xxx

Άφησε το αυτοκίνητο στον ιδιωτικό χώρο στάθμευσης και κατευθύνθηκε προς τη είσοδο του ξενοδοχείου. Το εκλεπτυσμένο design στον χώρο υποδοχής επέδρασε ευεργετικά στην συσσωρευμένη ένταση των προηγούμενων δέκα ωρών εργασίας στο γραφείο. Κατευθύνθηκε προς την reception, όπου μια ευχάριστη κοπέλα τον καλωσόρισε ευγενικά.

Το ξενοδοχείο το είχε αλιεύσει στο internet, ανάμεσα σε μια αρκετά μεγάλη λίστα αποτελεσμάτων με κλειδί αναζήτησης «xxx ξενοδοχεια ημιδιαμονης» και δεν το είχε μετανιώσει.

Είχε ήδη κάνει κράτηση την «Βασιλική Σουίτα» και έτσι με την σκληρή πλαστική κάρτα-κλειδί και το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης -που τον προμήθευσε η κοπέλα- κατευθύνθηκε προς το ασανσέρ.

Με ένα βαθύ «κλικ» η πόρτα άνοιξε και μπήκε στο δωμάτιο. Η σουίτα ήταν ένας μεγάλος ενιαίος χώρος, σε δύο επίπεδα, με τεράστιους καθρέπτες να καλύπτουν τους τοίχους και μεταξύ άλλων ένα jacuzzi και μια επίπεδη οθόνη 50 ιντσών.

Έβγαλε από τον χαρτοφύλακα το laptop και με ένα καλώδιο HDMI το συνέδεσε στη μεγάλη οθόνη. Πάτησε το ΟΝ στο πάνω μέρος του πληκτρολογίου, καταχώρησε τον κωδικό πρόσβασης που του ζητήθηκε και όσο περίμενε να ξεκινήσει το σύστημα εξερεύνησε τον χώρο.

Μια σειρήνα ασθενοφόρου άρχισε να ουρλιάζει έξω στη λεωφόρο.

Τράβηξε πρώτα τις βαριές κουρτίνες και ύστερα πειραματίστηκε με τους δέκα διακόπτες αφής. Ενεργοποίησε κρυφούς και πολύχρωμους φωτιστικούς συνδυασμούς, καταλήγοντας σε ένα κοκτέιλ παγωμένου λευκού αναμειγμένο με μια σταγόνα μπλε, έτσι ώστε το φως που τον τύλιγε τον έκανε να φαντάζει με φωτισμένη κάψουλα αιωρούμενη στο σκοτεινό δωμάτιο.

Πλοηγήθηκε στο φάκελο My Videos, επέλεξε το αρχείο με την ονομασία Baby και πάτησε το play στο μικρό τηλεχειριστήριο του laptop.

Πρώτα του χαμογέλασε. Η μορφή της γέμισε τη μεγάλη οθόνη και από τις αντανακλάσεις των καθρεπτών η μορφή της γέμισε ολόκληρο το δωμάτιο. Στη συνέχεια άρχισε να του μιλά χαμηλόφωνα, λόγια αγάπης και αιώνιας πίστης.

Σήκωσε τα χέρια ως ικέτης και έκλεισε ανάμεσα στις παλάμες του το πρόσωπό της. Εκατοντάδες χέρια σηκώθηκαν και έκλεισαν στις παλάμες τους εκατοντάδες πρόσωπα. Εκατοντάδες εύθραυστα αγγίγματα σε εκατοντάδες διαφορετικές διαστάσεις εγκλωβισμένες στην σκληρή επιφάνεια του καθρέπτη.

Εκείνη, χωρίς βιασύνη αφαίρεσε τα ρούχα της και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Έβαλε τα δάχτυλα στο στόμα και υγρά πλέον τα πέρασε πάνω απ’ τα στήθη της. Έπαιζε με το κορμί της, έκανε αυτό που δεν μπορούσε να της προσφέρει ο ίδιος και το κορμί της, σαν καλοκουρδισμένο όργανο, ανταποκρινόταν απολαυστικά. Έγειρε πίσω το κεφάλι της, έκλεισε νωχελικά τα μάτια, κατέβασε τα χέρια ανάμεσα στους μηρούς και αφέθηκε στην φαντασίωσή της. Και αυτός την ακολουθούσε…

Χάιδευε το σώμα της απαλά. Εκατοντάδες χέρια χάιδευαν απαλά εκατοντάδες σώματα. Εκατοντάδες καυτά αγγίγματα σε εκατοντάδες διαφορετικές διαστάσεις εγκλωβισμένες στη ψυχρή επιφάνεια του καθρέπτη.

Οι χτύποι της καρδιάς της έγιναν πιο γοργοί, η ανάσα της κοφτή και γρήγορη με μικρές ηδονικές κραυγές που ξέφευγαν απ’ τα ρόδινα χείλη της. Έφτασαν στον οργασμό σχεδόν μαζί. Εκείνη τον κοίταξε και γεμάτη λαγνεία του ψιθύρισε γλυκά: «δύο φορές». Πάντα ήταν δύο φορές...

Ένα μωρό ακούστηκε να κλαίει στον ακάλυπτο χώρο.

Άνοιξε τις κουρτίνες, έσβησε τα φώτα και ετοίμασε το jacuzzi. Βυθίστηκε στο ζεστό νερό και ένοιωσε το σώμα του ανάλαφρο. Οι παλμοί του μειώθηκαν, ίδρωσε και οι μυς του χαλάρωσαν. Παραδόθηκε στις τελευταίες αισθήσεις περισσότερο από μισή ώρα.

Σκουπίστηκε με τις μαλακές πετσέτες, ντύθηκε, έβαλε ένα ποτό από το μεταλλικό φλασκί που είχε πάντα μαζί του, κάθισε αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα και ξεκίνησε να διαβάζει το τελευταίο βιβλίο που αγόρασε.

Γυναικεία ουρλιαχτά ατελείωτου οργασμού ακούστηκαν στο διπλανό δωμάτιο.

Πέρασαν σχεδόν τρεις ώρες. Μάζεψε τα πράγματά του, πλήρωσε το λογαριασμό, μπήκε στο αυτοκίνητο, βγήκε στο κεντρικό δρόμο και αφέθηκε στη ροή της κίνησης μαζί με τις πρώτες σταγόνες βροχής που έκαναν την εμφάνισή τους. Έβαλε σε λειτουργία τους υαλοκαθαριστήρες, ανέβασε την ένταση της μουσικής στο cd player και αφέθηκε στη δική του ροή, αυτή της βαρετής καθημερινότητας.



Στη μουσικούλα ακούμε τον υπέροχο Bosques De Mi Mente να μας παίζει πιάνο ...ίσως απ΄το σαλόνι του. Καλή σας ακρόαση!!!

PS1. Η φωτογραφία από το Flickr
PS2. Οι μικρούλες από κάποιο site αλλά τις έκοψα και έραψα ως σε film.

Alessia

Ερχόταν προς το μέρος του. Το βλέμμα του, σαν μαγνητισμένη βελόνα πυξίδας προσανατολισμένη στο βορρά, δεν παρέκκλινε μοίρα από πάνω της.

Η κορμοστασιά της, θα ενέπνεε τον Πραξιτέλη να σμιλέψει με δεξιοτεχνία σε γυναικείο γλυπτό την προσωποποίηση της θηλυκότητας, και η αύρα της, θα έκανε τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι να μετανιώσει για το αινιγματικό χαμόγελο που χάρισε στη Μόνα Λίζα.

Φτάνοντας δίπλα του, τον κοίταξε και του χαμογέλασε ...αινιγματικά. Ένοιωσε πεταλούδες στο στομάχι και ένα γλυκό σφίξιμο στο στήθος, που έκαναν την λειτουργία της αναπνοής να χάσει προς στιγμή τον ρυθμό της.

Αργότερα πήρε την φωτογραφική μηχανή και βάλθηκε να την φωτογραφίζει –ενώ εκείνη έπαιζε με τη φίλη της, και η θάλασσα έγλυφε φιλήδονα το κορμί της. Και τότε παρατήρησε το τατουάζ, σχεδόν στη μέση της...

Προσπαθώντας να το "αποκωδικοποιήσει", δεν κατάφερε να συγκρατήσει έναν αναστεναγμό που ξετρύπωσε απ΄το στήθος του. Πού να ήξερε τότε, πως θα είχε ένα ολόκληρο βράδυ στη διάθεσή του, να το μελετήσει και να το θαυμάσει από κοντά! Ήταν και αυτή η μουσική που του έφτιαχνε την διάθεση….



Στη μουσικούλα ακούμε την ελληνική διασκευή του Time Of The Season των The Zompies από τους The Persons και με τίτλο Είσαι το κορίτσι που αγαπώ. Να ανεβαίνουμε σιγά-σιγά ε? Καλή σας ακρόαση!!!

Jessi

[Πρώτα κλικ στη μουσικούλα]

Γέμισα τα πνευμόνια μου με τον καπνό του τελευταίου τσιγάρου. Η καύτρα φώτισε για λίγο το σκοτάδι που βαρύ το ένοιωθα να μου πλακώνει το στήθος. Ταυτόχρονα, με το άδειο πακέτο σημάδεψα το καλάθι των αχρήστων. Δεν με χωρούσε άλλο το δωμάτιο. Αποφάσισα να βγω έξω. Ίσως μερικά ποτά να μου έφτιαχναν την διάθεση.

Το club είναι γεμάτο κόσμο, καπνό και φασαρία. Η ώρα κυλά γρήγορα. Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου και τον αριθμό των ποτών που πίνω σαν διψασμένος. Είμαι κουρασμένος. Ο ξαφνικός πονοκέφαλος δεν με αφήνει να σκεφτώ καθαρά και η κάπνα μειώνει το οπτικό μου πεδίο.

Τα ντραμς ξεκίνησαν να παίζουν αργά με τη συνοδεία ηλεκτρικής κιθάρας. Ο ηλεκτρικός ήχος του Hammond που ακολουθεί, μαλακώνει την έντασή μου. Η τρομπέτα εισβάλει δυναμικά και αισθησιακά. Ένας κρυμμένος προβολέας, δημιουργεί μπροστά στην ορχήστρα μια κάθετη δέσμη από φως.

Είναι η ώρα της.

Πρώτα εμφανίστηκε η ατελείωτη γάμπα. Κατέληγε σε μια ψηλοτάκουνη κόκκινη γόβα που λικνιζόταν από ένα λυγισμένο γόνατο. Στη συνέχεια το πλούσιο στήθος που ασφυκτιούσε φυλακισμένο στο στενό κόκκινο φόρεμα. Τελευταία το υπόλοιπο αγαλματένιο κορμί της. …Εμφανίσθηκε ακριβώς με αυτή τη σειρά!

Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν πάνω από ένα τραπέζι με αποτσίγαρα και άδεια ποτήρια. Στη συνέχεια …συγκρούστηκαν βίαια. Οι άμυνές μου κατέρρευσαν με εκκωφαντικό θόρυβο συμπαρασύροντας την πραγματικότητα. Αδυνατώ να παρακολουθήσω τα γεγονότα. Το μυαλό μου ξεφεύγει από τις ράγες της λογικής.

Εκείνη πέφτει στα τέσσερα και αρχίζει αργά να με πλησιάζει. Μοιάζει με λέαινα που παγιδεύει το θύμα της. Μοιάζει με αδίστακτο κομάντο στη πρώτη γραμμή του πολέμου ...και αυτή η σκέψη με τρομοκρατεί. Κοντοστέκεται και κατεβάζει το φόρεμά της. Ξέρω πως δεν μπορεί να συμβαίνει, αλλά να που ο εχθρός με απόκρυψη και παραλλαγή βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Το μυαλό μου προσπαθεί να πιαστεί από μια άκρη απτής λογικής. Δεν τα καταφέρνει και κατρακυλά. Πιάνει τα στήθη της και με σημαδεύει με τις μεγάλες θηλές της, ανάμεσα σε ήχους από όλμους, πυροβολισμούς και οπλοπολυβόλα. Με σημαδεύει κατευθείαν στα μάτια. Εκεί είναι ο στόχος.

«Γίνεται πόλεμος μωρό μου», καταφέρνω να διαβάσω στα χείλη της. Με πιάνει πανικός. «Καλυφτείτε», ουρλιάζει ο λοχαγός και αμέσως ρίχνω βουτιά στο χαράκωμα, ακριβώς μπροστά μου...

Άνοιξα τα μάτια μου. Πονάω παντού. Το κεφάλι μου δονείται από γρατσουνίσματα ηλεκτρικής κιθάρας στη διαπασών. Εξετάζω το χώρο γύρω μου. Βρίσκομαι ξαπλωμένος σε έναν καναπέ, σίγουρα καμαρίνι. Δυο μάτια με έντονες βλεφαρίδες με κοιτούν με πάθος.

«Γεια σου!» μου λέει ναζιάρικα και εγώ …υπό την απειλή των "όπλων" ξανα-λιποθυμώ με ένα στραβό χαμόγελο …πάνω στους βελούδινους ήχους του Hammond.





Στη μουσικούλα ακούμε το Long Day Blues από τον Jack Mc Duff. Αφιερωμένο εξαιρετικά στο αγαπημένο μου ποδήλατο, που το μεσημέρι έπεσα θύμα κλοπής -αν και δεμένο σαν αστακός σε μεταλλική κολόνα και μπροστά στα μάτια σεκουριτάδων- από κάποιον αλητήριο της σημερινής πορείας. Καλή σας ακρόαση!!!

Το Ξόρκι

"Εεεε! Στάσου μια στιγμή" της είπε και άπλωσε το χέρι του ή ότι άλλο θα μπορούσε να είναι αυτή η ορατή μάζα σταγονιδίων.


Εκείνη τίναξε με χάρη μπροστά το κεφάλι της, φωνάζοντάς του: "Φύγε, δεν σε θέλω άλλο".

Πρώτα τον κυρίευσε η έκπληξη, στη συνέχεια η στεναχώρια. Στο τέλος σκοτείνιασε και άρχισε να κλαίει. Δεν ήταν συνηθισμένος στην απόρριψη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, φύσηξε και ένα βοριαδάκι που το πήρε, το σήκωσε ψηλά και το διέλυσε.


Κάποιες σταγόνες έπεσαν σε ένα αμπέλι, που εκείνο το χρόνο θα έδινε στυφό μούστο. Κάποιες άλλες έπεσαν μέσα στο λεκανάκι της Κυράς του Δάσους. Εκείνη τις πήρε και τις πήγε στο φτωχικό καλύβι της. Γέμισε προσεκτικά επτά μπουκαλάκια -όσες και οι μέρες της εβδομάδας- χωρίς να χάσει σταγόνα.

Τα τοποθέτησε στο πανεράκι δίπλα στη πόρτα και ξάπλωσε κατάχαμα στις κουρελούδες να ξεκουραστεί. Παραμόνευε πολλές μέρες για να μαζέψει αυτά τα μοναδικά δάκρυα. Αύριο στο παζάρι, θα έπιανε αρκετά φλουριά πουλώντας το σπάνιο "ξόρκι του χωρισμού".




Στη μουσικούλα ακούμε τον Maximilian Hecker και το Help Μe, μια όμορφη μελωδία με ένα απλό μήνυμα:

You're leaving me a thousand times
But you don't know
You're healing me with your touch
But you don't know
You don't know
Help me

Μπορείτε να δείτε και το ασπρόμαυρο video του τραγουδιού ...με μια εν δυνάμει αγοράστρια του ξορκιού! Καλή σας ακρόαση και καλό μήνα για αύριο!!!

Ο Γατούλης

Cat: Από το πρωί στέκομαι σε αυτό το παράθυρο και δεν έχω σταυρώσει θηλυκή γάτα! Ώρα είναι να με πιάσουν και οι ρευματισμοί μου. Δεν έχω όμως παράπονο! Χθες βράδυ ας πούμε, είχα μια super ερωτική εμπειρία με τη φιλεναδίτσα μου αλλά και ένα άγριο καβγαδάκι. Αφού συναγωνιστήκαμε στις κραυγές και στις στάσεις, αφού ζωγραφίσαμε με νυχιές ο ένας το κορμί του άλλου, της λέω, "Και όταν άφησες το ημερολόγιό σου, βρήκα την ευκαιρία να κάνω μια σύντομη έρευνα σχετικά με ένα όνομα που μπόρεσα να δω. Αλλά όταν κάλεσα τον αριθμό του, να ρωτήσω αν πέρασε τη νύχτα μόνος, αυτός είπε 'δεν θυμάμαι' και έκλεισε το τηλέφωνο."

Marc: Α! ένας ωραίος γάτος σε ένα κόκκινο παράθυρο, σε έναν ταλαιπωρημένο τοίχο, με την πρασινάδα και την αντανάκλαση στα καλυμμένα από πίσω τζάμια ...μμμ σαν ωραία σύνθεση να μου φαίνεται!

Cat: Άντε πάλι, τι να θέλει αυτός και με κοιτάζει παράξενα... και που λέτε άρχισα να την ρωτάω, "Δεν μπορώ να το πιστέψω, τί σκεφτόσουν?, πώς μπόρεσες να το κάνεις αυτό?, είχατε πιει?" Και μετά της ξεφουρνίζω το μεγαλοπρεπέστατο, "Θέλεις να ξέρεις τι ήταν αυτό που με έκανε να το κάνω? Ήταν γιατί εσύ με οδήγησες να το κάνω." Τότε ήταν που έβγαλε νύχια ...χαμός! Αλλά συνέχισα ακάθεκτος, "Λοιπόν, μπορείς να σκεφτείς αν το ήθελες, πιστεύεις πραγματικά πως δεν είχες άλλη επιλογή? Θυμήσου πως ήσουν αυτή που κοιμήθηκε με κάποιον άλλον" κλπ,κλπ. Την έκανα ...γάτα Αγκύρας!

Marc: Έλα γατούλη, δώσε μου μια καλή πόζα! Ψιψιψιψι, ψιψιψιψι μα δεν θα με κοιτάξει? Τόση αδιαφορία? Χορτασμένος θα είναι!

Cat: Όχι ρε, δεν είμαι χορτασμένος, απλά δεν μου αρέσει να με σημαδεύουν με μια φωτογραφική μηχανή και να περιμένουν πότε θα ...φτερνιστώ! Τελικά που λέτε δεν άντεξα και πήρα την απόφαση να της το ξεφουρνίσω, "Αν είσαι τόσο έξυπνη, ήδη θα γνωρίζεις γιατί έχω να σου πω αυτό: αντίο. Όχι μην με αγγίζεις, σε παρακαλώ μην έρθεις κοντά μου, μην το σκέφτεσαι, με ακούς?" Ξεσηκώθηκε η γειτονιά από τους λυγμούς ...καλά, αυτός δεν λέει να φύγει με τίποτα και όχι τίποτα άλλο αλλά με τρώει και ο σβέρκος μου!

"Με τρώει ο σβέρκος μου"

Marc: Χα! Σε τσάκωσα γατούλη! [κλικ!] Έλα τώρα δώσε μου και ένα κοντινό, χαμογέλασε, πες ποντικίίίίίίίί [κλικ!] Έτσι μπράβο, είσαι πολύ καλός!

"Χαμογέλασε, πες ποντικίίίίίίίί"

Cat: Ουφ, έφυγε! Αν δεν έκανα αυτό το θεαματικό ξύσιμο ακόμα εδώ θα ήταν! Δεν περνάει και κανένα θηλυκό...


Δεν είναι και οι καλύτερες φωτογραφίες που έχω βγάλει αλλά είπα να αλλάξω το κλίμα με τους ...ταλαιπωρημένους αγγέλους. Έπρεπε να βάλω να παίξει και αυτό το κομματάκι!

Στο podcast λοιπόν, παίζουν οι Cinerama το "Cinerama Reel 2, Dialogue 2". Τα λόγια του τραγουδιού -τα περισσότερα- βρίσκονται στο κείμενο με πλάγια γράμματα. Θλιμμένο και μελαγχολικό, σχεδόν ένα δράμα, αν και το βρίσκω ερωτικό ειδικά με την γυναικεία φωνητική πινελιά. Ταιριάζει με τον καιρό και μου αρέσει πάρα πολύ. Καλή σας ακρόαση!!!

Χαμένες Ευκαιρίες

Κάθονταν αμίλητοι ο ένας απέναντι από τον άλλον και κοιτάζονταν στα μάτια σαν μαγνητισμένοι. Η μια ματιά ανίχνευε τις προθέσεις της άλλης, λαμβάνοντας, στέλνοντας και αποκωδικοποιώντας διαρκώς μηνύματα.

Και ένοιωσε να τον κυριεύει φόβος. Αυτός ο φόβος που γεννά τη σκέψη πως δεν είσαι πια επιθυμητός και πως είσαι έτοιμος να πάρεις τη λάθος απόφαση.

Η βραδιά είχε κυλήσει όμορφα, δίπλα στη θάλασσα, με χαλαρή κουβέντα, ποτό και μουσική του γούστου τους. Και να που τώρα αυτή ήταν απέναντί του, μακριά και οι δυο από αδιάκριτα βλέμματα και …με το στομάχι του δεμένο κόμπο. Αυτή η βραδιά, δεν θα μπορούσε να είχε πιο ευτυχή κατάληξη!

Προσπάθησε να βάλει μπροστά μηχανισμούς που από καιρό είχαν να λειτουργήσουν. Πάτησε διακόπτες, έλεγξε λαμπάκια, ξεσκόνισε τεχνικά εγχειρίδια. Δυσκολευόταν, άλλωστε -όπως συνειδητοποίησε- είχε περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που είχε να αντιμετωπίσει παρόμοια κατάσταση.

Άπλωσε διστακτικά το χέρι του και άγγιξε τον καλοσχηματισμένο της λαιμό. Εκείνη άφησε μια ανάσα, έγειρε το κεφάλι και απόλαυσε χωρίς βιασύνη το χάδι τού προσώπου της πάνω στο μπράτσο του. Εκείνος, μόλις που πρόλαβε να διακρίνει την ευτυχία ζωγραφισμένη στα μάτια της πριν τα κλείσει, παραδομένη στην επιθυμία της.

Σκέφτηκε πως η ζωή είναι μια σειρά από συμβιβασμούς ανάμεσα σε χαμένες ευκαιρίες. Δεν είχε όμως παράπονο, είχε εκμεταλλευτεί τόσες πολλές στη ζωή του που θα ήταν άδικο να παραπονιέται.

Πλησίασε περισσότερο προς το μέρος της, τόσο που ένοιωσε τη καυτή ανάσα της στο πρόσωπό του. Τα χείλη τους σχεδόν αγγίχτηκαν, μόνο μια λεπτή καυτή γραμμή ανάσας τα χώριζε.

Έπιασε τον εαυτό του να κάνει σκέψεις που δεν περίμενε ποτέ πως θα έκανε. Ένοιωσε για λίγο την επιθυμία να ξεπερνά τους φόβους και τις άμυνες που έχτιζε τόσα χρόνια γύρω του να τσακίζονται. Ένοιωσε έτοιμος για τη σύγκρουση που όπως φαινόταν ήταν αναπόφευκτη.

Το κορμί του αδυνατούσε να ακολουθήσει αυτό που το μυαλό του είχε ήδη αποδεχτεί.

ΦΙΛΗΣΕΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ, άκουσε μια φωνή να ουρλιάζει μέσα στο κεφάλι του, ΓΙΝΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΑΡΑΦΟΡΟΣ.

Ο κόσμος όπως τον ήξερε μέχρι εκείνη την στιγμή, αναποδογύρισε. Δεν θα ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος.


Στο PODCAST ακούμε το Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me από τους Smiths. Ένα τραγούδι που αν και δεν έγινε ιδιαίτερα γνωστό το αγάπησα από την πρώτη φορά που το άκουσα. Αυτό το τραγούδι, η φωτογραφία και κάποιες αναμνήσεις ήταν η αφορμή να γράψω αυτή την ιστορία δίχως το τέλος της. Καλή σας ακρόαση!!!

PS. Αναπόφευκτα χρησιμοποιώ ατάκες από βιβλία που κατά καιρούς έχω διαβάσει, όπως το "η ζωή είναι μια σειρά από συμβιβασμούς ανάμεσα σε χαμένες ευκαιρίες"

Η Φωτογράφηση

Στα Marconi's Studios επικρατεί ένα χάος! Κόσμος πηγαινοέρχεται κρατώντας ρούχα, ψηλές καλλίγραμμες κοπέλες ψάχνουν τον υπεύθυνο ακροάσεων, γυμνασμένοι άντρες με φόρμες εργασίας μεταφέρουν ακριβά σκηνικά και κιβώτια ενώ άλλοι κουστουμάτοι τύποι δίνουν οδηγίες κρατώντας ακριβά κινητά τηλέφωνα. Στο δίπλα δωμάτιο, ο φωτογράφος μας ο Marc (100% αρσενικό!), μιλά με την συνεργάτιδά του Nicole.

«Nicole, είναι όλα έτοιμα για τη φωτογράφηση?» ρώτησε ο Marc γνωρίζοντας ότι σπάνια τα πράγματα πάνε όπως κανείς τα περιμένει...
«Έχουμε κάποια προβληματάκια Marc, αλλά...» απαντά διστακτικά η Nicole.
«Τι εννοείς?» λέει ο Marc προσπαθώντας να κρατήσει τον τόνο της φωνής του χαμηλά.

«Να ξέρεις Marc ...η Naomi...»
«Πάλι αυτή η γαζέλα, τι έκανε αυτή τη φορά?» είπε σχεδόν φτύνοντας τις λέξεις.
«Τσακώθηκε με την καμαριέρα, της πέταξε ένα μπουκάλι στο κεφάλι και τώρα είναι με την αστυνομία στο γραφείο του Διευθυντή...»

«Η ...Claudia τουλάχιστον είναι δίπλα?» ρώτησε διστακτικά ο Marc.
«Είναι στο γραφείο σου, εδώ και μισή ώρα μιλά με τον David στο τηλέφωνο...»
«Πάλι με αυτόν το μάγο... Να τη πεις να τελειώνει γρήγορα!» και συνεχίζει να λέει,

«Στείλατε τη λιμουζίνα στο αεροδρόμιο να πάρει την Natalia? Οι πτήσεις από Ρωσία φτάνουν συνήθως μεσημέρι...»
«Ναι, το έχω κανονίσει, ...όμως έχουμε ένα πρόβλημα με τη Gisele….»
«Ήταν Παρίσι και έπρεπε από ΧΘΕΣ να είναι ΕΔΩ! ΔΕΝ ΗΡΘΕ?» ρώτησε φανερά εκνευρισμένος ο Marc.
«Ξέρεις έχουν γενική απεργία τα συνδικάτα στη Γαλλία και δεν τα κατάφερe αλλά...» προσπάθησε να συνεχίσει χωρίς επιτυχία η Nicole αφού το ξέσπασμα του Marc εκδηλώθηκε και πλημμύρισε το χώρο...

«Δεν με ενδιαφέρει η Γαλλία και τα συνδικάτα της, θέλω να κάνω τη δουλειά μου!!! Κανένας δεν σκέφτεται εμένα? Θέλετε να με καταστρέψετε? Βρείτε γρήγορα κοπέλα με τις αναλογίες της Gisele για να φορέσει τα ρούχα της. ΤΩΡΑ, ΓΡΗΓΟΡΑ!!!»

«...Marc...» συνέχισε η Nicole, «...ήθελα να σου πω ότι ...περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή την Alessandra από Ρώμη για να...»
«Δεν με ενδιαφέρει και αν θα έρθει η Cinty, η Laetitia, η Eva ή η Kate!» είπε οργισμένος.

Σηκώθηκε νευρικά και πήγε στο δίπλα studio. Τα σκηνικά είχαν στηθεί και ο φωτισμός ήταν τέλειος. Έλεγξε πρώτα το χώρο και μετά χάζεψε τα μοντέλα του. Πήρε μια βαθιά αναπνοή, χαμογέλασε και τους είπε δυνατά:

«Κορίτσια θέλω να χαμογελάτε και να δείχνετε sexy... Δώστε τον καλύτερό σας εαυτό... Κλείστε για λίγο τα μάτια, χαλαρώστε και σκεφτείτε ότι ...σε λίγο θα χτυπήσει το κουδούνι και θα μπεί ο George Clooney με ένα κιβώτιο Μαρτίνι ...μόνο για σας!» Πάτησε το διακόπτη και δυνατή μπιτάτη μουσική ξεχύθηκε στο χώρο.

«Είστε όλες κούκλες!» φώναξε. Πήρε τη μηχανή του και άρχισε να κάνει αυτό που ξέρει τόσο πολύ καλά, να τις φωτογραφίζει...

«Κούκλες» λοιπόν στις βιτρίνες του Attica. Κάθε μια και μια ξεχωριστή Ευρωπαϊκή πόλη.

Πρώτα η Αθήνα με αρχαϊκο-σοφιστικέ ντύσιμο στα εθνικά μας χρώματα.

H New York σε μια γλαμουριά κατάσταση.



Το Amsterdam λίγο folk ψάχνει να βρει το δρόμο του.



Το Tokyo με τις μικρές ψιλοφετίχ κινεζούλες, με τις κοντές φουστίτσες και κοτσιδάκια.



Το Berlin δυνατά όπως μας έχει συνηθίσει ανεβάζει την αδρεναλίνη.



Και το θεϊκό Paris με κοπέλες του Moulin Rouge σε αισθησιακές πόζες που ...άξια κερδίζουν μια επιπλέον σειρά φωτογραφιών!




Αφιερωμένο εξαιρετικά σε αυτούς που θα έκαναν τα πάντα για μια τέτοια φωτογράφηση.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Ανακαλύψαμε στα αρχεία μας σε κοντάκτ, τον Marc σε μια φωτογράφηση που έγινε πριν μερικά χρόνια στην Σαντορίνη με θέα την καλντέρα και μοντέλο την σύζυγό του! Που τότε budget για εισαγόμενα μοντέλα!



-------------------------
ΥΓ. 1) Οι φωτογρφίες τραβήχθηκαν βιαστικά και με το ένα χέρι (στο άλλο o χαροφύλακας).
ΥΓ. 2) Κάποιοι με κοιτούσαν περίεργα. Ευτυχώς φωτογράφιζαν και άλλοι...
ΥΓ. 3) Αντίθεση: Τα μοντέλα-κούλες Attica και δίπλα τα μοντέλα-πουρά Ζόναρς.