Χρόνια Πολλά

Φόρεσε τα γιορτινά της η Αθήνα και είναι έτοιμη να υποδεχθεί το νέο χρόνο. Έκανα μια βόλτα και κράτησα μερικές εικόνες από τους δρόμους που καθημερινά περνώ για να σας μεταφέρω λίγο από το εορταστικό κλίμα. Μόνο για εσάς που ο δρόμος δεν σας φέρνει από το κέντρο της πόλης ή εσάς που ζείτε σε άλλους ευλογημένους τόπους μακριά από εδώ.

Τα πρωινά οι τσολιάδες εκτελούν με ακρίβεια την αλλαγή φρουράς, με μόνους θεατές τα περιστέρια και το δένδρο μονάχο περιμένει τον κόσμο να το επισκεφθεί.

Το δέντρο δεν είναι τεράστιο, ούτε καυχηθήκαμε όπως παλιά ότι έχουμε το ψηλότερο. Βαριά αλλά όμορφα στολισμένο είναι στην κορυφή της πλατείας, στη βάση της σκάλας με φόντο την Βουλή των Ελλήνων, με λιτή διακόσμηση δεξιά και αριστερά που οδηγεί στην απέναντι πλευρά προς την Ερμού, σε έναν από τους ακριβότερους δρόμους στο κόσμου!

Φέτος έλειπε το χωριό του Αι Βασίλη με τα πανάκριβα γλυκά (μετακόμισε σε άλλη πλατεία, ουφ ευτυχώς...) και το καρουζέλ ήταν στην άκρη της πλατείας χωρίς να εμποδίζει τους διαβάτες. Πολλά λαμπάκια και φώτα από προβολείς που μετακινούνται και πέφτουν πάνω στα μεγάλα δένδρα, με κλόουν, ξυλοπόδαρους, μπαλόνια, αλογάκια, πειρασμούς για μικρά παιδιά και ο Αι Βασίλης στο θρόνο του συμπληρώνουν την εορταστική εικόνα.

Δίπλα η Μεγάλη Βρετάννια φωτισμένη με ένα ιδιαίτερο τρόπο που ξεσήκωσε πολλές αντιδράσεις για το αισθητικό αποτέλεσμα και κατά πόσο αυτό ταιριάζει με τον υπόλοιπο στολισμό της πλατείας. Λέτε από ζήλια να αντέδρασαν?

Δεν παρέλειψα να φωτογραφήσω και μια γνωστή στοά με ένα δένδρο γεμάτο φαναράκια και ένα δάσος με κόκκινα φωτεινά δένδρα σε γνωστό κτιριακό συγκρότημα.

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε το πνεύμα των Χριστουγέννων.

Τον τελευταίο καιρό, καθημερινά βλέπω έναν μεγάλο άνδρα να κοιμάται σε ένα παγκάκι περιστοιχισμένος από τη στριμωγμένη περιουσία του μέσα σε πλαστικές σακούλες και μπουκάλια. Χθες σταμάτησα στη πιο κοντινή στάση του τραμ και τον πλησίασα. Θέλησα να αποτυπώσω στη μηχανή μου το βλέμμα του και σκέφτηκα πρώτα να τον ρωτήσω... Ανταλλάξαμε δυο ανθρώπινες κουβέντες αλλά ντράπηκα να του το ζητήσω.

Αργότερα αγόρασα ένα πακέτο τσιγάρα από το περίπτερο και του τα πήγα. Σκέφτηκα ότι η καύτρα του τσιγάρου όταν θα το πίνει και ο καπνός που θα βγάζει από τα πνευμόνια του θα ζεσταίνουν λίγο το κρύο πρόσωπό του, γιατί η καρδιά του ήταν ήδη παγωμένη...

Τελικά έκλεψα μόνο δύο πλάνα από την απέναντι μεριά του δρόμου.

Δυστυχώς η εορταστική ατμόσφαιρα συνυπάρχει με το φως, πιο δίπλα στα σκοτεινά ένα κομμάτι της Αθήνας πεθαίνει καθημερινά, δεν νοιάζεται για το νέο χρόνο και αγωνίζεται να ξημερώσει ζωντανό την επόμενη μέρα.

Θα τελειώσω με μια ευχή από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο από τη LIFO, να είστε υγιείς και χαρούμενοι και μην θεωρείται δεδομένη και αυτονόητη τη ζωή που ζείτε.


Αφιερωμένο σε όλους όσους ανταλλάξαμε δυο λόγια αυτό το χρόνο και όσους άλλους κυβερνοναύτες τύχει και σταθούν σε αυτή τη σελίδα.