Πρωινό Ξύπνημα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα μάλλον παράλληλο σύμπαν, όπου μερικά πράγματα οδηγήθηκαν λίγο διαφορετικά απ’ όσο εμείς τα γνωρίζουμε...

Συνέχεια από :

• Στο Ντιβάνι…με το δάσος και το περιστέρι

Η ΣΥΣΚΕΥΗ γουργούριζε πάνω στο διπλανό μαξιλάρι (εκεί την είχα αφήσει; σκέφτηκε), την πήρε στο χέρι του, έριξε μια κλεφτή ματιά με το ένα του ανοικτό μάτι και αποφάσισε να σηκωθεί. Τεντώθηκε και όσο να προσπάθησε δεν μπόρεσε να θυμηθεί τα όνειρά του. Η μυρωδιά του καφέ εισέβαλε στα ρουθούνια του, ενώ ελέγχοντας τη συσκευή οι ενδείξεις τον ενημέρωσαν ότι εκτός από τον καφέ υπήρχαν ζεστά ψωμάκια, χλιαρό νερό, μια σειρά από θερμοκρασίες εντός και εκτός διαμερίσματος, ενδείξεις με κλιματολογικές συνθήκες και τα επίπεδα των ρύπων καθώς και ένα φακελάκι με μηνύματα που έπρεπε να διαβάσει.

ΧΩΡΙΣ δεύτερη σκέψη αποφάσισε να απολαύσει το μπάνιο του. Ήξερε τον τρόπο… διάλεξε την ειδική έκδοση της Mythodea. Ήταν γραμμένο από τον Vangelis για την ΝΑΣΑ και το διαστημικό πρόγραμμα “Mars Odyssey 2001”. Αργότερα παίχθηκε από τον ίδιο στον Άρη, στα εγκαίνια του πρώτου από τους δεκαπέντε θόλους που εγκαταστάθηκαν στη συνέχεια εκεί. Στο 11ο Movement του έργου που προστέθηκε σε αυτή την ειδική έκδοση, συμμετείχε η ψηφιοποιημένη Μαρία Κάλλας. Το οπτικο-ακουστικό έργο που άφησε πίσω της και η εξέλιξη της τεχνολογίας, έδωσαν τη δυνατότητα στο δικό της avatar (στην εικονική μορφή της), να εξακολουθεί να τραγουδά, όμως όταν στο MySpace εμφανίστηκε η Maria να ερμηνεύει ρεμπέτικα και λαϊκά, υπήρξε μεγάλη αναστάτωση, θεωρήθηκε προσβολή προς το πρόσωπό της και ξεκίνησε σκληρή λογοκρισία. Φευγαλέα, η ματιά του σάρωσε τον καθρέπτη του μπάνιου, όπου διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε κάποιο προειδοποιητικό "κόκκινο" μήνυμα να αναβοσβήνει, ρύθμισε την έναρξη της διαδικασίας στα 5 λεπτά και προχώρησε προς τον μεγάλο θάλαμο υδρο-μυοχαλάρωσης όπου βούτηξε ολόκληρος, έκλεισε τα μάτια και άρχισε να μετρά από μέσα του ανάποδα...

...3...2...1...ΆΝΟΙΞΕ τα μάτια του. Απόλυτο σκοτάδι. Με τις πρώτες νότες της άρπας που ακούστηκαν και ανατάραξαν την επιφάνεια του νερού, το κορμί του αντέδρασε συγκαταβατικά. Άρχισε να παρατηρεί γύρω του μικροσκοπικά φωτεινά σημαδάκια να έρχονται από μακριά και να είναι παντού, πάνω στους τοίχους, στο νερό , στο κορμί του. Δεν υπήρχε δωμάτιο, μόνο τα αστέρια και αυτός, που βρισκόταν εκεί, στο κενό διάστημα, σε ένα ταξίδι με προορισμό τον κόκκινο πλανήτη που μόλις ξεκινούσε!

ΤΑ ΔΑΚΤΥΛΑ του αναζήτησαν ψηλαφιστά τον ρυθμιστή άνωσης και έστρεψε τον περιστροφικό διακόπτη στην υψηλότερη ένδειξη προσπαθώντας να μειώσει την αίσθηση της πίεσης από την επιφάνεια του θαλάμου πάνω του και στη συνέχεια προσπάθησε να αφουγκραστεί τους ήχους του εαυτού του. Εστίασε στην καρδιά του και την φαντάστηκε σαν μια ζωντανή μηχανή να δουλεύει ασταμάτητα εξυπηρετώντας τις ανάγκες του σώματος. Ταυτόχρονα ένοιωθε τον ήχο των κρουστών να τον διαπερνά, γαργαλώντας τις αρτηρίες του και αναστατώνοντας το αίμα, μέχρι που ανακάλυψε το τύμπανο που τελικά συντονίστηκε και χτυπούσε στο τέμπο της καρδιάς του. Άκουγε τον θόρυβο που προκαλούσε το αίμα του ταξιδεύοντας μέσα του και ξαφνικά δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα έγχορδα που εισέβαλαν εύκολα, μετατρέποντας το ταξίδι στο σώμα του σε κονσέρτο ορχήστρας εγχόρδων σε φα μείζονα. Το σώμα του ...έκπεμπε τη μουσική, είχε μεταλλαχθεί σε ένα ζωντανό ενδιάμεσο της πραγματικότητας και της φαντασίας.

ΑΠΛΩΣΕ τα χέρια του σε σχήμα σταυρού και ένοιωσε να αιωρείται, να πετά και να πλησιάζει τα αστέρια που με πείσμα παρέμεναν ακόμη μακριά, εκτός από ένα, τον κόκκινο πλανήτη, τον Άρη που πλησίαζε με ταχύτητα. Σε απόσταση αναπνοής αποφάσισε να κάνει μερικούς ελιγμούς για να δει το χρώμα του πλανήτη που ενέπνευσε τους αρχαίους Έλληνες τόσο ώστε να τον αφιερώσουν στον θεό του πολέμου, τον Άρη. Ο γεμάτος πλατύς ήχος με τα αργά και φθίνοντα ποικίλματα και τα κρεσέντο στις μεγάλες νότες, ξαφνικά σταμάτησε. Ήταν έτοιμος να κάνει το επόμενο βήμα και...

ΒΟΥΤΗΞΕ αποφασιστικά στην ατμόσφαιρα του πλανήτη. Ταυτόχρονα, η αιθέρια και συνταρακτική φωνή της Marias, σε μια ερμηνεία με βάθος και εσωτερικότητα, ακούστηκε σαν νανούρισμα προς τον πλανήτη. Οι φράσεις της εκφέρονταν πολύ ακριβής, αβίαστα, σαν να ανάπνεαν, με ήχο στρογγυλό και ομοιογενή. Πετούσε πάνω από το βόρειο ημισφαίριο, εκεί που πιστεύεται ότι ήταν πριν πυθμένας ωκεανού, με μικρή συχνότητα κρατήρων και μεγαλύτερη λευκαύγεια. Το υπέροχο χρώμα φωνής της σοπράνο, με το εντυπωσιακό λεγκάτο και τη μοναδική μουσικότητα, χάραζε τη μελωδική πορεία της αναζήτησής του, στην κατοικία των θεών, στον Όλυμπο!

ΠΛΑΝΑΡΕ στον αέρα, χάζεψε τα στραγγισμένα κανάλια, τα φαράγγια, τους κρατήρες, τους σχηματισμούς των κοιλάδων και των λόφων που ήταν διάσπαρτοι από πέτρες, και τις κοίτες των αρχαίων ποταμών. Τα μάλλον αργά tempi δημιουργούσαν μια ζωντανή και γεμάτη δέος ατμόσφαιρα, με την αιθέρια φωνή της σοπράνο να βουτά στον συναισθηματικό του κόσμο και να τον αναστατώνει. Ήρεμα και ευγενικά, με τραγουδιστά και τρυφερά ηχοχρώματα, με κομψά και χάρη ποικίλματα και αποτζιατούρες στους παρεστιγμένους φθόγγους, οι λέξεις έπαψαν να υπάρχουν μόνο στις παρτιτούρες και απέκτησαν δυναμική, νόημα στο τραγούδι, στην ωδή, στην επίκληση στον αρχαίο Έλληνα θεό Δία. (ΜΥΘος-ΩΔη-ΔΙΑς)

Ο ΖΩΗΡΟΣ ήχος εξελισσόταν σταδιακά με γρήγορα περάσματα και τονισμένες νότες για να καταλήξει σοβαρός, απόλυτα ελεγχόμενος και ισορροπημένος με την εντυπωσιακή ερμηνεία των πνευστών και των εγχόρδων. Αγκαλιά με τον επιβλητικό, παχύ και βαρύ ήχο, όρμισε να εξερευνήσει την επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη. Με ταχύτητα χαμήλωσε σχεδόν μέχρι το έδαφος, άπλωσε το χέρι του και άγγιξε το αρχαίο κόκκινο χώμα. Ο ήχος που προοδευτικά εξελισσόταν σε εμβατηριακός, με ορμή τον οδήγησε μπροστά καταπάνω στους μικρούς κρατήρες, που τους προσπέρασε στη συνέχεια, για να οδηγηθεί σε μεγαλύτερο υψόμετρο, στο νότιο ημισφαίριο, εμφανώς καταπονημένο από τις προσκρούσεις εκατομμυρίων μετεωριτών. Έβλεπε από μακριά τον μεγαλύτερο κρατήρα, τον Hellas basin που τον πλησίαζε με μεγάλη ταχύτητα και έκανε μια εκτίναξη προς το διάστημα για να θαυμάσει από ψηλά την 2.300 χιλιόμετρα διάμετρό του, βούτηξε στη συνέχεια στο βυθό του, άγγιξε τη σκόνη των 4 δις. χρόνων που τον περίμενε και εκτινάχθηκε πάλι προς τα πάνω για να περιπλανηθεί στους σχηματισμούς των Tharsis, Vallees Marineris και Hellas Planitia.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ο Όλυμπος! ΜΟΛΙΣ που πρόλαβε να τον εντοπίσει λόγω της έκτασής του! Το ψηλότερο ηφαίστειο του ηλιακού μας συστήματος, με τα 550 χιλιόμετρα πλάτος και με την κορυφή του να βγαίνει έξω από την ατμόσφαιρα του Άρη! Αναδύθηκε αμέσως προς την κορυφή, έξω στο διάστημα, έριξε ένα γρήγορο βλέμμα στον Φόβο και τον Δείμο, στους δορυφόρους του, πέρασε μέσα από τη σκόνη και τα σύννεφα παγωμένου διοξειδίου του άνθρακα που στεφάνωναν την κορυφή του και στάθηκε στο μόνο σημείο που μπορεί κανείς για να δει το σύνολο και να απολαύσει το μοναδικό θέαμα, με τους έξη κρατήρες να καταλαμβάνουν μια έκταση πλάτους 85 χιλιομέτρων και μήκους 60. Το ταξίδι έφτανε στο τέλος του. Άπλωσε τα χέρια του και γλιστρώντας πάνω στη χορδή ενός κόντρα μπάσου, έκανε την τελευταία του βουτιά, χαρίζοντας ένα πλατύ χαμόγελο στους θεούς του Ολύμπου που κατοικούσαν εκεί.

ΓΛΥΣΤΡΟΥΣΕ-ΓΛΥΣΤΡΟΥΣΕ και έφτασε μέχρι το τέλος, έξη χιλιόμετρα βάθος για να ξεκινήσει με τα χέρια δεμένα μπροστά και το σεμνό χαμηλωμένο βλέμμα του την άνοδο, την Ανάστασή του. Η αγνότητα της ερμηνείας στις άριες της σοπράνο, η μεγαλειώδες και ιδιοφυές εκτέλεση από την ορχήστρα και τη χορωδία, συγκρούστηκε με το σώμα του, με την ίδια του την ύπαρξη και δημιούργησε μια αρμονία. Στο μυαλό του ξεκάθαρα σχηματίσθηκε η αναπαράσταση της ανθρώπινης βιολογικής πορείας, από τη γέννηση έως τον θάνατο. Γέννηση (έκθεση), πορεία προς την ωριμότητα (πορεία προς την δεσπόζουσα), γηρατειά και θάνατος (επιστροφή, λύση) και το τέλος της αναζήτησης... το ΦΩΣ…το φως που τώρα εξεσφενδονιζόταν από την καρδιά του Ολύμπου στο διάστημα, το δώρο του Δια στους ανθρώπους. Το φως που σιγά-σιγά γέμιζε το δωμάτιο εξαφανίζοντας το σκοτάδι και...

...ΑΣΦΑΛΙΣΕ γρήγορα τα μάτια για να κρατήσει μέσα του τις τελευταίες εικόνες. Τα κύτταρα του εγκεφάλου του πέταξαν ολοκληρωτικά την πρωινή τους κατσούφικη διάθεση, αγαλλίασαν, αγκαλιάστηκαν μεταξύ τους, αισθάνθηκαν εφορία και μέσα από τους δεσμούς συνάφειας μετέδωσαν την διάθεσή τους σε όλο του το σώμα.

"Αν δεν είναι αυτό πρωινό ξύπνημα τι θα μπορούσε να είναι", σκέφτηκε.

ΘΥΜΗΘΗΚΕ τα μηνύματα στον καθρέφτη και σκέφτηκε ότι ήταν καλή στιγμή να τα διαβάσει...

---------------------------------
Για να θυμηθούμε λίγο τον Άρη:

Ο Άρης με τον Φόβο και τον Δείμο και πιο δίπλα ο Όλύμπος.

Καλλιτεχνικές προσεγγίσεις και ...το δώρο του Δία στους ανθρώπους, το ΦΩΣ.