Ο Dirk Polak και Εγώ

Η ιστορία είναι αληθινή.

1982 μόνος στην Αθήνα, τέτοια εποχή, η αναζήτηση καλύτερης τύχης...
η μουσική μόνιμη συντροφιά, τα ακούσματα όμορφα σκοτεινά...

mecano ήταν η μαγική λέξη.

συχνά ταξίδια με την φαντασία, το Άμστερνταμ και η Αθήνα, 2 διαφορετικοί κόσμοι...
και εκεί που τους λατρέψαμε χάθηκαν ο Dirk Polak έγινε ζωγράφος, ποιητής κάποιοι είπαν πως πέθανε...

2006 Μαλακάσα, το χαρτί γράφει mecano ...λες? ...είπα ...η θα είναι τίποτα πιτσιρικάδες...
μαγεία, 500 άτομα είδαν το όνειρο και εγώ ακόμη ανατριχιάζω (φανατικός βλέπεις).
δεν μπορούσα να το πιστέψω αυτό που συνέβαινε μπροστά μου....
που να ήξερα τι θα ακολουθούσε...

άλλο ένα live ακόμη καλύτερο στο Gagarin, μάρτυρες κάπου 800 άτομα... θεϊκό..!

όμως η μοίρα....

2008 μόνος το βράδυ κατηφορίζω στο booze για δουλειά (μέχρι πότε φίλε θα ξενυχτάς, η δουλειά βλέπεις ....σκεφτόμουν)
μιλάω με τον ιδιοκτήτη για ένα project πελάτη μου και στο τέλος με τα πολλά μιλάμε για μουσική, τα ποτά είναι στα 6.

mecano λέω... ξέρω απαντά...

εγώ τον έφερα εδώ ...δεν σε πιστεύω λέω σαστισμένος, περίμενε λίγο και θα δεις...

η πόρτα ανοίγει, η φυσιογνωμία γνωστή, θεέ μου είναι δυνατόν ?
τετάρτη 2 η ώρα στην βροχερή Αθήνα, όταν όλοι κοιμούνται για την πρωινή δουλειά ο DIRK POLAK μπροστά μου στο ίδιο τραπέζι!
η ιστορία είναι παλιά, η κουβέντα άνοιξε (θυμήθηκα όλα τα αγγλικά μου από την αρχή)

ήθελα να το μοιραστώ με κάποιον αλλά μάταια έμεινε σε κύκλο 3 ανθρώπων ... σαν όνειρο
ευχαριστώ dirk για την όμορφη κουβέντα, τις αναμνήσεις και την μουσική!
τα ξαναλέμε, χαιρετηθήκαμε και φύγαμε, από τότε περιμένω νέα ...σαν όνειρο

το mail θα πάει στην λίστα μου των 50 ατόμων, η ώρα να μοιραστούμε αυτή την ιστορία

είδες η ζωή?

το τελευταίο ποίημα του φίλου μας ...και καλή ακρόαση

thk
----

Ευχαριστώ πολύ thk για την ιστορία και τη μουσική που μοιράστηκες μαζί μας.

Οι Mecano μας έρχονται από την Ολλανδία και πραγματικά ζουν τον μύθο τους στην Ελλάδα (διαβάστε ένα όμορφο άρθρο στο MIC). Όσοι τους γνώριζαν πίστευαν πως ο Dirk Polak είχε πεθάνει, αφού είχε να δηλώσει τη παρουσία του σχεδόν 20 χρόνια. Όμως το 2006 εμφανίστηκαν στο Rockwave Festival. Ανέβηκαν στη σκηνή, κούρδισαν με το αυτί τα όργανα τους και άρχισαν να παίζουν. Οι πιτσιρικάδες που ήταν τριγύρω μαζεύτηκαν μπροστά τους, άρχισαν να παρακολουθούν τη μουσική και να αναρωτιούνται ποιος είναι αυτός ο παππούς! Δεν μπορούσες να πιστέψεις ότι αυτή η επιβλητική μορφή με το σκαμμένο πρόσωπο μπορούσε να παίζει αυτή τη φρέσκια και ζωντανή μουσική.

Και λίγο κουτσομπολιό: ο Polak φιλοξενήθηκε από τον φίλο του στην Ελλάδα περίπου για ένα χρόνο και ο λόγος ήταν ο μεγάλος έρωτας (καψούρα το λέμε εμείς) για μια κοπέλα, Ελληνίδα. Όσο ήταν εδώ ζωγράφισε αρκετούς πίνακες και συμμετείχε σε μια θεατρική ομάδα ως κομπάρσος. Τώρα είναι στο Άμστερνταμ.

Στο podcast ακούμε το Essential years από την τελευταία τους δουλειά με τίτλο Those Revolutionary Days. Αξίζει να επισκεφθείτε το επίσημο site τους για να ακούσετε το καταπληκτικό ομώνυμο κομμάτι και να δείτε φωτογραφίες (ακόμα και από το Gagarin). Καλή σας ακρόαση!!!

Πηγές:
1) Το επίσημο site τους [Link]
2) Mecano + Nigth on Earth, άρθρο στο ελληνικό mic [Link]

Χαμένες Ευκαιρίες

Κάθονταν αμίλητοι ο ένας απέναντι από τον άλλον και κοιτάζονταν στα μάτια σαν μαγνητισμένοι. Η μια ματιά ανίχνευε τις προθέσεις της άλλης, λαμβάνοντας, στέλνοντας και αποκωδικοποιώντας διαρκώς μηνύματα.

Και ένοιωσε να τον κυριεύει φόβος. Αυτός ο φόβος που γεννά τη σκέψη πως δεν είσαι πια επιθυμητός και πως είσαι έτοιμος να πάρεις τη λάθος απόφαση.

Η βραδιά είχε κυλήσει όμορφα, δίπλα στη θάλασσα, με χαλαρή κουβέντα, ποτό και μουσική του γούστου τους. Και να που τώρα αυτή ήταν απέναντί του, μακριά και οι δυο από αδιάκριτα βλέμματα και …με το στομάχι του δεμένο κόμπο. Αυτή η βραδιά, δεν θα μπορούσε να είχε πιο ευτυχή κατάληξη!

Προσπάθησε να βάλει μπροστά μηχανισμούς που από καιρό είχαν να λειτουργήσουν. Πάτησε διακόπτες, έλεγξε λαμπάκια, ξεσκόνισε τεχνικά εγχειρίδια. Δυσκολευόταν, άλλωστε -όπως συνειδητοποίησε- είχε περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που είχε να αντιμετωπίσει παρόμοια κατάσταση.

Άπλωσε διστακτικά το χέρι του και άγγιξε τον καλοσχηματισμένο της λαιμό. Εκείνη άφησε μια ανάσα, έγειρε το κεφάλι και απόλαυσε χωρίς βιασύνη το χάδι τού προσώπου της πάνω στο μπράτσο του. Εκείνος, μόλις που πρόλαβε να διακρίνει την ευτυχία ζωγραφισμένη στα μάτια της πριν τα κλείσει, παραδομένη στην επιθυμία της.

Σκέφτηκε πως η ζωή είναι μια σειρά από συμβιβασμούς ανάμεσα σε χαμένες ευκαιρίες. Δεν είχε όμως παράπονο, είχε εκμεταλλευτεί τόσες πολλές στη ζωή του που θα ήταν άδικο να παραπονιέται.

Πλησίασε περισσότερο προς το μέρος της, τόσο που ένοιωσε τη καυτή ανάσα της στο πρόσωπό του. Τα χείλη τους σχεδόν αγγίχτηκαν, μόνο μια λεπτή καυτή γραμμή ανάσας τα χώριζε.

Έπιασε τον εαυτό του να κάνει σκέψεις που δεν περίμενε ποτέ πως θα έκανε. Ένοιωσε για λίγο την επιθυμία να ξεπερνά τους φόβους και τις άμυνες που έχτιζε τόσα χρόνια γύρω του να τσακίζονται. Ένοιωσε έτοιμος για τη σύγκρουση που όπως φαινόταν ήταν αναπόφευκτη.

Το κορμί του αδυνατούσε να ακολουθήσει αυτό που το μυαλό του είχε ήδη αποδεχτεί.

ΦΙΛΗΣΕΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ, άκουσε μια φωνή να ουρλιάζει μέσα στο κεφάλι του, ΓΙΝΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΑΡΑΦΟΡΟΣ.

Ο κόσμος όπως τον ήξερε μέχρι εκείνη την στιγμή, αναποδογύρισε. Δεν θα ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος.


Στο PODCAST ακούμε το Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me από τους Smiths. Ένα τραγούδι που αν και δεν έγινε ιδιαίτερα γνωστό το αγάπησα από την πρώτη φορά που το άκουσα. Αυτό το τραγούδι, η φωτογραφία και κάποιες αναμνήσεις ήταν η αφορμή να γράψω αυτή την ιστορία δίχως το τέλος της. Καλή σας ακρόαση!!!

PS. Αναπόφευκτα χρησιμοποιώ ατάκες από βιβλία που κατά καιρούς έχω διαβάσει, όπως το "η ζωή είναι μια σειρά από συμβιβασμούς ανάμεσα σε χαμένες ευκαιρίες"