Εν αρχή ην ο Λόγος. Ύστερα ήρθε ο γαμημένος ο επεξεργαστής κειμένου. Μετά ήρθε ο επεξεργαστής σκέψης. Και έπειτα ο θάνατος της λογοτεχνίας. Έτσι απλά.
...
Εν αρχή ην ο Λόγος. Και ο λόγος είχε προγραμματιστεί σε κλασικό δυαδικό σύστημα. Και ο Λόγος είπε: «Γεννηθήτω ζωή!» Κι έτσι, κάπου στις αποθήκες του Τεχνοπυρήνα στο αρχοντικό της μητέρας μου, το κατεψυγμένο σπέρμα του προ πολλού πεθαμένου μπαμπά μου αποψύχθηκε, τοποθετήθηκε σε κενό αέρος, κουνήθηκε όπως τα μιλκσέικ βανίλιας των αλλοτινών εποχών, φορτώθηκε σε κάτι μεταξύ νεροπίστολου και δονητή και –με το μαγικό άγγιγμα μιας σκανδάλη- εκτοξεύτηκε στο εσωτερικό της Μητρός μου μια νύχτα που το φεγγάρι ήταν γεμάτο και το ωάριο ώριμο.
Η μητέρα δεν ήταν βέβαια υποχρεωμένη να γονιμοποιηθεί με το βάρβαρο αυτό τρόπο. Θα μπορούσε να είχε επιλέξει ανάμεσα σε πολλές και διάφορες εναλλακτικές λύσεις: εξωμήτρια γονιμοποίηση, κάποιον εραστή με εμφύτευμα από το DNA του Μπαμπά, ένα κλωνοποιημένο υποκατάστατο, παρθενογένεση με αρμολόγηση γονιδίων και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε... όμως, όπως το εξέφρασε η ίδια αργότερα ενώπιόν μου, «θέλησε να ανοίξει τα σκέλια της στην παράδοση». Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το προτιμούσε έτσι.
Τέλος πάντων. Γεννήθηκα.
Έτσι ξεκινά την ιστορία του, ένας από τους επτά προσκυνητές -ο ποιητής- που ταξιδεύουν προς τους Χρονοτύμβους του Υπερίωνα, σε έναν τόπο που κινείται πίσω στο χρόνο, της πατρίδας του Αρπακτικού, ενός αλλόκοτου ανθρωπόμορφου και επικίνδυνου πλάσματος, που λατρεύεται σαν θεός και αντιμετωπίζεται σαν δαίμονας και που φαίνεται να αψηφά τα όρια του χώρου και του χρόνου. Η ιστορία εκτυλίσσεται το 2735, όπου η διαστρική Ηγεμονία των Ανθρώπων αντιμετωπίζει μια τρομακτική απειλή, καθώς οι μυστηριώδεις Εκτοπισμένοι συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους πάνω από τον πλανήτη.
Γνώρισα τον Dan Simmons από το το μυθιστόρημά του "Το τραγούδι της θεάς Κάλι" που τιμήθηκε το 1986 με το βραβείο World Fantasy Award και από τότε με μάγεψε. Τελευταία διάβασα το "ΙΛΙΟΝ" και τη συνέχειά του "ΟΛΥΜΠΟΣ", μια μοναδική σε σύλληψη, πλοκή και πάντρεμα της Ιλιάδας με την επιστημονική φαντασία. Στο "ΥΠΕΡΙΩΝ" -που τιμήθηκε με το βραβείο Χιούγκο (1990) και το Locus Award for Best Science Fiction Novel- περιγράφεται το ταξίδι των επτά προσκυνητών και την ιστορία του καθενός που εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο είναι συνδεδεμένος με το δαίμονα. Η ιστορία συνεχίζεται με το "Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΙΩΝΑ" που ήδη κυκλοφορεί.
Ο Νταν Σίμονς είναι πρώην δάσκαλος και διευθυντής εκπαιδευτικών προγραμμάτων για προικισμένους και ταλαντούχους μαθητές, καθιερώθηκε το 1986 στις ΗΠΑ και την Ευρώπη ως ένας από τους ελάχιστους μεγάλους νέους συγγραφείς της δεκαετίας του 80. Κινείται άνετα στο χώρο της επιστημονικής και της σκοτεινής φαντασίας και κάθε καινούριο βιβλίο του βραβεύεται ανελλιπώς. Σήμερα ο Σίμονς ζει στο Κολοράντο με τη γυναίκα του και την κόρη του και επαγγελματικά ασχολείται αποκλειστικά με το γράψιμο.
Ο λόγος που με έχει κερδίσει η Ε.Φ. είναι πως ο κάθε συγγραφές δημιουργεί κόσμους που λειτουργούν με κανόνες πέρα από κάθε φαντασία. Διαβάστε παρακάτω πώς ο συγγραφέας έχει φανταστεί ένα σπίτι στο μέλλον, μέσα από τα λόγια ενός των ηρώων του:
Το σπίτι μου έχει τριάντα οκτώ δωμάτια σε τριάντα έξι κόσμους. Δεν υπάρχουν πόρτες. Οι αψιδωτές είσοδοι είναι πύλες τηλεμετατόπισης, μερικές αδιαφανείς, καλυμμένες με κουρτίνες ιδιωτικότητας, οι περισσότερες ανοιχτές για να περνά το μάτι και το σώμα. Κάθε δωμάτιο έχει παράθυρα παντού και τουλάχιστον από δύο τοίχους με πύλες τηλεμετατόπισης. Από τη πολυτελή τραπεζαρία στην Αναγέννηση μπορώ να αντικρίσω τον μπρούντζο ουρανό και τους πράσινους από την πατίνα πύργους του Κάστρου Ενέιμπελ στην κοιλάδα κάτω από την ηφαιστειογενή μου κορφή. Αν γυρίσω το κεφάλι μου από την άλλη, μπορώ να κοιτάξω μέσα από την πύλη του τηλεμετατοπιστή και πέρα από το λευκό χαλί του επίσημου σαλονιού να δω τα κύματα της Θάλασσας Έντγκαρ Άλαν να σκάνε πάνω στους πύργους του Πόιντ Πρόσπερο στο Νέβερμορ. Η βιβλιοθήκη μου έχει θέα τους παγετώνες και τον πράσινο ουρανό του Νόρντχολμ, ενώ κατεβαίνοντας -ναι, κατεβαίνοντας- δέκα σκαλιά φτάνω στο γραφείο του πύργου μου, ένα άνετο, ανοιχτό δωμάτιο που περικλείεται από πολωμένο γυαλί, το οποίο μου προσφέρει θέα τριακοσίων εξήντα μοιρών στις ψηλότερες κορφές του Κουσπάτ Καρακοράμ, μιας οροσειράς που απέχει δύο χιλιάδες χιλιόμετρα απ΄τον κοντινό οικισμό στο νοτιότερο άκρο της Δημοκρατίας του Τζάμνου στον Ντενέμπ Ντράι.
Το τεράστιο υπνοδωμάτιο που μοιράζομαι με τη Χελέντα ταλαντεύεται απαλά πάνω στα κλαδιά ενός Δέντρου του Κόσμου ύψους τριακοσίων μέτρων στον πλανήτη των Ναϊτών, που είναι γνωστός με το όνομα Άλσος του Θεού και επικοινωνεί μ’ένα σολάριουμ που ορθώνεται ολομόναχο καταμεσής στην άγονη αλμυρή έρημο της Χεβρώνας. Όμως δεν βλέπουν όλα τα δωμάτιά μας σε ερημιές: η αίθουσα ολογραφικών προβολών επικοινωνεί με μια αιωρούμενη βεράντα στον εκατοστό τριακοστό όγδοο όροφο ενός πληθυσμιακού πύργου στο Κέντρο του Ταυ του Κήτους και το αίθριό μας βρίσκεται σε μια ταράτσα που βλέπει στην αγορά της Παλιάς Πόλης της πολυπληθούς Νέας Ιερουσαλήμ. Ο αρχιτέκτονας, μαθητής του θρυλικού Μίλον Ντεχάβρ, έχει συμπεριλάβει αρκετά μικρά αστεία στο σχεδιασμό του σπιτιού: όπως ανέφερα, οι σκάλες που οδηγούν στο δωμάτιο του πύργου κατεβαίνουν, όμως το ίδιο διασκεδαστική είναι και η έξοδος από την αετοφωλιά που οδηγεί στο γυμναστήριο, το οποίο βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο της πιο βαθιάς Κυψέλης του Λούσους, καθώς και το μπάνιο των ξένων, που αποτελείται από μια τουαλέτα, έναν μπιντέ, ένα νιπτήρα και μια ντουζιέρα πάνω σε μια ανοιχτή σχεδία χωρίς τοίχους, η οποία πλέει στα βιολετιά νερά του θαλάσσιου πλανήτη Μάρε Ινφίνιους.
Προτίμησα να γράψω δυο αποσπάσματα από το διήγημα για να σας δώσω μία γεύση της γραφής και της φαντασίας του συγγραφέα. Για το ταξίδι στον Υπερίωνα, διάλεξα να παίξει στο PODCAST το "End Title" του δικού μας Vangeli Papathanassiou, από μια ταινία σταθμό στο χώρο της Ε.Φ, το Blade Runner. Εξαιρετικά αφιερωμένο στη mrs Smith, που ήθελε να μάθει περισσότερα για αυτό το βιβλίο. Καλή σας ακρόαση!!!
Εν αρχή ην ο Λόγος. Και ο λόγος είχε προγραμματιστεί σε κλασικό δυαδικό σύστημα. Και ο Λόγος είπε: «Γεννηθήτω ζωή!» Κι έτσι, κάπου στις αποθήκες του Τεχνοπυρήνα στο αρχοντικό της μητέρας μου, το κατεψυγμένο σπέρμα του προ πολλού πεθαμένου μπαμπά μου αποψύχθηκε, τοποθετήθηκε σε κενό αέρος, κουνήθηκε όπως τα μιλκσέικ βανίλιας των αλλοτινών εποχών, φορτώθηκε σε κάτι μεταξύ νεροπίστολου και δονητή και –με το μαγικό άγγιγμα μιας σκανδάλη- εκτοξεύτηκε στο εσωτερικό της Μητρός μου μια νύχτα που το φεγγάρι ήταν γεμάτο και το ωάριο ώριμο.
Η μητέρα δεν ήταν βέβαια υποχρεωμένη να γονιμοποιηθεί με το βάρβαρο αυτό τρόπο. Θα μπορούσε να είχε επιλέξει ανάμεσα σε πολλές και διάφορες εναλλακτικές λύσεις: εξωμήτρια γονιμοποίηση, κάποιον εραστή με εμφύτευμα από το DNA του Μπαμπά, ένα κλωνοποιημένο υποκατάστατο, παρθενογένεση με αρμολόγηση γονιδίων και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε... όμως, όπως το εξέφρασε η ίδια αργότερα ενώπιόν μου, «θέλησε να ανοίξει τα σκέλια της στην παράδοση». Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το προτιμούσε έτσι.
Τέλος πάντων. Γεννήθηκα.
Έτσι ξεκινά την ιστορία του, ένας από τους επτά προσκυνητές -ο ποιητής- που ταξιδεύουν προς τους Χρονοτύμβους του Υπερίωνα, σε έναν τόπο που κινείται πίσω στο χρόνο, της πατρίδας του Αρπακτικού, ενός αλλόκοτου ανθρωπόμορφου και επικίνδυνου πλάσματος, που λατρεύεται σαν θεός και αντιμετωπίζεται σαν δαίμονας και που φαίνεται να αψηφά τα όρια του χώρου και του χρόνου. Η ιστορία εκτυλίσσεται το 2735, όπου η διαστρική Ηγεμονία των Ανθρώπων αντιμετωπίζει μια τρομακτική απειλή, καθώς οι μυστηριώδεις Εκτοπισμένοι συγκεντρώνουν τις δυνάμεις τους πάνω από τον πλανήτη.
Γνώρισα τον Dan Simmons από το το μυθιστόρημά του "Το τραγούδι της θεάς Κάλι" που τιμήθηκε το 1986 με το βραβείο World Fantasy Award και από τότε με μάγεψε. Τελευταία διάβασα το "ΙΛΙΟΝ" και τη συνέχειά του "ΟΛΥΜΠΟΣ", μια μοναδική σε σύλληψη, πλοκή και πάντρεμα της Ιλιάδας με την επιστημονική φαντασία. Στο "ΥΠΕΡΙΩΝ" -που τιμήθηκε με το βραβείο Χιούγκο (1990) και το Locus Award for Best Science Fiction Novel- περιγράφεται το ταξίδι των επτά προσκυνητών και την ιστορία του καθενός που εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο είναι συνδεδεμένος με το δαίμονα. Η ιστορία συνεχίζεται με το "Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΙΩΝΑ" που ήδη κυκλοφορεί.Ο Νταν Σίμονς είναι πρώην δάσκαλος και διευθυντής εκπαιδευτικών προγραμμάτων για προικισμένους και ταλαντούχους μαθητές, καθιερώθηκε το 1986 στις ΗΠΑ και την Ευρώπη ως ένας από τους ελάχιστους μεγάλους νέους συγγραφείς της δεκαετίας του 80. Κινείται άνετα στο χώρο της επιστημονικής και της σκοτεινής φαντασίας και κάθε καινούριο βιβλίο του βραβεύεται ανελλιπώς. Σήμερα ο Σίμονς ζει στο Κολοράντο με τη γυναίκα του και την κόρη του και επαγγελματικά ασχολείται αποκλειστικά με το γράψιμο.
Ο λόγος που με έχει κερδίσει η Ε.Φ. είναι πως ο κάθε συγγραφές δημιουργεί κόσμους που λειτουργούν με κανόνες πέρα από κάθε φαντασία. Διαβάστε παρακάτω πώς ο συγγραφέας έχει φανταστεί ένα σπίτι στο μέλλον, μέσα από τα λόγια ενός των ηρώων του:
Το σπίτι μου έχει τριάντα οκτώ δωμάτια σε τριάντα έξι κόσμους. Δεν υπάρχουν πόρτες. Οι αψιδωτές είσοδοι είναι πύλες τηλεμετατόπισης, μερικές αδιαφανείς, καλυμμένες με κουρτίνες ιδιωτικότητας, οι περισσότερες ανοιχτές για να περνά το μάτι και το σώμα. Κάθε δωμάτιο έχει παράθυρα παντού και τουλάχιστον από δύο τοίχους με πύλες τηλεμετατόπισης. Από τη πολυτελή τραπεζαρία στην Αναγέννηση μπορώ να αντικρίσω τον μπρούντζο ουρανό και τους πράσινους από την πατίνα πύργους του Κάστρου Ενέιμπελ στην κοιλάδα κάτω από την ηφαιστειογενή μου κορφή. Αν γυρίσω το κεφάλι μου από την άλλη, μπορώ να κοιτάξω μέσα από την πύλη του τηλεμετατοπιστή και πέρα από το λευκό χαλί του επίσημου σαλονιού να δω τα κύματα της Θάλασσας Έντγκαρ Άλαν να σκάνε πάνω στους πύργους του Πόιντ Πρόσπερο στο Νέβερμορ. Η βιβλιοθήκη μου έχει θέα τους παγετώνες και τον πράσινο ουρανό του Νόρντχολμ, ενώ κατεβαίνοντας -ναι, κατεβαίνοντας- δέκα σκαλιά φτάνω στο γραφείο του πύργου μου, ένα άνετο, ανοιχτό δωμάτιο που περικλείεται από πολωμένο γυαλί, το οποίο μου προσφέρει θέα τριακοσίων εξήντα μοιρών στις ψηλότερες κορφές του Κουσπάτ Καρακοράμ, μιας οροσειράς που απέχει δύο χιλιάδες χιλιόμετρα απ΄τον κοντινό οικισμό στο νοτιότερο άκρο της Δημοκρατίας του Τζάμνου στον Ντενέμπ Ντράι.
Το τεράστιο υπνοδωμάτιο που μοιράζομαι με τη Χελέντα ταλαντεύεται απαλά πάνω στα κλαδιά ενός Δέντρου του Κόσμου ύψους τριακοσίων μέτρων στον πλανήτη των Ναϊτών, που είναι γνωστός με το όνομα Άλσος του Θεού και επικοινωνεί μ’ένα σολάριουμ που ορθώνεται ολομόναχο καταμεσής στην άγονη αλμυρή έρημο της Χεβρώνας. Όμως δεν βλέπουν όλα τα δωμάτιά μας σε ερημιές: η αίθουσα ολογραφικών προβολών επικοινωνεί με μια αιωρούμενη βεράντα στον εκατοστό τριακοστό όγδοο όροφο ενός πληθυσμιακού πύργου στο Κέντρο του Ταυ του Κήτους και το αίθριό μας βρίσκεται σε μια ταράτσα που βλέπει στην αγορά της Παλιάς Πόλης της πολυπληθούς Νέας Ιερουσαλήμ. Ο αρχιτέκτονας, μαθητής του θρυλικού Μίλον Ντεχάβρ, έχει συμπεριλάβει αρκετά μικρά αστεία στο σχεδιασμό του σπιτιού: όπως ανέφερα, οι σκάλες που οδηγούν στο δωμάτιο του πύργου κατεβαίνουν, όμως το ίδιο διασκεδαστική είναι και η έξοδος από την αετοφωλιά που οδηγεί στο γυμναστήριο, το οποίο βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο της πιο βαθιάς Κυψέλης του Λούσους, καθώς και το μπάνιο των ξένων, που αποτελείται από μια τουαλέτα, έναν μπιντέ, ένα νιπτήρα και μια ντουζιέρα πάνω σε μια ανοιχτή σχεδία χωρίς τοίχους, η οποία πλέει στα βιολετιά νερά του θαλάσσιου πλανήτη Μάρε Ινφίνιους.
Προτίμησα να γράψω δυο αποσπάσματα από το διήγημα για να σας δώσω μία γεύση της γραφής και της φαντασίας του συγγραφέα. Για το ταξίδι στον Υπερίωνα, διάλεξα να παίξει στο PODCAST το "End Title" του δικού μας Vangeli Papathanassiou, από μια ταινία σταθμό στο χώρο της Ε.Φ, το Blade Runner. Εξαιρετικά αφιερωμένο στη mrs Smith, που ήθελε να μάθει περισσότερα για αυτό το βιβλίο. Καλή σας ακρόαση!!!
