Ένας Κόκκος Σταριού

Είμαι ένας κόκκος σταριού,
Κρατάμε στη χούφτα σου κλείσε τα ματιά σου
Και άφησε με να σου διηγηθώ την ιστορία της ζωής μου.

Κατάγομε από τη μακρινή μεσοποταμία. Από νωρίς εξαπλώθηκα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και αποτέλεσα τη βασική τροφή του ανθρώπινου είδους.

Προσαρμόσθηκα σε όλα σχεδόν τα κλίματα, που ο άνθρωπος με ταξίδεψε. Πέρασα πολλές αντιξοότητες, φτωχά εδάφη, ξηρασία, δυνατούς ανέμους. Όμως πάντα κατάφερνα να επιβιώνω και να γίνομαι τροφή για τον άνθρωπο.

Τα τελευταία 50 χρόνια, ο άνθρωπος μ’ έδιωξε από τα χωράφια του, γιατί όπως ισχυρίζεται δε δίνω μεγάλες παραγωγές και δε φέρνω πολλά χρήματα στο σπιτικό του. Μ’ εκτόπισε σε πολύ άγονες και απομακρυσμένες περιοχές. Με καλλιεργούν πλέον μόνο μερικοί ηλικιωμένοι φίλοι μου, που ξέρουν να εκτιμούν τις αξίες μου.

Κάποια άλλα αδέλφια μου, βρίσκονται πλέον, μόνο σε κρύες Τράπεζες Γενετικού Υλικού. Τη θέση μου πήραν υβρίδια που είναι καρπός διασταύρωσης πολλών ποικιλιών.

Την πρώτη χρονιά του δίνουν μεγάλη παραγωγή, μετά από δύο με τρία χρόνια δεν παίρνει ούτε τον σπόρο που σπέρνει. Οι καλλιεργητές έπαψαν πλέον να κρατούν το δικό τους σπόρο. Αγοράζουν από τις πολυεθνικές εταιρίες. Έτσι δεν είναι ελεύθεροι. Είναι πλέον υποχείρια των πολυεθνικών. Για να δώσουν τα υβρίδια τις μεγάλες αποδόσεις, πρέπει ο αγρότης να κοπιάσει πολύ. Να δουλέψει καλά τη γη, να τη φαρμακώσει, να τη λιπάνει με χημικά. Ακόμη θα πρέπει να τραβήξει από πολύ βαθιές γεωτρήσεις νερό, για να ποτίσει τα φυτά.

Η ανταμοιβή του είναι η μεγάλη παραγωγή με τη χαμηλή τιμή πώλησης, με δηλητηριασμένους καρπούς, που μπορεί να καταλήξουν στη χωματερή.

Ο άνθρωπος στην αναζήτηση του χρήματος και της ευκολίας, εγκατέλειψε τις ντόπιες ποικιλίες που είναι δώρα του θεού και καλλιεργεί υβρίδια, που είναι καρπός της φτωχής γνώσης του ανθρώπου.

Ενώ ξεπέρασα όλες τις καιρικές αντιξοότητες σκόνταψα στην απληστία του ανθρώπου. Εκεί που κάποτε φύτρωναν χιλιάδες ποικιλίες φυτών, τώρα δε φυτρώνουν, παρά μονάχα ελάχιστες.

Ο άνθρωπος μέρα με την ημέρα γίνεται πιο φτωχός, κόβοντας το νήμα της ζωής του.

«Στοχάσου αν τύχει και χαθώ, μαζί μου θα χαθείς και συ, γιατί είναι δεμένη η μοίρα μου μαζί με τη δική σου».

Του Παναγιώτη Σαϊνατούδη από την εναλλακτική κοινότητα "Πελίτι".

Με την προηγούμενη ανάρτηση και με τις απόψεις που ανταλλάξαμε για τη συγκέντρωση των σπόρων για φύλαξη, με έκαναν να θυμηθώ κάποιες από τις λίγες καλές και ενημερωτικές εκπομπές της τηλεόρασης για το θέμα των μεταλλαγμένων προϊόντων και τα παιγνίδια εξουσίας που κρύβονται πίσω από αυτά με απώτερο και μόνο σκοπό το χρήμα.

Χάρηκα πολύ όταν η Pastaflora, με ενημέρωσε για το "Πελίτι". Μια προσπάθεια ανθρώπων για τη συλλογή και ανταλλαγή σπόρων από παραδοσιακές ποικιλίες, μέσα από τις διάφορες εκδηλώσεις που οργανώνουν .

Θα ήθελα πολύ να αντιγράψω όλα τα κείμενά τους, αφού είναι πολύ ενδιαφέροντα, αλλά δεν χρειάζεται γιατί υπάρχουν στο site τους. Δεν μπορώ όμως να αντισταθώ και να σας γράψω δυο λόγια.

Το "Πελίτι" είναι αστική μη κερδοσκοπική εταιρία, εγκεκριμένη από το πρωτοδικείο τη Δράμας. Ξεκίνησε, την άνοιξη του 1995 από τον Παναγιώτη Σαϊνατούδη και σημερινό συντονιστή των δράσεών του. Το σήμα του "Πελίτι" είναι ένα δέντρο, μια βελανιδιά και πιασμένοι χέρι, χέρι να χορεύουν σε κύκλο άντρες και γυναίκες.

Οι βασικοί στόχοι του "Πελίτι" είναι:
- η συλλογή, διατήρηση και διάδοση των ντόπιων ποικιλιών
- η ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών χωρίς τη μεσολάβηση του χρήματος
- η δημιουργία μιας εναλλακτικής κοινότητας.

Περισσότερα για το φιλοσοφικό υπόβαθρο, τις δραστηριότητες και άλλες πληροφορίες στο site της κοινότητας "Πελίτι". Αξίζει εκτός των άλλων να διαβάσετε τα παρακάτω:

Στο άρθρο «Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΕΤΙΚΗΣ ΠΟΙΚΙΛΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ», μπορείτε να διαβάσετε για το βοτανικό ολοκαύτωμα. Για το φαινόμενο της ισοπέδωσης στην παγκόσμια αγροτική σκηνή με παραδείγματα εξαφάνισης διάφορων καλλιεργειών ακόμα και από το χώρο της Ελλάδας.

Στο άρθρο «Για να μη χάσουμε αύριο, αυτά που έχουμε σήμερα», μπορείτε να διαβάσετε για τις ντόπιες ελληνικές ποικιλίες, για τη συνεισφορά της Ελλάδας στη Μεσογειακή χλωρίδα και γιατί είναι σημαντικές. Ακόμα πως αναγκάζονται οι αγρότες στο όνομα της πιστοποίησης, να αγοράζουν «πιστοποιημένους σπόρους» για να μπορέσουν να πάρουν την επιδότηση και στη συνέχεια να εξάγουν τα προϊόντα τους που πρέπει να είναι καταχωρημένα στον Εθνικό κατάλογο.

«Όποιος ελέγχει το γενετικό υλικό των φυτών, ελέγχει την παγκόσμια διατροφή για το μέλλον. Οι μεγάλες εταιρείες παράγουν σπόρους για όλο τον κόσμο και έχουν τη δυνατότητα να επιβάλλουν αυτό που θέλουν», λέει ο κ Νίκος Σταυρόπουλος.

Θα τελειώσω με μια διαπίστωση που αναφέρεται στις σελίδες της κοινότητας, "Όλα αυτά και χιλιάδες άλλα γίνονται όχι μόνο γιατί τα αποφάσισαν τα "κέντρα εξουσίας", ή γιατί είναι η πολιτική των κρατών. Έγιναν και γιατί ο καθένας μας τα στήριξε και συνεχίζουμε να τα στηρίζουμε."