου! Η ασπρόμαυρη φωτογραφία είναι η μεγάλη μου αγάπη και γνώριζα τον Kappa αλλά όχι τις λεπτομέρειες για τους έρωτές του.

Γενικά οι κριτικοί διαφωνούν ως προς την καλλιτεχνική αξία της φωτογραφίας με τον στρατιώτη. Από τη στιγμή, λένε, που συζητάμε εάν ήταν αληθινή ή σκηνοθετημένη η όλη φάση, αυτό σημαίνει ότι η καλλιτεχνική αξία της φωτογραφίας είναι μικρή.

Εγώ πάντως θαυμάζω όλους αυτούς τους παλιούς φωτογράφους που αγαπούσαν πραγματικά την φωτογραφία, εμφάνιζαν τα φιλμ τους, εκτύπωναν μόνοι τους τις φωτογραφίες τους, δούλευαν με πάθος και με τα μέσα που είχαν. Γι'αυτό οι φωτογραφίες τους είχαν τόση κατάθεση ψυχής. Καμία σχέση με πολλούς σημερινούς "ξενέρωτους" φωτογράφους που ανατριχιάζουν στην ιδέα να μην χρησιμοποιούν την τελευταίας τεχνολογίας ψηφιακή μηχανή τους...

Ra Ma είπε...

@pastaflora, όντως είναι άξια θαυμασμού η πορεία κάποιων ανθρώπων από αυτή τη σύντομη ζωή.

Ra Ma είπε...

@Αγριο...zouzouna, όταν εγώ το κάνω αυτό συνήθως πάω βόλτα τα χαρτιά! Θα σε ρωτήσω αύριο!!!!

Ra Ma είπε...

@Road, ελπίζω να το διαβάσεις όλο και να μην βαρεθείς :))
Θα εξετάσω και σένα!!!

Ra Ma είπε...

@Γλαρένια, η ζωή του ήταν ένας διαρκής έρωτας σε όλα τα επίπεδα. Στη δουλειά του, το πλήρωσε με τη ζωή του αλλά πρέπει να έφυγε ικανοποιημένος αφού ήταν ενεργός παρέα με τη φωτογραφική του μηχανή!

Ra Ma είπε...

@island, φίλε αλλοιώς το ξεκίνησα και αλλού με πήγε η ιστορία του. Ταξίδι στον εικοστό αιώνα έκανα, χωρίς πλάκα!

δεσποιναριον είπε...

"τα έχει όλα: πόλεμο, βία, μυστήριο, αγωνία, πλούτο, τέχνη, πάθος, κουτσομπολιό και έρωτα! "

και τη δικη σου ψυχη και τη δικη σου σφραγιδα παρουσιασης. Προς το παρον εχω μεινει αφωνη μ' αυτη την αναρτηση. Θα επανελθω ομως.

Ra Ma είπε...

@Αννη και εμένα μου αρέσει η ασπρόμαυρη. Έκανα κάποτε μαθήματα, εμφάνιζα σε σκοτεινό θάλαμο, αλλά ήταν λίγο ακριβό και ήθελε χώρο.

Δεν είμαι ειδικός, αλλά αν υποθέσουμε ότι η φωτογραφία με τον στρατιώτη είναι πραγματική, νομίζω έχει αξία λόγω της κοντινής θέσης με το συμβάν και τη στιγμή που συλλαμβάνει όταν πέφτει. Είναι σαν να έχει παγώσει ο χρόνος σε μια περίεργη κλήση του στρατιώτη. Σίγουρα έχει πάρει διάσταση με τη διαμάχη και περισσότερο συζητάνε για την αυθεντικότητά της, και τώρα που τις βλέπω δίπλα-δίπλα σαν ...καλοστημένη μου φαίνεται! Ας αποφασίσουν να μας πουν :)

Σήμερα τραβάμε φωτογραφίες και αν δεν μας αρέσουν τις σβήνουμε! Αυτή είναι μια άλλη διαμάχη με την αυσπρόμαυρη. Δεν έχω αποφασίσει αν η ψηφιακή είναι τέχνη, αν και η αιτία είναι η ίδια (το φως), αλλάζει όμως το μέσο καταγραφής. Βέβαια ρετουσάρισμα κάναμε και στις ασπρόμαυρες, στη ψηφιακή είναι πολλά τα εργαλεία και γίνεται πολύ εύκολα.

Οι παλαιοί φωτογράφοι, όντως έδειναν τη ψυχή τους. Νοιώθω ευτυχία που ασχολήθηκα με τον σκοτεινό θάλαμο.

Ra Ma είπε...

@δεσποινάριον, αν υποψιαστώ ότι όλοι διαβάσατε μόνο το υστερόγραφο ...θα τρελαθώ!!! Τσάμπα ο κόπος μου :(

Εκεί εις τας Αμερικάς δεν το διαβάστε? Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησε με τον κορμό του κειμένου από N.Y.Times αλλά στη συνέχεια του έδωσα και κατάλαβε, δεν ήθελα να είναι μόνο μετάφραση! Έχω μπλέξει ενδιάμεσα, βιογραφίες, έρωτες και παλιά άρθρα από εφημερίδες και παρουσιάσεις βιβλίων. Τελικά τίποτα δεν μένει κρυφό ε?

Πρεπιπτώντος, έχω προβληματιστεί και περί των πνευματικών δικαιωμάτων κειμένων και φωτογραφιών, δεν ξέρω τι ακριβώς παίζει! Ειδικά τις φωτογραφίες που τις βρίσκεις παντού και σε ποσότητα!

rain είπε...

Για να το διαβάσω το εκτύπωσα, για να συγκεντρωθώ καταλαβαίνεις,γιατί με ενδιέφερε (παρεπιμπτόντως μου χρωστάς μισό πακέτο φωτοτυπίκό χαρτί γιατί η εκτύπωση πήρε σβάρνα όλο το ιστολόγιο και εκτύπωσε τ'άντερά της).Anyway. Ιστορία ιδανική για ταινία. Μου φέρνει δέος το ότι έρχονται στο φως αντικείμενα χαμένα τοσα χρόνια. Φοβερή η ιστορία αυτου του ανθρώπου. Σ'ευχαριστώ. Οι γνώσεις μου τώρα είναι πλουριότερες θεωρώ. Καλησπέρα σου

Ανώνυμος είπε...

ζωη σαν κινηματογραφικη ταινια που τελικα εγινε...τουλαχιστον ενα μερος της...

καλο βραδυ!

Ra Ma είπε...

@rain, χα,χα,χα εντάξει λοιπόν σας χρωστώ ένα πακέτο χαρτί! Αναγνωρίζω τη βιασύνη και την αγωνία σας να το διαβάσετε και για αυτό κάνατε το λάθος.

Ακριβώς αυτά συγκίνησαν και μένα. Έγινα και εγώ πιο σοφός!

Ra Ma είπε...

@una mama, ενημερωμένη σας βρίσκω :)

Για όσους δεν γνωρίζουν, η φωτογραφία πιο πάνω του γόη Capa είναι από την ταινία "Robert Capa: In love and war". Παίχτηκε μάλιστα στις 17/4/07 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης σε ένα αφιέρωμα για το φωτογραφικό πρακτορείο Magnum, με τίτλο «Magnum in motion».

Καλό βράδυ.

KitsosMitsos είπε...

Είχα διαβάσει απλώς την είδηση, αλλά μετά την παρουσίασή σου νιώθω γεμάτος!
Το ξετίναξες το θέμα, εύγε!
Την καλησπέρα μου.

Αννη είπε...

Σχετικά με τον Capa και το πολεμικό φωτορεπορτάζ, τι γνώμη έχεις;

Το θέμα έχει πάρει διαστάσεις, οι φωτογραφίες γίνονται όλο και πιο ωμές και τώρα τελευταία ένας φωτογράφος του Magnum, ονόματι Paolo Pellegrin έφτασε στο σημείο να βγάλει λεύκωμα με τίτλο "As I was dying" το οποίο περιέχει φωτογραφίες του από ανθρώπους που ψυχοραγούν...

δεσποιναριον είπε...

Οχι δα οχι μονο το υστερογραφο.:)) Το πρωι το διαβασα στα γρηγορα αλλα τωρα (βαθεια νυχτα σε σας) πηγα παντου σε ολα τα λινκς. Ολοκληρωμενη δουλεια μπραβο σου.
Οσο για τα δικαιωματα των φωτογραφιων αν αναφερεις -οπως σωστα κανεις- την πηγη εισαι ενταξει, εκτος εαν αναφερεται σε καποια σελιδα οτι απαγορευεται η αναδημοσιευση.
Ομολογω οτι δε το ειχα διαβασει στο ΝΥ ταιμς. Νασαι καλα σ' ευχαριστω !

Ra Ma είπε...

@KitsMits, έκανα ότι μπορούσα!!!!

Καλό απόγευμα.

Ανώνυμος είπε...

Συγχαρητήρια Marconi για τη δημοσίευση. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ήρωες και πρωτοπόροι της τέχνης τους, όχι σαν κάποιους "ξινισμένους" οπαδούς του lifestyle που φωτογραφίζουν μοντέλα και άλλα τινά παρόμοια. Να ανεβάζεις και άλλα τέτοια, χαίρομαι να τα διαβάζω.

Ra Ma είπε...

@Αννη, δύσκολα μου βάζεις! Θα προσπαθήσω να σου πω όπως μπορώ, ειδικός δεν είμαι ε?

Αν δεν υπήρχε το πολεμικό φωτορεπορτάζ δεν θα είχαμε αυτή την αμεσότητα με τη φρίκη. Από αυτή την οπτική το βλέπω θετικά, ταρακουνά το κόσμο. Θα προτιμούσα τον Capa να προσπαθεί να αφυπνήσει το κόσμο παρά να το γυρίσει στο glam, από την άλλη μεριά αυτή είναι η δουλειά του. Δεν θα ξεχάσω μια φωτογραφία με ένα λόφο από οστά σε ένα βιβλίο ιστορίας που είδα όταν ήμουν πολύ μικρός! Με συγκλόνισε, δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι γίνονται τέτοια πράγματα!

Είδα το link που μου είπες. Εγώ προσωπικά δεν θα άντεχα να το κάνω...

Ένας φίλος της blogo-παρέας (δες εδώ: http://k-osie.blogspot.com/2008/01/blog-post_23.html) σε μια ανάρτηση είχε μια φωτογραφία με ένα κοράκι πίσω από ένα μικρό πεινασμένο παιδί, έτοιμο να πεθάνει. Η φωτογραφία πήρε Pulitzer και ο φωτογράφος αργότερα αυτοκτόνησε. Του έγραψα για τον φωτογράφο ότι δεν ξέρω αν έκανε σωστά έκανε ή λάθος, η καλλιτεχνική φύση μου παλεύει με τη συνείδησή μου. Η άποψή του φίλου ήταν ότι : "Εγώ το βλέπω μ' ένα άλλο φακό. Το παιδί θα πέθαινε ούτως ή άλλως. Θέλω να πιστεύω ότι ο φωτογράφος, πιστώνοντάς τον με το καλλιτεχνικό είναι, υπέφερε εκείνη τη στιγμή, για ν' απαθανατίσει μια σκληρή στιγμή που θα συντάρασσε τον κόσμο, όπερ και εγένετο. Η αυτοχειρία του, φρονώ, συνηγορεί στο ότι η φωτογραφία ελήφθη με το φακό του καλλιτέχνη και όχι του δημοσιογράφου."

Δεν καταδικάζω την άποψη, έγραψαν και άλλα παιδιά τις σκέψεις τους. Πραγματικά όμως θα ήθελα να παρακολουθήσω ή να κάνω μια τέτοια κουβέντα γύρω από ένα τραπέζι, να ακούσω και και την άποψη του ψυχολόγου και του καλλιτέχνη.
Δεν το χωρά ο νους μου ότι τη στιγμή εκείνη ο φωτογράφος που κάνει το κλικ, σκέφτεται αν θα βραβευθεί η φωτογραφία του.

Θέλω να πω ότι μπορώ να δω τέτοιου είδους φωτογραφίες, καταλαβαίνω το μήνυμα που στέλνουν, με αγγίζουν αλλά μου αφήνουν μέσα στη ψυχή μου ένα πόνο και ένα μεγάλο ερωτηματικό.

Με έβαλες σε μια διαδικασία να προσπαθήσω ανεπιτυχώς να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά! Σε μπέρδεψα? Είναι γιατί είμαι και εγώ μπερδεμένος... ίσως γιατί γενικά στη ζωή μου δεν αφορίζω πρόσωπα και καταστάσεις εύκολα.

Καλό μεσημέρι.

Ra Ma είπε...

@δεσπινάριον, ελήφθη. Με τη θειά Φλωρεντία όλα καλά?

Καλό ΣΚ!!!

Ra Ma είπε...

@Πειραματικέ, ευχαριστώ, να είσαι καλά! Αρέσουν και σε μένα αλλά δεν είναι εύκολο, θέλει χρόνο και κόπο! Αξίζει όμως κατά την άποψή μου.

Αν φωτογραφίσω μοντέλα (...βιτρίνας) θα με κράζεις δηλαδή? :)

Καλό ΣΚ.

Ra Ma είπε...

@Αννη, στο DPGR εκτός από αρκετές φωτογραφίες θα βρεις ένα μικρό αφιέρωμα σον Capa, το έβαλα πάνω στα Links (το 9ο).
Ακόμα εδώ:http://www.dpgr.gr/forum/index.php?topic=30683.msg434801;topicseen#new θα διαβάσεις μια άποψη κατά πόσο ένας πολεμικός ανταποκριτής μπορεί να είναι αντικειμενικός.

Penthesila είπε...

Εκτος τον καζαμια που εχουμε στην υλη για ερωτησεις θα ναι και αυτο το κειμενο??? αγχωθηκα λεμε....

Σπύρος είπε...

Tρελή η ζωή του κυριου CAPA γεμάτη έρωτες πάθοι και έκανε πραγματικά στην ζωή αυτό που του άρεσε , πολυταξιδεμένος.

Αληθεια ποιο αριστουργημα δημιουργησε ο hitchock που πηρε στοιχεια απο την ζωη του capa και της bergman;

Καλο Σ/Κ θυμιο!

Ra Ma είπε...

@Penthesila, χα,χα,χα λοιπόν, ξεκινάμε με την απάντηση που πρέπει να δώσεις στην ερώτηση του Σπύρου από κάτω. Εύκολο είναι!

Καλημέρα.

Ra Ma είπε...

@Σπύρο, δεν είσαι προσεκτικός μαθητής! Η απάντηση στην ερώτησή σου είναι πολύ εύκολη και ...είναι ξεκάθαρη στο κείμενο! Δεν προσέχεις!
ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΕΙΣ πέντε φορές...

Καλημέρα και καλό μεσημέρι!!!!

Penthesila είπε...

Η ταινια ειναι ο «Σιωπηλός μάρτυρας» του Hitchcock ­το 1954 έμεινε κλασική σαν ένα από τα αριστουργήματα του κινηματογράφου με τους Jimmy Stewart και Grace Kelly.(εχω ενα αγχος!)

Skouliki είπε...

οντως ρε φιλε στην παρουσιαση θεματων εισαι ασσος

ΩΣΗΕ είπε...

εκπληκτικό ποστ, μελετημενο, εμπεριστατωμένο. με κάνετε και νιώθω πολύ αμόρφωτος πολλές φορές!
Θα μου επιτρέψεις να το σώσω στο αρχείο μου έτσι;

Χαιρετώ. Σήματά σου πεντάρια

Feidias είπε...

Καλημέρα φίλε marconi!
Είχα ξαναδιαβάσε για τον Capa,ασχολήθηκα κι εγώ λίγο με τη φωτογραφία ένα φεγγάρι έκανα δύο χρόνια εικονοληψία στη Σταυράκου.Αλλά τέτοια παρουσίαση φίλε μου,τι να πω..Εύγε!Χαίρεται κανείς να σε διαβάζει!Μας κάνεις κάθε φορά λίγο πιο πλήρεις και μας μορφώνεις,πάντα τέτοια...εύχομαι και για σένα παρόμοια έμπνευση στις δικές σου φωτογραφίες!Νάσαι καλά και τη καλημέρα μου και πάλι!

Ra Ma είπε...

@Penthesila, μπράβο παιδί μου! σου έβαλα Α++! Μπορείς τώρα να χαλαρώσεις και να απολαύσεις την υπόλοιπη ημέρα!

Καλημέρα.

Ra Ma είπε...

@skouliki, και εσύ στην ποίηση και στους προβληματισμούς έχεις ...ξεφύγει!!!

Καλημέρα!!!

Penthesila είπε...

Ουφφφ ηρεμησα!καλημερα φιλια στο τσαρδι!

Ra Ma είπε...

@ΩΣΗΕ, @Feidia,
χαίρομαι που σας άρεσε!
ΩΣΗΕ, σώσετο, άλλωστε δεν έγραψα κάτι καινούργιο. Πληροφορίες από δω και από εκεί μάζεψα και τις ανακάτωσα!

Και εγώ από ένα λεύκωμά του τον έμαθα. Μου αρέσει, που πέρα από την επικοινωνία και τη γνωριμία με άλλους ανθρώπους, μπαίνω στη διαδικασία να ψάξω, να διαβάσω για να γράψω για ένα θέμα και αυτό κάνει καλύτερο πρώτα τον ευατό μου. Και έμαθα πολλά πράγματα για τον Capa και μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε η ζωή του. Θέλει χρόνο όμως!

Feidia, χα,χα,χα λες να γίνω μεγάλος φωτογράφος! Έχω project βιτρίνα Attica, έχει κάτι κούκλες...

Καλημέρα παιδιά!

Ra Ma είπε...

@penthesila, χα,χα,χα πάω να κάνω πορτοκαλαδίτσες στα παιδιά!

Feidias είπε...

...με μπούκλες!!!!χαχαχαχα ναι γιατί όχι???Μεγάλος μέσα απ την απλότητα του ματιού σου,το κοινό σου θα σε κρίνει!!Οπότε επιβάλλεται να κάνεις ποστ το project να δούμε κι εμείς κι άλλη δουλειά σου!
Καλημέρα και πάλι!

δεσποιναριον είπε...

Περασα κι εγω για να πω καλη Κυριακη και σε βρηκα να στιβεις πορτοκαλια. Μηηη μη το αφηνεις συνεχισε θα πιω κι εγω μια στην υγεια σου. :))

Natalia είπε...

γεια σου ρε marc!

ένα από τα πιο αξιόλογα posts που έχω διαβάσει. Θα πρέπει να το ευχαριστιοσουν όταν το συνέθετες, γιατί μόνο τότε δημιουργεί κανείς όμορφα πράγματα.

Δεν ήξερα πολλά για τον Capa. Ο στρατιώτης που πέφτει γνωστός και αμφισβητήσιμος. Ισως τώρα λυθεί και το μυστήριο. Είναι κάτι ανάλογο με τη θρυλική φωτογραφία της ύψωσης της αμερικάνικης σημαίας στην Ιβοζίμα, η αυθεντικότητηα της οποίας αμφισβητήθηκε επίσης.

well done!

Δεν εισαι τυχαια αλλωστε ο προσωπικός φωτογράφος όλων των διασημοτήτων... :)


α! ξεχασα... έχεις πρόσκληση μεσιέ marconi

Ra Ma είπε...

@Feidia περνάω κάθε μέρα από τη βιτρίνα του Attica και δεν νομίζω ότι θα αντέξω άλλο! Με προκαλούν!

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

Ra Ma είπε...

@δεσποιναριον, τα Σαββατοκύριακα είναι πολύ πιεσμένα στο σπίτι με τις δουλειές και τα παιδιά. Στα κρυφά μπαίνω στο net και όταν μπαίνω όλο και κάποιον έχω να χοροπηδά πάνω στους ώμους μου!

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

Ra Ma είπε...

@Natalia, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Μήπως να ρίξω άπλετο φως στη φωτο της Ιβοζίμας?

Λες να ρωτήσω το Μάκη μήπως έχει και κανένα dvd να βάλω καμιά σκηνή?

Θα μιλήσω με το πρακτορείο σου γιατί θα σε χρειαστώ στην επόμενη φωτογράφιση!

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

Αννη είπε...

Σήμερα διάβασα τις απαντήσεις σου στο σχόλιό μου, σ'ευχαριστώ και συγνώμη που δεν απάντησα νωρίτερα αλλά αποφάσισα να αποτοξινωθώ λίγο από τον υπολογιστή μου το σαβ/κο...

Ναι, η φωτογραφία με τον γύπα και το παιδάκι είναι γνωστή. Όταν ο φωτογράφος την παρουσίασε σε ένα φιλανθρωπικό "ντινέ" η εντύπωση που προκάλεσε στους παρευρισκόμενους δεν κράτησε πάνω από λίγη ώρα. Μετά έπεσαν με τα μούτρα στο φαγητό... Ίσως τότε, συνειδητοποίησε κι εκείνος ότι ελάχιστη πραγματική επίδραση στην νοοτροπία των ανθρώπων μπορεί να έχει μια φωτογραφία.

Σχετικά με τα σχόλια στο DPGR για τον πολεμικό ανταποκριτή, εγώ διαφωνώ. Εάν δεν μπορείς να νιώσεις συγκίνηση για το θέμα σου, τότε δεν κάνεις τέχνη. Η ερώτηση λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, είναι εάν το πολεμικό φωτορεπορτάζ (και ποιό είδος του) είναι τέχνη.

Πριν λίγο καιρό πήγα στην Ηλεία για να τραβήξω μερικές φωτογραφίες των ανθρώπων που συνεχίζουν να ζουν εκεί (μέχρι πότε όμως αφού οι δουλειές τους καταστράφηκαν;). Στόχος μου είναι (γιατί το project συνεχίζεται) να βγάλω την ελπίδα που ίσως αρχίζει να αχνοφαίνεται. Οι φωτογραφίες σε μορφή slideshow βρίσκονται εδώ.
Μου έλεγαν λοιπόν οι ντόπιοι για το πώς έδιωξαν κακήν-κακώς έναν πολύ σπουδαίο και μεγάλο έλληνα φωτογράφο, ο οποίος φωτογράφιζε την ώρα της κηδείας της άτυχης μητέρας με τα 4 παιδιά παρόλο που οι άνθρωποι του χωριού είχαν παρακαλέσει τους φωτογράφους να σεβαστούν τη στιγμή και να μην τραβήξουν φωτογραφίες με τα φέρετρα και τον πατέρα που σπάραζε...

Το ήθος χαρακτηρίζει όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες-ανθρώπους. Όταν δεν σέβεσαι τον πόνο και την απόλυτη δυστυχία του συνανθρώπου σου, τότε τι είδους άνθρωπος είσαι;

Skouliki είπε...

σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια .. τα κραταω σαν θησαυρο

αμα σε παω στα χερια μου ....

μπουμ θα γινει

φλιτ ..φιλι παρε και βλεπουμε

So_Far είπε...

Δυστυχώς δεν είμαι η Μπέργκμαν... πολύ ωραίο πόστ , από αυτά που χαίρεται κάποιος να διαβάζει.

prasino liker είπε...

Oπως ο φωτογραφος αποδιδει στην ζωη εκφραση ετσι και εσυ με το πολυ ωραιο κειμενο σου μας οδηγησες σε ενα μονοπατι γεματο απο τεχνη.
Καλο σου βραδυ.

Dr_MAD είπε...

Πραγματικά απολαυστική ανάρτηση. Χαλάλι στο μισάωρο που αφιέρωσα. Αύριο στη δουλειά θα μιλάω συνέχεια για τον Κάπα. Οσο για το περαιτέρω υλικό θα το μεέτήσω αύριο πρώτα ο Θεός. Κοίτα τι αναρτήσεις χάνει κανείς όταν ταξιδεύει τριήμερα στην Αθήνα. Καλή εβδομάδα chief ;-)

Ra Ma είπε...

Η φωτογραφία στον 20 αιώνα έγινε ένα από τα πιο διαδεδομένα μέσα επικοινωνίας. Αμφισβητείται από πολλούς κατά πόσο η φωτογραφία είναι μια μορφή τέχνης ή είναι μια τεχνική αναπαραγωγής εικόνων.

Τον κινηματογράφο μετά από πολλά τον ονομάσαμε και 7η τέχνη σχεδόν από τότε που πραγματεύτηκε θέματα από το χώρο του φανταστικού, την εισαγωγή οπτικών εφέ και των χρωματισμό των καρρέ με το χέρι. Και αυτό γιατί το αποτέλεσμα δεν ήταν κάτι φυσικό και εμπεριείχε τη διαδικασία και τους κανόνες του δημιουργού.

Με τα στενά όρια της σημασίας της τέχνης η φωτογραφία παραπαίει στα όρια και εννοώ της κατηγορία των καλών τεχνών και όχι της μαγειρικής και της ραπτικής! Θα ενέτασσα τις φωτογραφίες πολέμου σε αυτές της ειδησεογραφίας.

Γενικά όμως, θεωρώ πως όταν η φωτογραφία ξεφεύγει από τα όρια της απλής αποτύπωσης και φτάνει σε σημείο να πλησιάσει τη ζωγραφική είναι δείγμα τέχνης, αλλά θέλει εμπειρία και ταλέντο για να φτάσει εκεί.

Είδα τις φωτογραφίες σου. Αααα, ξέρεις πολύ περισσότερα για αυτά τα πράγματα μου φαίνεται! Μου άρεσε η λήψη της 8 μέσα από το καμένο αυτοκίνητο, 21 και 24 με τα χαλάσματα και περισσότερο η 25 με τα πιάτα πάνω στο καμένο τραπέζι και το γκρεμισμένο σπίτι.

Συμφωνώ ότι πρέπει να σέβεσαι τις καταστάσεις. Άκουσα, γιατί την έχω κλειστή τη tv ότι στη κηδεία του Χριστόδουλου είχε συνεχώς πλάνα από το πρόσωπό του. Το θεωρώ απαράδεκτο!

Άννη, δεν ξέρω αν συμφωνείς με αυτά που γράφω ή αν είμαι λάθος στις απόψεις μου, αλλά χαίρομαι που με βάζεις στη διαδικασία να σκεφτώ και να συζητήσω μαζί σου.

Καλημέρα.

Ra Ma είπε...

@skoylikaki, το θησαυρό και τα μάτια σου!

Ra Ma είπε...

@So_Far, εκείνο το σημείο της ιστορίας το ζήλεψα και εγώ! Ήπια σαμπάνια, χόρεψα μαζί της και τη φωτογράφισα κάτω απο το το φεγγάρι!!!!
Να είσαι σε επιφυλακή, ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί!

Ra Ma είπε...

@Λικεράκι, χαίρομαι πολύ που σου άρεσε! Ήταν πραγματικά και για μένα ένα ταξίδι μέσα σε πολέμους, έρωτα, μυστήριο και τέχνη!

Καλό μεσημέρι!!!

Ra Ma είπε...

@MAD, χάρηκα που άρεσε και σε σένα. Καλά ήρθες Αθήνα και δεν έστειλες ενα μήνυμα? Αν και το κατάλαβα από αυτά που διάβασα!
Περιμένω με αγωνία να αναλάβω δράση στη Blogville!!!!

Καλό μεσημέρι.

Ra Ma είπε...

@Αννη, το παραπάνω μακρυνάρει για σένα ήταν, ξέχασα να το γράψω στην αρχή.

Θέλω να σου πω ότι για πρώτη φορά είδα φωτογραφίες High Dynamic Range (HDR). Έχω αντυπωσιατεί με το αποτέλεσμα!!!! Δεν έχει αυτή τη δυνατότητα η δική μου μηχανή αλλά θα το δομιμάσω με διαδοχικές λήψεις και το ανάλογο software! Είναι τέχνη αυτό το πράγμα τώρα? Φοβερή τεχνική σίγουρα!!!!

http://www.flickr.com/photos/gastronauten/136302897/in/set-72057594108260133/

Καλό μεσημάερι και πάλι.

faraona είπε...

Εκπληκτικο κειμενο και φοβερες οι πληροφορειες που περιεχει!

Καλησπερα απο την Κερκυρα!

Αννη είπε...

Αγαπητέ radio marconi, σ' ευχαριστώ για το φιλόξενο blog σου και για τις εμπεριστατωμένες απαντήσεις σου. Σε ανακάλυψα πολύ πρόσφατα, χαίρομαι πολύ να κουβεντιάζω μαζί σου, να διαβάζω τις αναρτήσεις σου και τα σχόλια των φίλων σου.

Σχετικά με τις φωτογραφίες HDR, εμένα προσωπικά δεν μου αρέσουν. Αλλά εγώ μάλλον ζω στον κόσμο μου, σε σχέση τουλάχιστον με τα φωτογραφικά τεκταινόμενα στον ελλαδικό χώρο. Είμαι της παλιάς σχολής, δεν μου αρέσει καθόλου η ψηφιακή φωτογραφία, εξακολουθώ να χρησιμοποιώ αναλογική μηχανή και κατά βάση Α/Μ φιλμ. Όποια φωτογραφία μου δεν μου αρέσει, την πετάω, δεν προσπαθώ να την κάνω καλύτερη... Και να φανταστείς ότι η κύρια δουλειά μου έχει σχέση με την πληροφορική, δεν έχω δηλ. πρόβλημα να χειρίζομαι υπολογιστές και προγράμματα (π.χ. Photoshop).

Άς αφήσουμε όμως εμένα. Σχετικά με το εάν είναι τέχνη η τεχνική HDR ή οποιαδήποτε άλλη τεχνική, εγώ λέω γιατί όχι; Την τελική απάντηση ίσως δώσουν οι κριτικοί τέχνης σε μεταγενέστερες εποχές.

Η φωτογραφία είναι τέχνη και γι'αυτό το θέμα η συζήτηση έχει τελειώσει εδώ και δεκαετίες (τουλάχιστον στο "εξωτερικό"). Το πρόβλημα όμως ποιά φωτογραφία είναι τέχνη παραμένει... Και όλα αυτά γιατί υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι εκεί έξω που τραβάνε φωτογραφίες. Ποιός θα ξεχωρίσει τον καλλιτέχνη ανάμεσα σε όλους αυτούς;...

Κατά τη γνώμη μου, η φωτογραφία δεν είναι τέχνη όταν προσπαθεί να μιμηθεί την ζωγραφική ή οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης. Εξάλλου τι σχέση έχει η αποτύπωση της στιγμής (φωτογραφία) με την αναπαράσταση μιας φανταστικής εικόνας που έχει στο μυαλό του ο ζωγράφος; Γιατί μπλέκουμε την φωτογραφία με τη ζωγραφική ενώ δεν μπλέκουμε, ας πούμε, την ζωγραφική με την γλυπτική; Ίσως γιατί και η ζωγραφική και η γλυπτική είναι από τις αρχαιότερες τέχνες (από απαρχής του ανθρώπινου γένους) ενώ η φωτογραφία είναι τελείως νέα τέχνη και ελάχιστα γνωρίζει ο μέσος άνθρωπος γι'αυτήν. Και η φωτογραφία είναι η μόνη τέχνη που δεν μπήκε στην υπηρεσία της θρησκείας... Η ζωγραφική, η μουσική, η γλυπτική, η αρχιτεκτονική ξεκίνησαν απεικονίζοντας ή υπηρετώντας το θείο. Με αυτό θέλω να πω ότι είναι πολύ πιο ελεύθερη μορφή τέχνης.

Εξάλλου οι φωτογραφίες όλων των μεγάλων φωτογράφων, όπως των Kertesz, Arbus, Atget, Bill Brandt, Bresson και πολλών άλλων καθώς και των δικών μας Οικονομόπουλου, Παπαϊωάννου, Μάνου, δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με μίμηση ζωγραφικής εικόνας.

Συγνώμη για το τεράστιο σχόλιό μου... Ελπίζω να μην έγινα κουραστική.

Αννη είπε...

Ξαναδιάβασα το σχόλιό σου (το "μακρυνάρι" εννοώ) και συμφωνώ απόλυτα με αυτό που γράφεις για τον κινηματογράφο: "...τον ονομάσαμε και 7η τέχνη σχεδόν από τότε που πραγματεύτηκε θέματα από το χώρο του φανταστικού, την εισαγωγή οπτικών εφέ και των χρωματισμό των καρρέ με το χέρι. Και αυτό γιατί το αποτέλεσμα δεν ήταν κάτι φυσικό και εμπεριείχε τη διαδικασία και τους κανόνες του δημιουργού."

Αυτό που γράφεις, ταιριάζει και με την άποψή μου για την φωτογραφία. Εάν δηλαδή η φωτογραφία δεν απεικονίζει κάτι φυσικό και εμπεριέχει τη διαδικασία και τους κανόνες του δημιουργού, τότε είναι τέχνη.

Σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιά σου για τις φωτογραφίες μου!

Καλό βράδυ!

Ra Ma είπε...

@Faraona, πρέπει να σου πω ότι δυο τρεις κλεφτές ματιές σου τις έχω ρίξει. Άλλωστε η καταγωγή της συζύγου είναι η Κέρκυρα. Σχεδόν Κάθε καλοκαίρι περνάμε από εκεί αφού υπάρχει και κατοικία προς τα βόρεια του νησιού.
Θα τα πούμε!

Καλό βράδυ.

Ra Ma είπε...

@Αννη, κατ' αρχήν είμαστε στον ίδιο χώρο!

Σε καμιά περίπτωση η φωτογραφία δεν μιμείται τη ζωγραφική.

Νομίζω ότι κατά βάση δεν διαφωνούμε. Ίσως να ήταν ατυχές αυτό με τη ζωγραφική, (το χρησιμοποίησα υπό τη στενή έννοια του ορισμού της τέχνης) γιατί και στα δύο έχουμε μια εικόνα (δύο διαστάσεις). Ήταν το πιο κοντινό παράδειγμα για να κάνω συγκρίσεις και να δηλώσω την υπέρβαση της απλής αποτύπωσης. Αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις μια φωτογραφία, από το σύνολο του κάδρου με το φως, το θέμα, τις εκφράσεις και ένα σωρό άλλα ποιοτικά στοιχεία. Πολλά από αυτά είναι μετρήσιμα.

Ακόμα και στην ασπρόμαυρη κατά την εμφάνιση προσπαθείς να φωτήσεις ένα κομμάτι της φωτογραφίας ή το αντίθετο. Όσο σου επιτρέπει το μέσο επεμβαίνεις. Τουλάχιστον εμείς το κάναμε στο σκοτεινό θάλαμο!

Δεν γίνεσαι κουραστική, μαθαίνω και εγώ!

Καλό βράδυ!

betty είπε...

@Marconi και ΄΄Αννη, εκείνο που θέλω να πω είναι ότι δεν ξέρω από φωτογραφία, αλλά κρατώ ως κόρην οφθαλμού τη zenith μου με την οποία έχω βγάλει τόσο ζωντανές φωτό που δε συγκρίνονται με άλλες ψηφιακές που είναι μεν σαν ζωντανές λόγω χρωμάτων αλλά δεν έχουν την αποτύπωση της "έντασης" όπως τη βλέπω στη zenith. Ίσως βέβαια να είναι ιδέα μου, λόγω συναισθηματικής φόρτισης!
Επίσης, είναι πολύ σπουδαίο να είναι κάποιος τόσο φιλόξενος ώστε ώστε να νοιώθουμε όλοι άνετα να εκφραζόμαστε. Γιατί φυσικά κι έχουμε το θάρρος να μιλήσουμε και μας δίνει το δικαίωμα η τεχνολογία να μιλάμε ελεύθερα, αλλά η υποδοχή του οικοδεσπότη είναι σημαντική για τον σχηματισμό μιας αυθόρμητης διάθεσης επικοινωνίας. Γεια σου Θύμιο!

faraona είπε...

Καλε και δε μιλας τοσο καιρο που ανταμωνουμαι εδω κι εκει?????Φιλια απ την Βορεια Κερκυρα.

mmexer είπε...

Εκπληκτική παρουσίαση. Και με τόσες πληροφορίες. Δεν ήξερα τόσα πολλά πράγματα γι' αυτόν! Φοβερή παρουσίαση! Εύγε και πάλι εύγε!

Ra Ma είπε...

@betty, πάντα με τον καλό το λόγο.

Καλημέρα.

Ra Ma είπε...

@Faraona, το είχα στο ...πλάνο, αλλά είμαι λίγο πιεσμένος με τη δουλειά αυτό το καιρό και ήθελα να είμαι χαλαρός, για να είμαι ...συνεπής δηλαδή!
Είμαστε κατά Κέντρωμα μεριά. Είμαστε κοντά?

Καλημέρα.

Ra Ma είπε...

@mmexer, να είσαι καλά φίλε! Τελικά άρεσε και μένα πάρα πολύ! Για αυτό ...θα βγήκε έτσι! Αφού δεν θέλω να αλλάξω ανάρτηση!!!

Καλημέρα.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Kαλή σου μέρα κι' όμορφη, λαμπερή και προ πάντων ερωτική!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

faraona είπε...

Κοντα-κοντα!

Ra Ma είπε...

@Γλαρένια καλό βράδυ σε σένα και στη γεμάτη έρωτα γλαροφωλιά σας.

(είμαι γραφείο ακόμα και πέρνω μερικές ανάσες net!)

Ra Ma είπε...

@Faraona, έτσι λοιπόν ε? Σίγουρα θα τα πούμε από κοντά. Προς τον παρόν πολύ δουλειά!

Καλό βράδυ.

tzonakos είπε...

Λοιπόν, Μαρκ, θα μπορούσες να γράφεις σε περιοδικό. Κάθεσαι και επιμελείσαι ενα άρθρο τόσο πολύ, κάθε φορά.
Δεν ανεβάζεις πολλά και τωρα εχεις αργήσει να βάλεις νέο, αρα καιτ μεγάλο ετοιμάζεις πάλι.
Καταπληκτικό θέμα και δεν ειχα ιδέα πριν τα διαβάσω όλα αυτά, ομολογώ.

υγ. πότε θα πιούμε κανα μπυρόνι ;

δεσποιναριον είπε...

Συμφωνω κι εγω με τον Τζονακο. Κατι μεγαλο ετοιμαζεις. Καλημερουδια σου και καλο Σαββατοκυριακο. :)))

Ra Ma είπε...

@ΤΖΟΝ
@δεσποινάριον,
Η αλήθεια είναι ότι ετοίμαζα κάτι για να προλάβω τη χθεσινή μέρα γιατί είχε κάποια σχέση αλλά δεν πρόλαβα. Με πρόλαβε η απελπιστικά πολύ δουλειά και ελπίζω το συντομότερο να το βγάλω.

Το θετικό είναι ότι ψάχνοντας για να γράψω μαθαίνω πολλά ενδιαφέροντα πράγματα και αυτό είναι το καλλύτερο, γιατί κάποιος για να το διαβάσει θέλει αρκετό χρόνο και το καταλαβαίνω.

Καλό Σαββατοκύριο βρε!!!!

Ανώνυμος είπε...

Markoni
...υποκλίνομαι.....τι φοβερη αναρτηση...αφου διαβαζα δυνατα για να ακούει και ο Μιχαλης στον καναπέ!
20! με άριστα το 10!!!
καλο Σ/Κ
σμακς

Ανώνυμος είπε...

Αυτό με τους στρατιώτες και τις "αληθινές" φωτογραφίες πολύ με εντυπωσίασε... Μπορεί και δω να γινόταν το ανάλογο για να εμψυχώσουν -ρίξουν το ηθικό του απλού κόσμου στον πόλεμο... Καλημέρααα

Skouliki είπε...

καλημερα αγαπητε προεδρε ..
ειπα να σου δωσω τιτλο ετσι για να εχω θεμα

Unknown είπε...

Καλημέρα/καλησπέρα φίλε μου

Πέρνα απ' το blog μου, σε προσκαλώ σ' ένα μουσικό παιχνίδι.

Καλό Σ/Κ.

hasapi grammata είπε...

poli prosegmeno to keimeno sou kai iperoxi erevna
kapoia stigmi eixa diavasi sto "K" oti tha ginotan tenia i zoi tou me ton adrein brodi. telika to sxedio den proxorise an kai eginan endiktika girismata

an matho kati perissotero tha sou po
na eisai kala

rain είπε...

Θα πάει μακρυά η βαλίτσα??Χάθηκες..Χιονοστοιβάδα σε πήρε παλικάρι μου να'ρθω να σε σώσω???

Ra Ma είπε...

@cook, χα,χα,χα ελπίζω ο Μιχάλης να μην με κοιτά με μισό μάτι! Χαίρομαι που σου άρεσε!

Καλημέρα!!!!

Ra Ma είπε...

@laxanaki, εντυπωσιάστηκα και εγώ με τις φωτογραφίες γιατί δεν γνώριζα ακριβώς όλη την ιστορία. Σίγουρα σε καιρό πολέμου τέτοιες πρακτικές εφαρμόζονται, την προπαγάνδα την έχουν κάνει επστήμη!!!!

Καλημέρα!!!!

Ra Ma είπε...

@skouliki, καλημέρα, πρέπει να σου δώσω θέμα για να έχεις....

Ra Ma είπε...

@Samael, πέρασα γρήγορα να δω και θα ξαναπεράσω! Πολύ δουλειά έκανες ρ φίλε! Έχω ένα άλλο μουσικό παιγνίδι από τον ...περασμένο χρόνο που δουλεύω και δε λέει να το τελειώσω!!!!! Θα δω αν μπορώ να κάνω κάποιον συνδιασμό.

Καλημέρα.

Ra Ma είπε...

@hasapi grammata, έχει ήδη γυριστεί η ταινία "Robert Capa: In love and war" που παίχτηκε μάλιστα στις 17/4/07 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης σε ένα αφιέρωμα για το φωτογραφικό πρακτορείο Magnum, με τίτλο «Magnum in motion». Η φωτογραφία του γόη Capa πιο πάνω είναι από αυτή τη ταινία. Δεν ξέρω κατά πόσο κάλυψε όλη τη πορεία του. Ενημέρωσέ μας για οτιδήποτε καινύργιο. Πρέπει να είναι πολύ ενδιαφέρουσα και συναρπαστική!!!!

Καλημέρα και να είσαι καλά.

Ra Ma είπε...

@rain, χα,χα,χα μου άρεσε το λογοπαίχνιο με τη βαλίτσα!!! Το Σαββατοκύριακο δυσκολεύομαι να μπω στο net λόγω συζυγικής ...μουρμούρας!!! Καθημερινές έχει πέσει πολύ δουλειά, αλλά ελπίζω αργά απόψε να ...εμφανιστώ!!!!
Ιδέες για τη διαχείριση της κρίσης στο σπίτι ευπρόσδεκτες!!!

Καλήμέρα!!!!

ZouZouna είπε...

Ntriiiiiiiiiiiiiin! πρόσκλησηηηηηηηηηηηηη