Μέθη Ζωής

Κυριεύομαι από συναισθήματα όταν διαβάζω ένα βιβλίο, όταν ταξιδεύω και γνωρίζω νέους τόπους και ανθρώπους, όταν πίνω ένα κρασί με φίλους φιλοσοφώντας σαν αρχαιοέλληνες σε άγνωστη συνοικιακή ταβέρνα. Το χειρότερο είναι πως μπορώ να ξεχειλίσω από συναισθήματα ακόμα και όταν διαβάσω στην εφημερίδα ή ακούσω μια είδηση που περνά στα ψιλά και αναφέρεται σε πράξεις ανθρώπων που χαρακτηρίζονται από ανιδιοτέλεια.

Η παρακάτω περιγραφή αναφέρετε σε μια σειρά γεγονότων που το κάθε ένα είχε το δικό του συναίσθημα με αποκορύφωση εναν συνδυασμά ανακούφισης, έκπληξης, δέους και υπευθυνότητας, ενα γεγονός που δεν συμβαίνει συχνά στον κάθε ένα.

Ήμουν στο γραφείο όταν το τηλέφωνο χτύπησε και ήταν από αυτά τα τηλεφωνήματα που αλλάζουν τη ζωή σου. Επέστρεψα βιαστικά στο σπίτι και με τη σύζυγό μου πήραμε ένα μικρό σάκο που μας περίμενε έτοιμος δίπλα στην είσοδο, πήραμε και όση ψυχραιμία διαθέταμε και πήγαμε στην κλινική. Ήταν η πρώτη φορά που θα γινόμασταν γονείς!

Ολόκληρη η μέρα πέρασε χωρίς να έρθουν οι σωστοί πόνοι, πέρασε το βράδυ χρονομετρώντας τον κύκλο τους και την επόμενη το πρωί αφού οι τεχνητοί πόνοι δεν κατάφεραν να συνεισφέρουν σε τίποτα στη διαδικασία, ο γιατρός μας ενημέρωσε ότι έχει εξαντλήσει όλα τα περιθώρια καθυστέρησης, ότι πλέον υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή του παιδιού και της μητέρας, και ότι θα έπρεπε να προχωρήσει σε καισαρική τομή.

Στο φορείο για το χειρουργείο κράτησα το χέρι της μέλλουσας μητέρας, της έδωσα κουράγιο, τη φίλησα και όταν την είδα να απομακρύνεται με τον τραυματιοφορέα ήταν η πρώτη φορά που ένοιωσα απελπιστικά μόνος! Ίσως και τρόμο γιατί γνώριζα ότι η ολική νάρκωση ήταν ο χειρότερος εφιάλτης της και ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως μπορεί να κινδυνεύει η ζωή της, ξεχνώντας όλες τις ανησυχίες μου για το μωρό που περίμενα να γεννηθεί. Βούρκωσαν τα μάτια μου και έκανα μια σιωπηλή προσευχή, να πάνε όλα καλά.

Η ανακούφιση ήρθε και αντικατέστησε το αβάσταχτο βάρος της ανησυχίας όταν έξω από την αφιλόξενη πόρτα του χειρουργείου ήρθε η μαία και μας ενημέρωσε ότι όλα πήγαν καλά, η μικρή είχε γεννηθεί και περίμεναν την μητέρα να συνέλθει. (Αρκετά αργότερα μάθαμε ότι η επέμβαση κατέληξε να γίνει δύσκολη λόγω κάποιας ακατάπαυστης αιμορραγίας)

Λίγο αργότερα ξαναεμφανίστηκε η μαία ρωτώντας «Περιμένει κανείς για την δεσποινίδα [Επώνυμο]?». Η πρώτη μου εντύπωση ήταν ότι έκανε λάθος και ήθελε να πει "κυρία" αντί για "δεσποινίδα" αφού ήξερα ότι η σύζυγός μου ήταν στο χειρουργείο, και κοιτάζοντας την προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη, με πλησίασε, μου έδωσε αυτό που κρατούσε και μου είπε «Να σας ζήσει!».

Λύγισαν τα γόνατά μου... Κρατούσα σαστισμένος ένα μωρό στα χέρια μου -το παιδί μας-, και προσπαθούσα να καταλάβω πως στο καλό αυτό είχε συμβεί. Κρατούσα ένα κομμάτι του εαυτού μου, το κοιτούσα και σκεπτόμουν πως η ζωή μας δεν θα είναι ποια η ίδια και οι ευθύνες μεγαλύτερες.

Ως θαύμα βιώνοντας το γεγονός της γέννησης, ένοιωσα δέος, γιατί το φτωχό μυαλό μου αδυνατούσε να κατανοήσει το μεγαλείο της δημιουργίας. Και άρχισα να κλαίω με λυγμούς ευτυχίας...

Η μαία πήρε το μωρό και μου ζήτησε αν θέλω να πάμε μαζί να το πλύνουμε στο θάλαμό του. Κάθε τόσο σταματούσε σε κάποιες ανοικτές πόρτες γραφείων και έλεγε με νάζι «Κοιτάξτε ένα όμορφο μωρό!» με εμένα από δίπλα να τρέχουν τα μάτια μου ποτάμι.

Επτά χρόνια μετά, νοιώθω τη μικρή να μεγαλώνει μέσα στα χέρια μου κατά τη διάρκεια του βραδινού μπάνιου και αυτή την ανεξέλεγκτη συγκίνηση τη θυμάμαι κάθε φορά όταν με βγάζει εκτός εαυτού με τα καμώματά της για να ηρεμήσω…

Αφιερωμένο σε όλους τους μπαμπάδες που αντέδρασαν στο θαύμα της γέννησης με παρόμοιο τρόπο και η ευαισθησία που κρύβεται μέσα τους πνίγεται στην καθημερινότητά τους.


------------------------------------------------------------
ΥΓ. 1) Τα μωράκια είναι φτειαγμένα από ζύμη αμύγδαλου.
ΥΓ. 2) Η ανάρτηση συνάδει με το πνεύμα των Χριστουγέννων.
ΥΓ. 3) Σπύρο σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να αποδώσω τα αίσθήματα και την ευαισθησία σαν εσένα.