Βυθιζόμαστε

Η ώρα της γης μου θυμίζει τις θυσίες των αρχαίων Ελλήνων με σκοπό να εξευμενίσουν την οργή των Θεών. Το σφαχτό στη θράκα αντικαταστάθηκε μια απλή κίνηση -το κατέβασμα του διακόπτη, η δε τσίκνα που ευωδίαζε και αγαλλίαζε τους Θεούς, ...από τη μείωση της εκπομπής των ρύπων. Μιας ώρας θυσία...

Ίσως μια τέτοια θυσία να μην έχει κανένα ανασταλτικό αποτέλεσμα στο κατήφορο που έχουμε πάρει. Είναι όμως μια συμβολική κίνηση για να δηλώσουμε τη παρουσία μας, το προβληματισμό μας και την υποστήριξη του αγώνα ενάντια στις κλιματικές αλλαγές.

Οι επιστήμονες διαφωνούν για τα αίτια και το ρυθμό εξέλιξης των κλιματικών αλλαγών. Το σίγουρο είναι πως συμβαίνει, και ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι η υποχώρηση των παγετώνων και η άνοδος της στάθμης του νερού.

Το νησάκι Νιου Μουρ, ένα από τα πολλά του νησιωτικού συμπλέγματος Σούντερμπαν, έχει πλέον βυθιστεί εντελώς λόγω της ανόδου της στάθμης της θάλασσας. Υπήρξε τα τελευταία 30 χρόνια αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα στην Ινδία και το Μπαγκλαντές και τελικά έδωσε μόνο του λύση στην έριδα: εξαφανίστηκε στα νερά του Κόλπου της Βεγγάλης. Και όπως είπε ο Σουγκάτα Χάζρα, καθηγητής Ωκεανογραφίας στο Πανεπιστήμιο Τζανταβπούρ της Καλκούτας, «Αυτό που δεν κατάφεραν να πετύχουν οι δύο χώρες έπειτα από χρόνια διαλόγου τελικά επιλύθηκε από την κλιματική αλλαγή» (in.gr).

Σε κάποια σημεία του πλανήτη το νερό με την παρουσία του αλλάζει τα σύνορα του χάρτη και τη ζωή των ανθρώπων που ζουν εκεί, ενώ σε κάποια άλλα σημεία την αλλάζει με την απουσία του. Η συνολική ποσότητα του νερού στη Γη δεν έχει μεταβληθεί, ενώ είχα διαβάσει -νομίζω σε ένα φυλλάδιο της WWF- πως "Το νερό του πλανήτη μας είναι το ίδιο με το οποίο υπηρετήθηκαν όλες οι προηγούμενες γενιές των ανθρώπων. Δεν έχει προστεθεί άλλο νερό ούτε άλλαξε ούτε χάθηκε" και ήταν κάτι που δεν το είχα σκεφτεί ξανά πριν...

Το νερό είναι ζωή, αποτελεί τα δύο τρίτα του ανθρώπινου οργανισμού και είναι το δώρο της Γης προς εμάς. Άκουγα χθες πως ως χώρα κατέχουμε την δεύτερη θέση στη παγκόσμια κατανάλωση νερού μετά τις ΗΠΑ. Κάθε Έλληνας καταναλώνει ποσότητα νερού σχεδόν διπλάσια από τον παγκόσμιο μέσο όρο. Το ερώτημα όμως είναι αν θα είναι αρκετό για τον πληθυσμό του πλανήτη που όλο αυξάνεται.

Κι μιας μιλάμε για το νερό, θυμήθηκα και μια ιστοριούλα που είχα γράψει με τίτλο "Ένας Προαναγγελθείς Θάνατος". Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζουν και οι απόψεις του Ιάπωνα Dr. Masaru Emoto (HADO Με Μια Προσευχή Στον Πλανήτη) που το θεωρεί ως μέσο μεταφοράς μηνυμάτων μεταξύ της φύσης και του ανθρώπου.

Οι κλιματικές αλλαγές είναι γεγονός και με τη παρουσία ή την απουσία του νερού, το σίγουρο είναι πως ...βυθιζόμαστε.




Και επειδή είμαστε αισιόδοξοι άνθρωποι, ακούμε τους U2 και το Magnificent ...έτσι για να ανέβουμε λίγο. Καλή σας ακρόαση!!!

Enjoy The Silence

- Δεν θα πρέπει να το καταλάβουν, μην το ξεχάσεις αυτό

Έτσι μου είπε και ακολούθησα τη συμβουλή της. Έκανα στην αρχή κάποιες δήθεν αδιάφορες βόλτες κατά μήκος του διαδρόμου -σε ανυποψίαστες ώρες. Βάδιζα αργά μέχρι την άλλη άκρη του -την σκοτεινή- κοντοστεκόμουν για λίγο, αναμετρούσα με το βλέμμα λοξά την πόρτα και επέστρεφα πάλι πίσω.

Ένα βράδυ, έβαλα λίγο λάδι σε ένα μικρό κομμάτι από βαμβάκι, παραφύλαξα να μην με δουν, πλησίασα αποφασιστικά τη πόρτα και λάδωσα τους μεντεσέδες της. Δεν θα έπρεπε να με καταλάβουν, έτσι με είχε συμβουλέψει...

- Είσαι έτοιμος ?
- Έτοιμος
- Πάει καιρός ε?
- Ναι πάει…
- Θέλεις να βάλουμε μουσικούλα?
- Ναι, αλλά δεν ξέρω τί
- Να βάλουμε κάτι μελαγχολικό?
- Όχι θα προτιμούσα κάτι δυνατό και έντονο
- Χμμ, εντάξει θα βάλουμε από ένα pop συγκρότημα κάτι δυνατό με τη συνοδεία πιάνου, κάτι που να μας θυμίζει τη σημερινή μέρα. Βάλε τη μουσικούλα
- Εντάξει!



- Πάμε?
- Πάμε

Έπιασα το πόμολο, το γύρισα αργά και η πόρτα άρχισε να ανοίγει σιωπηλά -δεν ακούστηκε κανένα τρίξιμο. Κανείς δεν το κατάλαβε. Μπήκαμε στο σκοτεινό δωμάτιο.

Jessi

[Πρώτα κλικ στη μουσικούλα]

Γέμισα τα πνευμόνια μου με τον καπνό του τελευταίου τσιγάρου. Η καύτρα φώτισε για λίγο το σκοτάδι που βαρύ το ένοιωθα να μου πλακώνει το στήθος. Ταυτόχρονα, με το άδειο πακέτο σημάδεψα το καλάθι των αχρήστων. Δεν με χωρούσε άλλο το δωμάτιο. Αποφάσισα να βγω έξω. Ίσως μερικά ποτά να μου έφτιαχναν την διάθεση.

Το club είναι γεμάτο κόσμο, καπνό και φασαρία. Η ώρα κυλά γρήγορα. Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου και τον αριθμό των ποτών που πίνω σαν διψασμένος. Είμαι κουρασμένος. Ο ξαφνικός πονοκέφαλος δεν με αφήνει να σκεφτώ καθαρά και η κάπνα μειώνει το οπτικό μου πεδίο.

Τα ντραμς ξεκίνησαν να παίζουν αργά με τη συνοδεία ηλεκτρικής κιθάρας. Ο ηλεκτρικός ήχος του Hammond που ακολουθεί, μαλακώνει την έντασή μου. Η τρομπέτα εισβάλει δυναμικά και αισθησιακά. Ένας κρυμμένος προβολέας, δημιουργεί μπροστά στην ορχήστρα μια κάθετη δέσμη από φως.

Είναι η ώρα της.

Πρώτα εμφανίστηκε η ατελείωτη γάμπα. Κατέληγε σε μια ψηλοτάκουνη κόκκινη γόβα που λικνιζόταν από ένα λυγισμένο γόνατο. Στη συνέχεια το πλούσιο στήθος που ασφυκτιούσε φυλακισμένο στο στενό κόκκινο φόρεμα. Τελευταία το υπόλοιπο αγαλματένιο κορμί της. …Εμφανίσθηκε ακριβώς με αυτή τη σειρά!

Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν πάνω από ένα τραπέζι με αποτσίγαρα και άδεια ποτήρια. Στη συνέχεια …συγκρούστηκαν βίαια. Οι άμυνές μου κατέρρευσαν με εκκωφαντικό θόρυβο συμπαρασύροντας την πραγματικότητα. Αδυνατώ να παρακολουθήσω τα γεγονότα. Το μυαλό μου ξεφεύγει από τις ράγες της λογικής.

Εκείνη πέφτει στα τέσσερα και αρχίζει αργά να με πλησιάζει. Μοιάζει με λέαινα που παγιδεύει το θύμα της. Μοιάζει με αδίστακτο κομάντο στη πρώτη γραμμή του πολέμου ...και αυτή η σκέψη με τρομοκρατεί. Κοντοστέκεται και κατεβάζει το φόρεμά της. Ξέρω πως δεν μπορεί να συμβαίνει, αλλά να που ο εχθρός με απόκρυψη και παραλλαγή βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Το μυαλό μου προσπαθεί να πιαστεί από μια άκρη απτής λογικής. Δεν τα καταφέρνει και κατρακυλά. Πιάνει τα στήθη της και με σημαδεύει με τις μεγάλες θηλές της, ανάμεσα σε ήχους από όλμους, πυροβολισμούς και οπλοπολυβόλα. Με σημαδεύει κατευθείαν στα μάτια. Εκεί είναι ο στόχος.

«Γίνεται πόλεμος μωρό μου», καταφέρνω να διαβάσω στα χείλη της. Με πιάνει πανικός. «Καλυφτείτε», ουρλιάζει ο λοχαγός και αμέσως ρίχνω βουτιά στο χαράκωμα, ακριβώς μπροστά μου...

Άνοιξα τα μάτια μου. Πονάω παντού. Το κεφάλι μου δονείται από γρατσουνίσματα ηλεκτρικής κιθάρας στη διαπασών. Εξετάζω το χώρο γύρω μου. Βρίσκομαι ξαπλωμένος σε έναν καναπέ, σίγουρα καμαρίνι. Δυο μάτια με έντονες βλεφαρίδες με κοιτούν με πάθος.

«Γεια σου!» μου λέει ναζιάρικα και εγώ …υπό την απειλή των "όπλων" ξανα-λιποθυμώ με ένα στραβό χαμόγελο …πάνω στους βελούδινους ήχους του Hammond.





Στη μουσικούλα ακούμε το Long Day Blues από τον Jack Mc Duff. Αφιερωμένο εξαιρετικά στο αγαπημένο μου ποδήλατο, που το μεσημέρι έπεσα θύμα κλοπής -αν και δεμένο σαν αστακός σε μεταλλική κολόνα και μπροστά στα μάτια σεκουριτάδων- από κάποιον αλητήριο της σημερινής πορείας. Καλή σας ακρόαση!!!