Στέκομαι κάτω από τη σκιά μιας κουτσουπιάς, προστατευμένος από τις ακτίνες του ήλιου. Σχεδόν όλοι έχουν πάει στο διοικητήριο για να παρακολουθήσουν τα δρώμενα από κοντά. Δεν κατάφερα να πάω μαζί τους, ένας δυνατός πόνος στη μέση με έχει απομακρύνει τις τελευταίες μέρες από τις καθημερινές μου δραστηριότητες, οπότε παραμένω εδώ για να μάθω τα νέα.
Από το πρωί επικρατεί μεγάλη αναστάτωση στους δρόμους της πόλης. Τα χθεσινοβραδινά γεγονότα και η σύλληψη του ψευδοπροφήτη έχουν κυκλοφορήσει από στόμα σε στόμα. Οι ιερείς επεδίωκαν εδώ και πολύ καιρό τη σύλληψή του και κατά πως φαίνεται, ο Πόντιος Πιλάτος -ο διοικητής- δεν θα τους χαλάσει το χατίρι. Από την άλλη δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση του…
Ένας περαστικός που ήρθε πριν λίγο από εκεί, μου είπε πως τον βρήκαν ένοχο και τον καταδίκασαν σε θάνατο -με σταύρωση. Μου είπε ακόμα πως τον έντυσαν βασιλιά: οι στρατιώτες του φόρεσαν ένα βαθυκόκκινο μανδύα και ένα αγκάθινο στέμμα στο κεφάλι, τον έβγαλαν στο προαύλιο του διοικητηρίου και τον χλεύαζαν, τον προσκυνούσαν σαν βασιλιά και τον χτυπούσαν με ένα καλάμι. Και μετά πως τον φραγγέλωσαν. Δεν υπάρχει χειρότερη τιμωρία από το να σε μαστιγώνουν με το φραγγέλιο, αυτό το χοντρό μαστίγιο που στις άκρες των λωρίδων έχει δεμένες σφαίρες από μολύβι και μικρά κόκαλα ζώων. Είναι δε τόσο σκληρό και απάνθρωπο που αρκετοί κατάδικοι δεν αντέχουν και πεθαίνουν κατά τη διάρκεια αυτού του βασανιστηρίου.
Η οχλοβοή που ακούγεται να ανηφορίζει, σημαίνει πως έχει σχηματιστεί πομπή με κατεύθυνση τον Γολγοθά και θα περάσει από μπροστά μου. Μέσα στην ατυχία μου φάνηκα τυχερός...
Έχω μεγάλη αγωνία και βρίσκομαι σε υπερένταση. Να! Τώρα φάνηκαν στη στροφή του δρόμου. Μπροστά είναι αυτός ο βλάσφημος, αυτός που υποστηρίζει πως είναι ο γιος του Θεού. Οι στρατιώτες δίπλα του τον χτυπούν και τον φτύνουν. Πιο πίσω μια ομάδα γυναικών θρηνεί και ωρύεται. Ο όχλος που ακολουθεί τον χλευάζει, τον φτύνει και τον εξευτελίζει με κάθε τρόπο.
Αρχίζω και εγώ να βρίζω αυτόν που ισχυρίζεται πως είναι βασιλιάς, εγώ που δεν τον έχω δει ούτε μια φορά. Πλησιάζει προς το μέρος που βρίσκομαι. Στο κεφάλι του φορά ακόμα το αγκάθινο στεφάνι. Είναι μετρίου αναστήματος με μεγαλοπρεπή όψη. Τα μαλλιά του χωρισμένα στη μέση κατά το σύστημα των Ναζαρηνών, έχουν το χρώμα του ώριμου κάρυ μέχρι τους ώμους και παίρνουν το στιλπνό χρώμα της γης μέχρι τις ωμοπλάτες του. Το μέτωπό του είναι λείο και γαλήνιο, το πρόσωπό του χωρίς ρυτίδες ή άλλα σημάδια, η μύτη και τα χείλη του κανονικά. Τα γένια του είναι πυκνά στο ίδιο χρώμα με τα μαλλιά, δεν είναι μακριά και χωρίζονται στα δύο. Όψη κουρασμένη αλλά και γαλήνια ταυτόχρονα. Έτσι τον είδα …κάτω από τα αίματα που έτρεχαν απ’ το μέτωπό του, από τις ανοιχτές πληγές των αγκαθιών.
Τα ρούχα του είναι ποτισμένα με αίμα. Το σώμα του είναι σίγουρα σακατεμένο, γεμάτο πληγές, κόκκινες αυλακώσεις και σκισμένες σάρκες. Αν δεν του ξαναφορούσαν τα ρούχα του, σίγουρα θα φαινόντουσαν και τα απογυμνωμένα κόκαλά του. Τόσο φρικτό είναι το φραγγέλωμα.
Στους ώμους μεταφέρει τον βαρύ σταυρό του. Ο στρατιώτης δίπλα του εξακολουθεί να τον χτυπά και να τον φτύνει, για αυτόν είναι μια δουλειά που πρέπει να την τελειώσει το συντομότερο. Σε κάθε χτύπημα τα βήματά του βαραίνουν. Κάποια στιγμή δεν αντέχει και πέφτει στα γόνατα. Πρέπει πάση θυσία να φτάσει ζωντανός στη κορυφή του βουνού και να σταυρωθεί, αυτές είναι οι εντολές. Για αυτό ο στρατιώτης αρπάζει έναν πολίτη και τον διατάζει να βοηθήσει τον προφήτη. «Είναι ο Σίμων ο Κηρηναίος», ακούω δίπλα μου να λένε.
Στριφογυρίζω τη γλώσσα μου στο στόμα για να μαζέψω όσο περισσότερο σάλιο μπορώ, για να φτύσω στο πρόσωπο τον βλάσφημο. Και έτσι όπως είναι πεσμένος γυρίζει και με κοιτά. Το βλέμμα του…
Το βλέμμα του σοβαρό, σαν ακτίνα από φως έφτασε και είδε το βάθος της ψυχής μου, τις επιθυμίες μου, τις σκέψεις μου, τις πράξεις μου. Και με κυρίευσε μεγάλη ντροπή και θλίψη. Ένοιωσα ένοχος, αμαρτωλός αλλά ταυτόχρονα χαρά γιατί αναγνώρισα τη διττή Του υπόσταση, ως πρόσωπο Θείο αλλά και μαρτυρικό.
Δεν ξέρω πόση ώρα έχει περάσει. Βρίσκομαι αποσβολωμένος και μόνος στην ησυχία του δρόμου -στο σημείο της συνάντησης μας. Σκέφτομαι πώς με κοίταξε, πώς μίλησε στη καρδιά μου, πώς έδωσε νόημα στην ύπαρξή μου, πώς τελικά στιγμάτισε τη ζωή μου. Και αν με ρωτήσετε, θα σας πω με σιγουριά πως ναι, τώρα πιστεύω σε Αυτόν.
<-->
Για όσους έφτασαν μέχρι εδώ, θα ήθελα να αναφερθώ σε τρία θέματα:
(*) Η περιγραφή του Ιησού προέρχεται από μια επιστολή -που φυλάσσεται στη βιβλιοθήκη Ταεζαρίνι της Ρώμης- προς τον αυτοκράτορα της Ρώμης Τιβέριο, σταλμένη από τον Πόπλιο Λεντούλο κυβερνήτη της Ιουδαiας, πριν τον Πιλάτο.
(*) Την πληροφορία για την τιμωρία με το φραγγέλιο μας την δίνει ο Ευαγγελιστής Μάρκος στο κεφάλαιο 15.
(*) "η ημιμάθεια είναι χειρότερη την αμάθεια" ή κάπως έτσι σχολίασε κάποιος σε ένα blog, όταν ο συγγραφέας αντιπαρέθεσε διαφορές στην εξιστόρηση των παθών του Ιησού στα ευαγγέλια, καταλήγοντας πως δεν ξέρουν τι γράφουν και πως είναι μυθεύματα. Θα ήθελα να πω εδώ, πως τα ευαγγέλια δεν είναι η βιογραφία του Ιησού, γράφηκαν και παραδόθηκαν ως "συγγραφαί μεγίστου κύρους, ως κώδιξ ιερός της πίστεως και της ελπίδος..." στις πρώτες Οικουμενικές Εκκλησίες που ήταν εξ΄αρχής οργανωμένα θρησκευτικά σωματεία, με σκοπό να κινήσουν το ενδιαφέρον και να καταστούν ιερά και πολύτιμος παρακαταθήκη. Ενδιαφέρον έχει το ευαγγέλιο του Ιωάννη, που ενώ γνώριζε τα προηγούμενα τρία, παρουσιάζει τις περισσότερες διαφορές. Αν υπήρχε δόλος ή συμφωνία μεταξύ τους, δεν θα παρουσίαζε καμία διαφορά.
Στη μουσικούλα ακούμε το Acid, Bitter and Sad από τους This Mortal Coil. Δεν ήθελα να βάλω κάτι βαρύ και είναι ένα κομμάτι του 1987 που το ακούω ακόμα και σήμερα ευχάριστα και με τέρμα τα γκάζια.
Εύχομαι σε όλους σας Καλή Ανάσταση.
