Στο Ντιβάνι…με το δάσος και το περιστέρι

ΕΙΣΑΓΩΓΗ. Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα μάλλον παράλληλο σύμπαν, όπου μερικά πράγματα οδηγήθηκαν λίγο διαφορετικά απ’ όσο εμείς τα γνωρίζουμε...


ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΟΝΤΑΣ την τελευταία μου πρόταση, άφησα το βλέμμα μου να ταξιδέψει μέσα από το παράθυρο μέχρι την άλλη άκρη του μικρού δάσους, που βρισκόταν στην πίσω μεριά του κτιρίου. Ήταν πολύ ήσυχα. Η αστυνομία του δάσους είχε εφοδιάσει τα δένδρα με γομολάστιχες και σταγονίδια μπλάνκο αναπροσδιορισμού ταυτότητας. Η σωστή οργάνωση και η διάταξη των δένδρων, κατάφερναν να εξολοθρεύουν κάθε θόρυβο που εισέβαλε. Έβλεπα τη μάχη που μαινόταν στην άλλη άκρη, στις πρώτες γραμμές. Οι θόρυβοι, προκλητικά και με ορμή έκαναν επίθεση και τα δένδρα κουνούσαν τα κλαδιά τους με τις γομολάστιχες για να τους εξουδετερώσουν. Οι μουτζούρες που άφηναν οι θόρυβοι πίσω τους αστραπιαία σβηνόντουσαν και εξασθενούσαν. Κάποιοι εκπαιδευμένοι κρότοι, μάλλον εξατμίσεων, κατάφερναν να περνούν αλλά υπήρχε η δεύτερη, η τρίτη και η τέταρτη σειρά δένδρων που εκτελούσαν ηρωικά το καθήκον τους. Στην οπισθοφυλακή τα δένδρα έστηναν παγίδες στους πεισματάρηδες με το μπλάνκο αναπροσδιορισμού που τους ανάγκαζαν να μεταλλάσσονται στη κατηγορία "Ήχοι Δάσους".

ΑΚΟΥΓΑ το δάσος να αφουγκράζεται, μάλλον δεν το άκουγα διότι έχω μια μικρή πτώση ακοής λόγω της χρόνιας χρήσης ακουστικών από το nervePod μου , αλλά είμαι σίγουρος ότι υπήρχε αφού ένοιωθα τη δροσερή ανάσα του να εισβάλει ευχάριστα στο χώρο. Έκανα zoom-out και εστίασα στο παράθυρο, που εδώ και πολύ ώρα ένα περιστέρι παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την εξομολόγησή μου.

ΈΣΤΡΕΨΑ με αργή κίνηση τη ματιά μου, τόση που το κεφάλι μου δυσκολεύτηκε να την ακολουθήσει και κοίταξα τον άνθρωπο που καθόταν απέναντί μου. Σαν να κούνησε το κεφάλι του, ίσως κάτι να μουρμούρισε, σημασία έχει ότι επεξεργαζόταν την απάντηση που θα μου έδινε. Η ερώτησή του με ξάφνιασε:

«Έχεις blog?». Δεν ήμουν προετοιμασμένος για οποιαδήποτε ερώτηση και ο νους μου έκανε search στις λίστες των gadgets και των pets! Ήμουν έτοιμος να ζητήσω διευκρινήσεις αλλά αμέσως έπιασα λιμάνι στην πραγματικότητα.

«Όχι» του είπα. Με κοίταξε εξεταστικά και άρχισε κάτι να γράφει στο μπλοκ που κρατούσε μπροστά του.

«Γιατρέ είναι σοβαρό αυτό;» τόλμησα να κάνω την τυπική ερώτηση όταν η αμφιβολία για την υγεία σου αρχίζει να πατά σε γερά ποδάρια.

«Μπορεί να αντιμετωπισθεί» μου απάντησε. Μου έκανε μια σειρά από ερωτήσεις, όπως εάν ταξιδεύω συχνά, αν παίζω παιγνίδια στον υπολογιστή, πόσο ελεύθερο χρόνιο έχω και σημείωνε με ticks σε ένα check list. Όταν ολοκλήρωσε, μου είπε:

«Πήγαινε στο πιο κοντινό κατάστημα και πάρε αυτά που σου έγραψα». Πήρα το έντυπο και έριξα μια γρήγορη ματιά. Διέκρινα ανάμεσα στα κακογραμμένα γράμματά του λέξεις από την συνταγή: Laptop…Core-Duo…4GB-memory…250-GB-Hard-disk…web κάμερα…WiFi…Bluetooth…

«Γιατρέ αυτό είναι server! Θα μου τα καλύψει η ασφαλιστική;» ρώτησα με καχυποψία.

«Έχουν λίστα και γνωρίζουν μέχρι τι μπορούν να σου δώσουν. Δες αν μπορέσεις να καλύψεις εσύ την διαφορά. Το πιο σημαντικό είναι να φτιάξεις το blog και να ποστάρεις 3 φορές την ημέρα. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ».

«Μα γιατρέ, πως…» ξεκίνησα να λέω με συγκαλυμμένο πανικό.

«Άσε τα 'μα' και τα 'πως'. Βρες τρόπο!» και με κοίταξε αυστηρά.

«Γιατρέ μου ότι και να κάνω …είναι πολλά 3 post την ημέρα!» είπα πλέον έντρομος.

«Δεν είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα» μου είπε και μου εξήγησε σε γενικές γραμμές τι έπρεπε να κάνω.

Ο ΙΔΙΟΣ ο γιατρός είχε αναρτήσει ένα blog για περιπτώσεις σαν τις δικές μου. Βέβαια αντί να post-άρει ο ίδιος, έβαζε την γραμματέα του να αντιγράφει κείμενα από αυτά τα χαζά εβδομαδιαία περιοδικά και να τα σχολιάζει με όποιο τρόπο ήθελε! Οι αναγνώστες-πελάτες απαντούσαν με δικά τους σχόλια, μέχρι να μπουν στα "παπούτσια του blogger" και είχαν ταυτόχρονα όλο το χρόνο ώστε να οργανώσουν το δικό τους. Τρία post την ημέρα έτσι φαινόταν εύκολο. Στη συνέχεια μου πρότεινε να φτιάξω δυό-τρεις dummy λογαριασμούς, για να απαντώ στα δικά μου post με διαφορετικά ονόματα για να γίνεται το παιχνίδι. Μου έδωσε και άλλες οδηγίες όπως για το πώς θα μπορούσα να δημοσιεύω post από άλλα sites και μου έδωσε ένα μεγαλούτσικο φάκελο με αναλυτικές οδηγίες! Ήταν απίστευτα οργανωμένος.

ΚΑΠΟΙΑ στιγμή άρχισα να τον χάνω και εστίασα ξανά στο περιστέρι που εξακολουθούσε να παρακολουθεί με περισσότερη προσοχή. Μια σκέψη ξεπετάχθηκε από το κοχλάζον καζάνι του μυαλού μου και με μια κουτάλα την άρπαξα. Θα ζητούσα από τον γιατρό να συλλάβω το περιστέρι και να το πάρω σπίτι μου. Είχε ακούσει πάρα πολλά και δεν ξέρω ποιος θα μπορούσε να του αρπάξει με δόλο τις πληροφορίες και να τις χρησιμοποιήσει εναντίον μου. Είχε ήδη εμφανισθεί μια εταιρία που αποθήκευε τις μνήμες των περιστεριών που έκαναν βόλτες στα παράθυρα των εταιριών και με προηγμένο software τις μετέτρεπαν σε εικόνες και ήχους. Το νομικό πλαίσιο δεν είναι ξεκάθαρο και ως εκ τούτου η προηγμένη κατασκοπία γέμιζε τα ταμία της εταιρίας τους. Άσε που κυκλοφορούσε η φήμη για μεταλλαγμένα περιστέρια που οργανώθηκαν προσφέροντας υπηρεσίες "ντεντέκτιβ" για επίλυση οικογενειακών υποθέσεων, αλλά υπήρχε το νομικό θέμα της σύστασης εταιρίας και το κατά πόσον τα πειστήρια θα γίνονται δεκτά από τα πολιτικά δικαστήρια...

ΑΠΟ το πουθενά, μια μελωδία άρχισε να παίζει στο nervePhone μου. Κοιτούσα γύρω-γύρω χωρίς να μπορώ να εντοπίσω που στο καλό το είχα καταχωνιάσει. Η μελωδία άρχισε να γίνεται ενοχλητική και μια από τις μνήμες μου κορνάροντας για να την προσέξω, έκανε την εμφάνιση της κρατώντας ψηλά ένα μεγάλο ταμπλό με λάμπες γύρω-γύρω να αναβοσβήνουν, με την φωτογραφία της συσκευής δίπλα στο κομοδίνο μου. Από το traffic των σκέψεων, το μυαλό μου γέμισε κορναρίσματα, οι παλάμες μου ίδρωσαν και …

…Άπλωσα το χέρι μου και επιτέλους άρπαξα τη συσκευή που αναβόσβηνε δίπλα στο κομοδίνο. Μου ξεγλίστρησε από τα ιδρωμένα χέρια μου, το ξανά-άρπαξα στον αέρα, το έφερα μπροστά στα μάτια μου όπου η λέξη "ΑΦΥΠΝΙΣΗ" μου ανοιγόκλεινε το μάτι. Πάτησα το "ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ". Δέκα λεπτά ακόμα ύπνος το πρωί κάνει την διαφορά σκέφτηκα. Άκου «τρία post την ημέρα!!!», πρόλαβα να αναλογιστώ πριν με ξαναπάρει ο ύπνος.

Το Ραδιόφωνο και Εγώ, ως μέσο εκπομπής

ΜΑΓΕΥΤΙΚΑ όταν για πρώτη φορά βρέθηκα απέναντι σε πειρατικό σταθμό. Πήγαινα στην Δευτέρα Γυμνασίου τότε, στο σπίτι του φίλου μου του Σάκη του «Ράδιο Τζίνι» που τον πομπό του τον είχε προμηθεύσει ένας ξάδερφος του από την Πάτρα. Ήταν πιο μπροστά αυτοί αλλά και εμείς βάλαμε τα δυνατά μας να τους φτάσουμε!

ΑΜΕΣΩΣ έκανα μια καταγραφή των περιουσιακών μου στοιχείων (κάθε καλοκαίρι δούλευα σε …οικοδομή για χαρτζιλίκι) και έδωσα μια λίστα στη μητέρα μου με εξαρτήματα που έπρεπε να αγοράσει στην επόμενη επίσκεψή της στην Αθήνα. Όταν επιτέλους το ταξίδι ολοκληρώθηκε, δεν πίστευα ότι κρατούσα και είχα αρχίσει να ξετυλίγω με λαχτάρα το πακέτο που έγραφε απ’ έξω "Ράδιο Κατουμάς". Επιτέλους είχα τα πρώτα μου ηλεκτρονικά εξαρτήματα! Κρατούσα στα χέρια μου ευλαβικά μια 807 (λυχνία) και την κοιτούσα κατάματα, σχεδόν ξεδιάντροπα και ανυπόμονα για τις μοναδικές στιγμές που θα περνούσα από τις επόμενες ώρες μαζί της.

ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΤΗΚΕ ένας φίλος λαμαριντζής που μου έφτιαξε ένα σασί κάπως …χοντροκομμένο, αφού συνήθως έφτιαχνε κάγκελα για μπαλκόνια! Τα εξαρτήματα τοποθετήθηκαν, έγινε ο τελευταίος έλεγχος, έκανα τον σταυρό μου γιατί ο κίνδυνος ανατίναξης λόγω λάθος σύνδεσης ήταν πολύ μεγάλος, απομακρύνθηκα όσο μπορούσα, είχα ήδη πατήσει το ΟΝ και έβαλα το μακρύ καλώδιο στη πρίζα. Η καρδιά μου χτυπούσε ανεξέλεγκτα. Ένα σωρό σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό μου. Θα ανατιναχτεί, κάποιο εξάρτημα τώρα θα πάρει φωτιά, δεν θα δουλέψει, …αφού με έπιασε πονοκέφαλος! Όταν δεν ακούστηκε ΜΠΑΜ, έκανα ένα γρήγορο οπτικό και οσφρητικό έλεγχο για την κατάσταση των υλικών και αφού βεβαιώθηκα ότι ξεπεράστηκαν οι εφιάλτες μου, άνοιξα το ραδιόφωνο και το άφησα να ξεφυσά σε μια κενή συχνότητα, κοντά στην δεξιά άκρη στη μπάντα των μεσαίων κυμάτων. Θυμάμαι τότε να υπάρχουν οι σταθμοί του Πύργου, της Αμαλιάδας, του Μεσολογγίου και 2-3 κρατικούς. Γυρίζοντας τον μεταβλητό πυκνωτή, ένας γλυκός ανεπαίσθητος βόμβος ήρθε και κάθισε στη φασαριόζικη συχνότητα. Πάτησα το play στο κασετόφωνο και η φωνή του Σπύρου Ζαγοραίου ακούστηκε καμπάνα! Σύνδεσα το μικρόφωνο, γύρισα το ποντεσιόμετρο και είπα: «Φου-φου, Ένα-δύο, ένα-δύο, είναι το Radio Marconi και ο Πύργος Ηλείας». Ναι τα κατάφερα, ήταν γεγονός. ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ.

ΛΑΧΤΑΡΩΝΤΑΣ γυρνούσα κάθε μέρα από το σχολείο για να παίξω με το καινούργιο μου παιγνίδι. Έπαιρνα τηλέφωνο το φίλο μου τον Ράδιο Τζίνι που έμενε στην άλλη πλευρά της πόλης και συντονίζαμε τα μηχανήματά μας με στόχο να βγάλουμε στον αέρα το δυνατότερο σήμα.

ΗΡΘΕ το καλοκαίρι και πήρα το μηχάνημα μαζί μου, στον παππού μου στην Κυπαρισσία. Έστησα μια μεγάλη κεραία στο απέναντι κυπαρίσσι! (είχε και αναρρίχηση το hobby!), άνοιξα το ράδιο και διαπίστωσα ότι έκπεμπε και άλλος ραδιοπειρατής …ο Σάκης ο DNA, που έβαζε για σήμα το Model των Craftwork (για την εποχή που εμείς παίζαμε Ζαγοραίο ήταν πρωτοπορία). Επικοινωνήσαμε στον αέρα, του έδωσα κωδικοποιημένα το μέρος που βρισκόμουν και μετά από μισή ώρα είδα ένα τυπάκο με ένα ραδιόφωνο στο χέρι να μου χτυπά την πόρτα και να μου συστήνεται. Είναι ωραίο να βρίσκεις συνομήλικους που να έχουν την ίδια ...παράνομη τρέλα. Γίναμε καλοί φίλοι. Τα επόμενα χρόνια, κάθε χειμώνα, τα λέγαμε στον αέρα σε ανοικτή επικοινωνία από Πύργο και κάθε καλοκαίρι από κοντά, στην Κυπαρισσία μαζί με την Μαίρη την Παράνομη από το Καλονερό και δύο παιδιά από τη Σπηλιά και τα Φιλιατρά.

ΗΜΟΥΝ δοσμένος στη …πειρατεία με πάθος. Πολύ αργότερα και άλλα παιδιά μπήκαν στο κόλπο. Όταν οι συνομήλικοι μου έβγαιναν για καφέ στη πλατεία εγώ κλεινόμουν στο καμαράκι και σκάλιζα το μηχάνημά μου. Όταν οι άλλοι ραδιοπειρατές διεύρυναν την κοινωνική τους ζωή με νέες (…γυναικείες) γνωριμίες μέσω του ραδιοφώνου, εγώ χαλβάδιαζα μια 4-400 (την έβγαλα και φωτογραφία) και φανταζόμουν τη στιγμή που θα της άναβα τα νήματα! (μην ανησυχείτε, εκ του αποτελέσματος η ζωή μου είχε ...φυσιολογική εξέλιξη!)

ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΣ σχεδόν κάθε βράδυ στο μοναχικό καμαράκι της ταράτσας, παρέα με τη μπλε ακτινοβολία των πυρακτωμένων νημάτων από τις λυχνίες, συνομιλούσα με όλη την Ελλάδα. Για εμάς τους μυημένος, το μυστικό ήταν ότι πειράζαμε τα ραδιόφωνα ώστε να πιάνουν έξω από τις προ-ρυθμισμένες συχνότητες. Ήταν το δικό μας MySpace.com, όπου κάθε βράδυ γινόταν party. Το παράδοξο τα βράδια με την ιονόσφαιρα είναι ότι τα κύματα αντανακλώνται με αποτέλεσμα να υπερπηδούνται φυσικά εμπόδια και να συνομιλούμε με Κρήτη ή Αλεξανδρούπολη. "Break-Break" και "σε ακούω 4 στα 5", ήταν οι πιο δημοφιλείς εκφράσεις.

ΕΧΑΣΑ την πρωτιά στα Μεσαία αλλά ήμουν ο πρώτος που έκπεμψε στα FM (και ακουγόταν πάνω από εκατό μέτρα), καλύπτοντας Πύργο και με καλό δέκτη Κυπαρισσία και Ζάκυνθο. Το σχολείο τελείωσε και λόγω σπουδών μόνο τα καλοκαίρια άναβα πλέον τα νήματα. Ο φίλος Φώντας ο 5-44 ήταν ο πρώτος στον Πύργο που έκανε συστηματικές εκπομπές ενώ εγώ, ο Μάκης ο 3-45 περιστασιακά και μόνο τα καλοκαίρια.

ΗΜΑΣΤΑΝ μικροί και άπειροι στις κατασκευές και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα (όσο καλή διάθεση και να είχαμε) να γίνονται παρεμβολές. (Δεν θα ξεχάσω την εποχή των εκπομπών στα μεσαία, όταν η μητέρα μου παραξενευμένη με φώναξε να ακούσω την ηλεκτρική κουζίνα να παίζει την μουσική που έκπεμπα!!!) Υπήρξε κάποια στιγμή ένα αρνητικό δημοσίευμα από μια τοπική εφημερίδα για τις παρεμβολές των ραδιοπειρατών και ακολούθησε μεταξύ μας αλληλογραφία. Αποφασίσαμε λοιπόν να ενημερώσουμε τον κόσμο με μια αφισοκόλληση σε μέγεθος σελίδας Α4! Η περιπέτεια ξεκίνησε από το πρωί, όταν με τον Φώντα παίρνοντας όλες τις προφυλάξεις (μόνο καπέλο, γυαλιά και μουστάκι δεν βάλαμε) επιβιβαστήκαμε στο τραίνο παριστάνοντας τους άγνωστους, καθίσαμε σε διαφορετικά βαγόνια αφού γνωρίζαμε ότι υπήρχε από την αστυνομία σχέδιο για την πάταξη του φαινόμενου και γνωρίζαμε το άτομο που μας είχε πλησιάσει για να μας …ψαρεύει. Το τραίνο μας κατέβασε στην Πάτρα όπου φωτοτυπήσαμε 500 αντίτυπα (…πάει το χαρτζιλίκι μας!) μιας ανακοίνωσης που είχε δακτυλογραφήσει ο Φώντας και το συνυπογράφαμε 5-6 ακόμη. Οδηγίες για τον τρόπο αφισοκόλλησης (κόλλα, κουβά, βούρτσα) μας έδωσε ένας φίλος …έμπειρος από τη ΚΝΕ! Έπεσε πολύ γέλιο εκείνο το βράδυ. Νοιώθαμε βουτηγμένοι ως το λαιμό στη παρανομία και η πραγματικότητα ήταν κάπου εκεί κοντά, στην επόμενη γωνία, στο αστυνομικό τμήμα. Ευτυχώς δεν την τρακάραμε εκείνο το βράδυ και το όλο εγχείρημα στέφθηκε με επιτυχία, αφού ακόμα και η μητέρα μου το επόμενο πρωί όταν γύρισε από τον κυρ Θανάση τον μπακάλη, μου ανακοίνωσε ότι οι ραδιοπειρατές είχαν κολλήσει κάποιο χαρτί έξω από το μαγαζί του (που να ήξερε για το γιόκα της!). Νοιώσαμε ότι κάτι κάναμε, αναγνωρίζοντας τα προβλήματα που δημιουργούμε, υποσχόμενοι να τα διορθώσουμε και θέτοντας το θέμα της ελεύθερης ραδιοφωνίας (…αργότερα διαπίστωσα ότι την ίδια λογική χρησιμοποιούν οι εταιρίες στην υποστήριξη των πελατών τους!)

ΖΟΥΣΑ στην Αθήνα όταν έγινε ελεύθερο το ραδιόφωνο. Έζησα τους αγώνες και την αγωνία των δημοσιογράφων του 9.84 όταν η αστυνομία ήταν απ’ έξω και έτοιμη να μπουκάρει και συμμετείχα (…από το ραδιόφωνο) στο party που έκανε ο SKY 100.4. Αν ήμουν στην πόλη μου, είμαι σίγουρος ότι τώρα θα ήμουν ραδιοφωνατζής!

ΣΑΡΑΝΤΑ και κάτι έστρεψα το βλέμμα μου πίσω στo χρόνο και πάγωσε! Είδε το top 10 που ανάρτησε το μυαλό μου σε χρόνο ρεκόρ για τις "Συνήθειες Με Την Μεγαλύτερη Επισκεψημότητα". Το ΣΠΙΤΙ-ΔΟΥΛΕΙΑ-ΣΠΙΤΙ ήταν στο Νο1 με ποσοστό 83,9%. Τα έβαλα με τον εαυτό μου γιατί άφησα το μπουκαλάκι με το άρωμα του χρόνου ανοικτό…

ΑΝΤΕΔΡΑΣΑ, λίγο αργά αλλά αντέδρασα. Παλιά είχα χρόνο αλλά δεν είχα χρήματα, τώρα έχω χρήματα αλλά δεν έχω χρόνο. (Φαντάζομαι ότι αυτό θα το έχετε αντιμετωπίσει όλοι οι συνομοιλικοί μου!). Σαν πρώτο βήμα, μπήκα σε ένα μαγαζί ηλεκτρονικών με καταναλωτική μανία, αγόρασα ένα ζευγάρι ασύρματους που το είχα καημό, κολλητήρι, πολύμετρο, κατσαβίδια, καλώδια, βίδες… Παράγγειλα από το Internet μερικά kit όπως ένα μικρό πομπό σύγχρονης τεχνολογίας και επιδόθηκα μανιωδώς στις κατασκευές, μπας και μειώσω το διάστημα της αποχής. Σαν δεύτερο βήμα, παραιτήθηκα από τη δουλειά μου! Βρήκα μια καινούργια με χαμηλότατο δείκτη άγχους, υψηλότατο δείκτη εργασιακής ασφάλειας και τον ίδιο σχεδόν μισθό. Γυρίζω χωρίς πονοκέφαλο στο σπίτι απολαμβάνω την οικογένειά μου και αν κάποια στιγμή νοσταλγήσω τα παλιά, εκπέμπω από το ένα δωμάτιο και ακούω τις μουσικές μου στο δίπλα, ταξιδεύοντας πίσω στα ανεπιστρεπτί χρόνια της ανεμελιάς και της αθωότητας.

Ακολουθεί ...ιστορικό και νέο φωτογραφικό υλικό (φαντάζομαι ότι μόνο για τους πορωμένους έχει ενδιαφέρον!). Ιστορική φωτογραφία του Radio Marconi εν δράση στα Μεσαία στα 1975-76, ο τελευταίος εν ζωή πομπός (χωρίς τη λυχνία εξόδου) μαζί με την λάμπα φετίχ 4-400 και το τελευταίο απόκτημα στα FM.


Ο τελευταίος επιζών σταθμός στα Μεσαία, φωτογραφίζεται στο τραπέζι της κουζίνας. Οι προσωπικοί μου χώροι έχουν ...μειωθεί απελπιστικά!


Ο παλιός είναι αλλιώς ...αλλά ο νέος είναι ωραίος! Η διαφορά τεχνολογίας είναι ...αισθητή.


Η λυχνία 4-400 που μου έχει κάψει την καρδιά και ...την τσέπη την εποχή εκείνη!


Και μερικές με ...καλλιτεχνικό βλέμμα.

Το Ραδιόφωνο και Εγώ, ως μέσο ακρόασης

ΠΑΝΤΑ υπήρχε ένα ραδιόφωνο στο σπίτι μας. Ζωντανό μέλος της οικογένειάς μας και με άποψη! Θυμάμαι τα καλοκαίρια στο σπίτι του παππού που με ξυπνούσε κάθε πρωί ο τσοπανάκος με τη φλογέρα του και τα κουδούνια (το θρυλικό σήμα έναρξης του κρατικού ραδιοφώνου) και στη συνέχεια ο Εθνικός μας Ύμνος, οι ειδήσεις και ο καιρός προς ναυτιλομένους. Ταξίδευα καθημερινά για Πάρο-Τήνο-Μύκονο και Μητιλήνη, με μποφόρ ή αίθριο καιρό. Στο παιδικό μου μυαλό, με ξυπνούσε η φλογέρα πάνω στα βουνά, στη συνέχεια έκανα μια βουτιά στη φουρτουνιασμένη θάλασσα, πάλευα με τα μανιασμένα κύματα (στην πραγματικότητα με τα σεντόνια πάλευα) για να φτάσω σε προορισμούς μακρινούς και άγνωστους που περίμεναν να τους εξερευνήσω. Θυμάμαι στα χρόνια της δικτατορίας (εντάξει ...δεν είμαι και τόσο μεγάλος) να μαζεύονταν οι μεγάλοι για να ακούσουν ειδήσεις από την Deutchvelle και το BBC. Θυμάμαι τα πρωινά ραδιοφωνικά σήριαλ. Θυμάμαι την λειτουργία που ακούγαμε τις Κυριακές όταν δεν μπορούσαμε να πάμε εκκλησία και τόσα άλλα…

ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ μαζί. Η σχέση μας ;

…μάλλον ερωτική.

ΕΤΣΙ μόνο θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω. Μια σχέση, που ξεκίνησε από τα παιδικά μου χρόνια, στη συνέχεια είχε μια μικρή κάμψη και αναθερμάνθηκε τελευταία.

ΑΝΤΑΛΛΑΣΑΜΕ φευγαλέα βλέμματα στο χωριό, στο σπίτι του παππού μου, τότε που τα ραδιόφωνα ήταν ογκώδη και λειτουργούσαν με τη μεγάλη μπαταρία. Με μάγευε τη νύχτα το μεγάλο φωτεινό καντράν, γεμάτο αριθμούς και ονόματα άγνωστων για μένα τότε πόλεων. Πολλές φορές έριχνα αδιάκριτες ματιές στο πίσω μέρος, μέσα από τις πολλές τρυπούλες για να ανακαλύψω τα μικρά μυστικά του, να χαζέψω τις πυρακτωμένες λαμπίτσες του, να νοιώσω στο πρόσωπό μου τη ζεστασιά και τη μυρωδιά του.

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ πέρασαν, η τεχνολογία μείωσε εντυπωσιακά το εσωτερικό τους, τα έκανε όμως στην αρχή άκομψα πλαστικά κουτιά. Ήμουν στην Τετάρτη Δημοτικού που αποφάσισα ότι έπρεπε να κάνω το πρώτο βήμα. Βρήκα την ευκαιρία και το παρέσυρα στη μοναξιά της τουαλέτας. Ήμουν προετοιμασμένος, με το σταυροκατσάβιδο στην τσέπη. Το ακούμπησα πάνω στα πόδια μου, το άφησα να μουρμουράει τις μουσικές του, με την πλάτη στο πρόσωπό μου. Ευλαβικά, με την μύτη του κατσαβιδιού άγγιξα την πρώτη βίδα και την γύρισα αριστερόστροφα, προσεκτικά για να μην την πληγώσω. Με την ίδια αξιοσημείωτη προσοχή ξεβίδωσα και τις επόμενες τρεις. Νευρικά αφαίρεσα την πλάτη, για να αποκαλυφθεί το εσωτερικό του. Η μυρουδιά του βακελίτη μου έκοψε την ανάσα. Μια μυρουδιά που θα με συντροφεύει στην υπόλοιπη ζωή μου, αφού μαζί με το κολλητήρι και το πολύμετρο γίναμε η ωραιότερη παλιοπαρέα. Παρόλα αυτά προχώρησα και ξεβίδωσα την πλακέτα. Ήθελα να την γνωρίσω και από την άλλη της όψη, όχι μόνο από το τυπωμένο της κύκλωμα. …Ήθελα πιο πολλά. Να αγγίξω τις αντιστάσεις, τους πυκνωτές, τα πηνία της. Στα πιο απόμακρα σημεία, εκεί που δεν μπορούσαν να αγγίξουν τα δάκτυλά μου, τρύπωσε το βλέμμα μου. Ικανοποιώντας στο έπακρο την περιέργειά μου, ένοιωσα τη μεταλλική γεύση να πλημμυρίζει από τους αδένες το στόμα μου, κάτι σαν τα κατάφερα (ή τώρα πρέπει να τα ξαναβάλω στη θέση τους) ικανοποιώντας έτσι πλήρως όλες μου τις αίσθήσεις.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ αποδείχθηκε η πρώτη μας συνάντηση. Το να ξαναβάλω τα πράγματα στην αρχική τους θέση, αποδείχθηκε σχεδόν κατάδυση στα βαθιά χωρίς φυάλες οξυγόνου. Ευτυχώς ο μάστορας ολοκλήρωσε την προσπάθειά μου αφού κάποιες βίδες περίσσεψαν (αυτό εξακολουθεί να μου συμβαίνει!) και δεν κατάφερα να τυλίξω το σχοινάκι που μετακινεί τον δείκτη κατά την αλλαγή των σταθμών. Το συντόνισα στον πιο ισχυρό σταθμό, το έκλεισα όπως-όπως, το τοποθέτησα στην αρχική του θέση και κάποια στιγμή αργότερα παραπονέθηκα στους γονείς μου ότι δεν μπορώ να αλλάξω σταθμό στο ράδιο. Έτσι ξεκινάνε οι μεγάλοι έρωτες, με προσεκτικά βήματα αναγνώρισης στην αρχή και με νευρική υποχώρηση στο πρώτο στραβοπάτημα για ανασύνταξη και προετοιμασία της επόμενης κίνησης.

ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ αποδείχθηκε η δεύτερη. Ήμουν φανατικά ένας από τους αναγνώστες του «Μικρού Επιστήμονα». Δραχμή-δραχμή μάζευα να τις κάνω δέκα για να το αγοράσω. Μαθητής έκτης δημοτικού ακόμη, είχε την κατασκευή ενός ραδιόφωνου που λειτουργούσε χωρίς ρεύμα! Απλή κατασκευή, πάνω σε ένα χαρτόνι, με μια κεραία που κρέμασα στην αυλή του παππού μου, με ένα μικρό ακουστικό. ΜΑΓΕΙΑ. Πόσο παράξενο και απλό ήταν, με έναν γαληνίτη να συλλαμβάνεις τα κύματα που οργιαστικά και δήθεν αδιάφορα κυκλοφορούν τριγύρω, να τα αποκωδικοποιείς και να τα κάνεις μελωδίες! Εξέλιξα την κατασκευή ώστε να μπορεί να επιλέγει σταθμούς και στη συνέχεια να παίρνει ενέργεια από αλατόνερο! Η κατασκευή αυτή ήταν που με έπιασε από το αφτί και με άφησε έξω από την πόρτα του θαυμαστού κόσμου των ηλεκτρονικών. Και εγώ την άνοιξα…

ΈΖΗΣΑ την μαγεία της εκπομπής σαν ραδιοπειρατής (είναι το θέμα του επόμενου post) και τις εποχές της ελεύθερης ραδιοφωνίας (δυστυχώς) σαν ακροατής. Σήμερα εξακολουθώ να ακούω ραδιόφωνο και καμιά φορά το αφήνω ανοικτό να συνοδεύει όλη την βραδιά μου. Εδώ και μερικά χρόνια σταμάτησα να κάνω ακρόαση από το ακριβό στερεοφωνικό και απολαμβάνω τις μουσικές του κάθε παραγωγού από το μικρό μου Model One της Tivoli Audio. Ευχαριστώ τον (λίγο-πολύ μύθο στη βιομηχανία ήχου) Henry Kloss που μετά από 40 χρόνια έρευνας κατασκεύασε αυτό το υπέροχο κομμάτι που με ταξιδεύει σε μια περασμένη εποχή όταν η ζωή ήταν πιο απλή και το ραδιόφωνο αποτελούσε πηγή εξαιρετικής θαλπωρής και απόλαυσης.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ φωτογράφηση (μαζί και ανάμεσα σε αγαπημένα βιβλία) του παλιού ραδιόφωνου που γλίτωσε από τον κανιβαλισμό και του νέου μου αποκτήματος:

Το Tivoli ποζάρει ανάμεσα σε Philip Dick (Ο Άνθρωπος Στο Απόρθητο Κάστρο, Θεϊκή Εισβολή, Η μετεμψύχωση του Τίμοθι Άρτσερ, Ούμπικ), William Gibson (Νευρομάντης, Κόμης Μηδέν, Εικονικό φως), Dan Brown, Clive Parker, Philip Pullman, Λιαν Χερν, Κάθριν Φισερ. Αξιοσημείωτη η δύσκολη τριλογία (είναι στο δεύτερο τόμο τώρα) "Η Δυσλειτουργία Της Πραγματικότητας" που άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου.

Το παλιό αμερικάνικο RCA ποζάρει ανάμεσα σε Tolkin (Χόμπιτ, Ο Άρχοντας Των Δακτυλιδιών), Norman Spinrad (Ο Τζακ Μπάρον και η Αιωνιότητα, Ο Τελευταίος Παγκόσμιος Πόλεμας, Οι Ειδήσεις Των 11), Ursula Le Guin (Το Έπος Της Γαιοθάλασσας, Ο Αναρχικός Των Δύο Κόσμων, Τα Γενέθλια Του Κόσμου), Terry Pratchet.