Βασανισμένο Σιροπιαστό

Ένοιωσε αποφασισμένος. Τράβηξε μια νοητή γραμμή με το βλέμμα και βύθισε το μαχαίρι. Η ατσαλένια λεπίδα αναστέναξε από ικανοποίηση επιτελώντας με επιτυχία το σκοπό της.

Η τομή έγινε στο πάγκο της κουζίνας, ένα δροσερό βράδυ του Ιούλη, που η γειτόνισσα έπαιζε σπαρακτικά στο πιάνο της (Radiohead;), τα σκυλιά αλυχτούσαν και το φεγγάρι ήταν γεμάτο… (λέμε τώρα!)

Οι μύκητες των πολυακόρεστων λιπαρών οξέων των γλυκεριδίων ταράχτηκαν. Οι διπλοί δεσμοί υδρογόνου μεταξύ των ατόμων του άνθρακα κινδύνευσαν να σπάσουν ενώ ταυτόχρονα οι αλδεϋδες και οι κετόνες ούρλιαζαν. Η ισομέρεια των καρβονύλιων ομάδων προς στιγμή κλονίστηκε …πριν το βούτυρο χωριστεί στα δύο.

Επόμενος στόχος ήταν η εκτέλεση του σιροπιού. Απέκοψε βίαια τα ¾ του κιλού σουκρόζης (ζάχαρης), τα έχωσε με μια σε ένα βαθύ δοχείο και με 5 ποτήρια νερό αποπειράθηκε να πνίξει τους υδατάνθρακες. Για να επιμηκύνει την αγωνία τους, πέταξε από πάνω δύο ολόκληρες κουταλιές της σούπας σκόνη κιννάμωμου (κανέλας). Αμέσως οι φαινόλες της κανέλας απελευθερώθηκαν και επιδόθηκαν σε ένα ξέφρενο κυνηγητό της γλυκόζης και των υδατανθράκων, με στόχο την εφαρμογή της αντιοξειδωτικής τους δράσης. Οι τελευταίοι νόμισαν πάνω στη σύγχυση πως συνάντησαν κάτι αφροδισιακό και πριν προλάβουν όλοι να καταλάβουν ότι η ζέστη που ένοιωθαν δεν ήταν από την έξαψη αλλά από τη φωτιά που τους έβαλε ο εκτελεστής, τους χτύπησε κατακέφαλα και με δύναμη με μια κουτάλα που προσπαθούσε βίαια να τους δέσει (άμα δε δέσει το σιρόπι έχουμε πρόβλημα!)

Για να ικανοποιήσει το πάθος του, έβρασε με μίσος αρκετές φορές το μίγμα, τόσο που δεν μπορούσε άλλο να ελέγξει τις τραυματικές καφέ φυσαλίδες -μάλλον υπολείμματα κανέλας- που διαρκώς φούσκωναν και έσκαζαν σαν εκρηκτικά, καίγοντάς του τα χέρια και βρομίζοντας τα πλακάκια.

Τα τεμαχισμένα 250 γρ. βουτύρου γάλακτος -τα γεμάτα όχι και τόσο με κορεσμένα λίπη- τα πέταξε σε ένα άλλο δοχείο, παρέα με 1/4 του κιλού ζάχαρη. Μετά τσάκισε 8 ολόκληρα αυγά χτυπώντας τα με μανία μεταξύ τους, για να ξεχυθούν ελεύθερα 1.720 ml χοληστερίνης πιασμένες χέρι-χέρι με μερικές πρωτεΐνες και αμινοξέα. Τότε ασβέστιο, φώσφορος, σίδηρος, νιασίνη, βιοτίνη, νάτριο, σελήνιο, ιώδιο, κάποια οξέα -χαμογέλασε σαδιστικά αναγνωρίζοντας το παντοθενικό και το φολικό- και η η παρέα των βιταμινών της οικογένειας Β άρχισαν να χορεύουν τρελά ...αλλά ο χορός τους έμελλε αργότερα να γίνει ξέφρενος, όταν βύθισε μέσα τους τις λεπίδες του μίξερ.

Για να φουσκώσει ασφυκτικά την δημιουργία του, έριξε 2 κουταλάκια διογκωτικού υλικού baking powder. Το διττανθρακικό νάτριο έψαξε απελπισμένα να βρει όξινο περιβάλλον και όταν το ανακάλυψε άρχισε να απελευθερώνει με μανία όσο διοξείδιο του άνθρακα είχε στις ενώσεις του κάνοντας το μίγμα να φουσκώνει...

Έσκυψε από πάνω με τέτοιο ύφος που το ίδιο το μίγμα ανατρίχιασε, έκλεισε τα μάτια και σαν τον διαβολικό Ζαν-Μπατίστ Γκρενούιγ (από "Το Άρωμα" ντε!) κατέγραψε όλες τις μυρωδιές του. Έχουν δίκαιο όταν λένε πως η μυρωδιά είναι κάτι που κανένας άνθρωπος -όσο σκοτεινός και να είναι- δεν μπορεί να της αντισταθεί. Κάτι έλλειπε... και τότε ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που χαμογέλασε. Άνοιξε 5 βανίλιες, μια-μια, προσεκτικά. Έβγαζε το καπάκι, το έφερνε στη μύτη του και με μια τελετουργική κίνηση -που θύμιζε τη τελευταία χούφτα χώμα στο νεκρό- τη σκόρπιζε πάνω στο δημιούργημά του.

Το σκοτεινό βλέμμα επέστρεψε πολύ γρήγορα στο πρόσωπό του μαζί με την εκδίκηση να σιγοβράζει. Με 1/2 κιλό σιμιγδάλι ψιλό, έθαψε κυριολεκτικά το αριστούργημά του. Η γλουτένη έψαξε απεγνωσμένα να βρει τους χαλαρούς δεσμούς της ζύμης για να τους δέσει, να τους κάνει πιο γευστικούς και πιο ελαστικούς, συνεπώς και πιο ανθεκτικούς στα βασανιστήρια που ήθελε να τους υποβάλει.

Κράτησε σαν τελευταία πινελιά της μανιακής δημιουργίας του, την ιδέα να μεθύσει τη ζύμη με 2 ποτηράκια του κρασιού κονιάκ. Σχεδόν 40% αλκοολικούς βαθμούς σκέφτηκε και από το λαρύγγι του ξεχύθηκαν μουγκρητά ικανοποίησης!

Το μίξερ ήταν ήδη στην πρίζα και οι λεπίδες του πετσόκοβαν κάθε πρωτεΐνη, κάθε υδατάνθρακα, κάθε μόριο της ζύμης, δημιουργώντας διαρκώς νέες ενώσεις. Το τι έγινε δεν περιγράφεται με λόγια, μόνο με πολύπλοκους χημικούς τύπους:

NaHCO3 + H+ → Na++CO2+H2O
ή
8NaHCO3 + 3Ca(H2PO4)2 → Ca3(PO4)2 + 4Na2HPO4 + 8H2O + 8CO2

Η αποκορύφωση ήρθε όταν άδειασε το μίγμα σε ένα πυρέξ και το έβαλε στον ξαναμμένο με 165 βαθμούς φούρνο για να το κάψει.

Η συνταγή με τα μυστικά της βρίσκεται εδώ. Εγώ το συνόδευσα με παγωτό καϊμάκι και ...πολλά λάθη!


Στο podcast ακούμε τον Michael Jackson, τον βασιλιά της ποπ, τον Peter Pan που βρίσκεται εκεί που ήθελε πάντα, στη Χώρα του Ποτέ. Αγούγεται το Liberian Girl, ένα όμορφο τραγούδι για την φίλη του Elizabeth Taylor. Πριν όμως σε μια μίξη, ακούγονται τα γλυκά και υπέροχα λόγια του από την αρχή του I Just Can't Stop Loving You -λόγια που θα ήθελε να πει ο καθένας μας- και στη συνέχεια η ανάσα και η καρδιά του -που πλέον δεν χτυπά- από το Smooth Criminal. Και κάνοντας αυτή τη μικρή μίξη, δάκρυσα για τον άνθρωπο που πέθανε, για τους φίλους που έχασα, που έχω, που ακόμα δεν γνώρισα, για τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου και μου χαρίζουν τα συναισθήματά τους και για αυτό το απίστευτο καλοκαίρι του 2009.

Ο Πολεμιστής

Ανταλλάσσοντας κώδικες με τις κεραίες τους σε έναν έλεγχο ρουτίνας, ο φρουρός υπηρεσίας διαπίστωσε πως ο επισκέπτης του ήταν από άλλη φωλιά. Παρά τις προειδοποιήσεις, ο επισκέπτης δεν αποχώρησε, για να χαρακτηρισθεί ως εισβολέας και να προτιμήσει με αυτήν την επιλογή του, να πολεμήσει μέχρι θανάτου. Η μάχη που ακολούθησε ήταν σκληρή και ο φρουρός κατάφερε να αποσοβήσει τον κίνδυνο για τη φωλιά, αφαιρώντας τη ζωή του αντιπάλου του. Όμως και ο ίδιος δεν έμεινε αλώβητος. Απώλεσε το ένα του πόδι και τις κεραίες του. Αδυνατεί πλέον να επικοινωνεί με τη φυλή όπως και να αναζητά τροφή. Ο εγκαταλειμμένος και ταλαιπωρημένος πολεμιστής, υπερασπίζοντας πλέον ανύπαρκτες Θερμοπύλες παραμένει στη θέση του, ...

…περιμένοντας να δώσει την τελευταία του μάχη με τον θάνατο, διατηρώντας αμείωτη την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνειά του.

(*) Του ανταποκριτή μας κ.Μυρμηγκοφωλιά

Ομηρικές μάχες εκτυλίσσονται διαρκώς δίπλα στα παπούτσια μας ή πάνω σε κλαδιά δίπλα στους ώμους μας. Στη πρώτη φωτογραφία βλέπετε δύο μυρμήγκια πιασμένα ...στις κεραίες τους, ενώ στις επόμενες πώς δυο μυρμήγκια έχουν στριμώξει και εξουδετερώνουν αποτελεσματικά τον εισβολέα πάνω σε ένα φύλο. Οι μάχες δεν είναι αναίμακτες, υπάρχουν απώλειες σε πόδια, κεραίες ακόμα και στις ίδιες τις ζωές τους.

Στο PODCAST ακούμε τους Tinderstics και το αγαπημένο μου Jism (1993). Αλησμόνητη θα μου μείνει η πρώτη τους συγκλονιστική και sold out εμφάνιση στο ΡΟΔΟΝ το 1995. Για ένα άγνωστο την εποχή εκείνη group και ενώ περιμέναμε να είμασταν "όσοι πιστοί προσέλθετε", ...δεν έπεφτε καρφίτσα! Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους και όλες εσάς με πολύ αγάπη! Καλή σας ακρόαση!!!

Ακρίδες

Σύμφωνα με τη βιβλική αφήγηση στην όγδοη πληγή του Φαραώ, η γη της Αιγύπτου σκοτείνιασε και σμήνη από ακρίδες κατέφαγαν τη βλάστηση και τους καρπούς που είχαν απομείνει από το χαλάζι.

Το θέμα μας είναι οι ακρίδες, θα δούμε κάποια γενικά χαρακτηριστικά τους και το πιο ελκυστικό από αυτά, το μυστικό που κρύβεται στο πίσω μέρος των ποδιών τους και την μοναδική δυνατότητα που έχουν, να πετούν χωρίς να συγκρούονται μεταξύ τους, ανάμεσα στο χαοτικό πέταγμα του σμήνους. Η επιστήμη μιμείται τη φύση με το όραμα της Volvo για λιγότερα θύματα πεζών -που είναι και ο λόγος της ανάρτησης- και είναι ευκαιρία να δούμε κάποια πρόσφατα στατιστικά για τα ατυχήματα στους δρόμους της Αθήνας.

Γενικά Χαρακτηριστικά

Οι ακρίδες είναι ημερόβια έντομα, ανήκουν στη τάξη των ορθόπτερων και στην οικογένεια των ακριδίδων. Έχουν παχύ και πλατύ σώμα με μεγάλο κεφάλι που φέρει δύο κεραίες. Στα πλάγια έχουν δυο μεγάλα σύνθετα μάτια και ειδικά τυμπανικά όργανα με τα οποία μπορούν να αντιλαμβάνονται ακόμα και τον παραμικρό θόρυβο. Τα εμπρόσθια πόδια τους είναι μικρότερα από τα πίσω και μπορούν να κάνουν μεγάλα άλματα, ενώ με τα ισχυρά τους σαγόνια μπορούν να δαγκώνουν σκληρά αντικείμενα.

Δείτε πως η ακρίδα τινάζει τα πόδια της και πως περπατά κάτω από το νερό.

Ερωτικό κάλεσμα

Το πιο ελκυστικό χαρακτηριστικό κάποιων αρσενικών ακρίδων, είναι η ικανότητα της παραγωγής ήχων με σκοπό την προσέλκυση των θηλυκών ή την προειδοποίηση άλλων αρσενικών.

Η παραγωγή των ήχων επιτυγχάνεται με δύο διαφορετικούς μηχανισμούς. Στον έναν, μια σειρά από προεξοχές στο εσωτερικό μέρος των πίσω ποδιών, τρίβονται πάνω στη ράχη των φτερών (σαν ένα ραβδί που περνά γρήγορα κατά μήκος ενός πλέγματος), παράγοντας έναν ήχο σαν τιτίβισμα. Στον άλλο μηχανισμό (που τον συναντάμε και στους γρύλους), παρόμοιες δομές προεξοχών βρίσκονται πάνω στα φτερά, που παράγουν αντίστοιχους ήχους καθώς αυτά τρίβονται μεταξύ τους.

Σμήνη

Από τα 20.000 γνωστά είδη ακρίδας, μόνο κάπου τα 12 από αυτά σχηματίζουν καταστροφικά σμήνη. Για παράδειγμα, ένα σμήνος το 1988 κάλυψε μια περιοχή 75 x 15 μίλια, περιελάμβανε περίπου 150 δισεκατομμύρια ακρίδες και εκτιμήθηκε ότι κατέτρωγαν 300.000 τόνους φρέσκα λαχανικά την ημέρα. Μπορείτε να δείτε και μια άλλη είδηση για ένα παρόμοιο περιστατικό στην Μαυριτανία το 2008.

Οι ακρίδες δεν είναι κοινωνικά έντομα και συνήθως ζουν κατά μόνας. Το εκπληκτικό είναι το πώς από καχύποπτες, φοβισμένες και μοναχικές, όταν η πυκνότητά τους ξεπεράσει κάποιο κρίσιμο όριο, αλλάζουν συμπεριφορά και μεταλλάσσονται σε καταστροφικές μηχανές. Αυτή την «αλλαγή φάσης», δηλαδή την ικανότητα της ακρίδας να αλλάζει συμπεριφορά, μελετά ο καθηγητής Stephen Simpson με την ομάδα του στο πανεπιστήμιο του Sydney τα τελευταία 20 σχεδόν χρόνια.

Η πρώτη ανακάλυψη της ομάδας, ήταν πως αυτή η αλλαγή συμπεριφοράς προκαλείται με ένα άγγιγμα των αισθητήριων τριχών στο πίσω μέρος του ποδιού της, που κυριολεκτικά λειτουργεί σαν διακόπτης. Στη συνέχεια διερεύνησαν τις νευρολογικές και νευροχημικές βάσεις αυτού του αποτελέσματος, καταλήγοντας πως υπεύθυνη για αυτήν την αλλαγή είναι η χημική ουσία σεροτονίνη. Τα επίπεδα της σεροτονίνης στο κεντρικό νευρικό σύστημα της ακρίδας βρέθηκαν αυξημένα στην αγελαία κατάσταση απ΄ότι στη μοναχική.

Είναι ενδιαφέρον πως η σεροτονίνη επηρεάζει την κοινωνική συμπεριφορά όλων των ζώων, συμπεριλαμβανομένων των μαλακόστρακων, των ποντικιών ακόμα και των ανθρώπων. «Το γεγονός ότι η σερετονίνη προκαλεί τη μετάβαση ένός μοναχικού και αντικοινωνικού ζώου σε party animal, σημαίνει φαρμακολογικά ότι, οι αγελαίες ακρίδες είναι υπό την επήρεια Ecstasy or Prozac», εξήγησε ο καθηγητής Simpson.

Εμποδίζοντας την παραγωγή της σεροτονίνης σημαίνει πως δεν θα αποκτήσουν αγελαία συμπεριφορά και το αντίστροφο. Αυτή η ανακάλυψη θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε προϊόντα για την πρόληψη ή την καταπολέμηση των καταστροφικών σμηνών. Αν και είναι μια καλή ιδέα, είναι σαφές πως θα ήταν πολύ επικίνδυνο αφού θα επηρέαζε και άλλα ζώα εκτός των ακρίδων.

Αποφυγή Συγκρούσεων

Μεγάλο ενδιαφέρον έχει η έρευνα της Dr. Claire Rind από το Newcastle University της Αγγλίας, η οποία ερευνώντας τις μεταναστευτικές Αφρικανικές ακρίδες, ανακάλυψε πως έχουν τον έλεγχο των κινήσεων έτσι ώστε να αποφεύγουν τις συγκρούσεις με άλλες ακρίδες κατά τη διάρκεια των χαοτικών πτήσεων του σμήνους.

Ένα εσωτερικό μοναδικό σύστημα ανίχνευσης κίνησης πίσω από τα μάτια, καταγράφει την οπτική πληροφορία και την διαβιβάζει τόσο γρήγορα στους μυς των φτερών που φαίνεται σαν να παρακάμπτει τον εγκέφαλό της. Το σύστημα ανίχνευσης προκαλεί στιγμιαία απελευθέρωση ενέργειας που της επιτρέπει να αλλάξει τη τροχιά της με γρήγορο τρόπο και να αποφύγει τη σύγκρουση.

Τα κυριότερα συμπεράσματα της Dr. Claire Rind, είναι πως οι νευρώνες των ακρίδων αντιδρούν επιλεκτικά σε αντικείμενα που κινούνται σε ένα βάθος χώρου με κοινή αποδεκτή οργάνωση.

Τα αποτελέσματα της εργασίας της, έχουν εφαρμογή σε συσκευές αποφυγής συγκρούσεων ενώ η ίδια είναι μέλος του European Consortium που αποτελείται από βιομηχανικούς εταίρους όπως τη Volvo Car Corporation, Πανεπιστήμια, Ακαδημίες και Ινστιτούτα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτεί την έρευνά της, εστιάζοντας στη δημιουργία «βιο-εμπνευσμένων» μικροεπεξεργαστών με συστήματα οπτικής αντίληψης για την εφαρμογή τους στο χώρο της αυτοκίνησης.

Το παράδειγμα της Volvo

Στο όραμα της αυτοκινητοβιομηχανίας Volvo -σε ανακοίνωση που εξέδωσε πέρσι το Σεπτέμβρη- περιλαμβάνεται η ανάπτυξη ενός συστήματος αποφυγής συγκρούσεων για τα οχήματά της, βασιζόμενο στις Αφρικανικές ακρίδες.

«Η αρχικές μας σκέψεις επικεντρώνονται στην ασφάλεια των πεζών. Αν μπορούσαμε να ανιχνεύσουμε πώς οι ακρίδες είναι σε θέση να αποφεύγουν η μια την άλλη, ίσως να μπορούσαμε να προγραμματίσουμε τα αυτοκίνητά μας ώστε να μην πλήττουν τους πεζούς» λέει ο Mr Ekmark, επικεφαλής του Τμήματος Προληπτικής Ασφάλειας.

Άλλωστε η ιδέα της Dr. Claire Rind προκλήθηκε από την δική της εμπειρία ως οδηγός με έναν πεζό. «Οι ακρίδες αντιδρούν γρήγορα και έχουν αξιόπιστα κυκλώματα, που κάνουν υπολογισμούς έχοντας απέναντι το θόρυβο του περιβάλλοντος, όπως όταν οδηγούμε στην πόλη» λέει η ίδια.

«Το 75% των ατυχημάτων γίνονται με ταχύτητα κάτω από τα 30 km/h» λέει η Laurissa Mirabelli, υπεύθυνη των δημοσίων σχέσεων της Volvo Αυστραλίας. Ήδη το μοντέλο XC60 της Volvo με το σύστημα City Safety, μπορεί να φρενάρει αυτόματα και να σταθεροποιήσει το όχημα, πχ στην περίπτωση που ο οδηγός δεν αντιδράσει σε ένα προπορευμένο αυτοκίνητο που σταμάτησε απότομα στρίβοντας στη γωνία ή σε κάποιο άλλο εμπόδιο. Το σύστημα αυτό χρησιμοποιεί ανιχνευτές που βρίσκονται στο πάνω μέρος του παρμπρίζ, που παρακολουθούν τον δρόμο και αν χρειαστεί θέτουν σε εφαρμογή τα φρένα.

Στους Δρόμους της Αθήνας

Δύο πεζοί χάνουν τη ζωή τους σχεδόν κάθε εβδομάδα στους δρόμους της Αθήνας, αναφέρει σε άρθρο του "Ο Κόσμος του Επενδυτή" (Σάββατο 13/6/09). Στο πρώτο τετράμηνο του 2009 σημειώθηκαν 2.578 ατυχήματα, εκ των οποίων 522 (το 1/5) αφορούσαν παρασύρσεις πεζών, με αποτέλεσμα το θάνατο 34 ατόμων, τον σοβαρό τραυματισμό 50 και 570 ελαφρώς τραυματισμένων.

Η Αστυνομία ανακοίνωσε πως θα κάνει χρήση των νέων τεχνολογιών για τη πρόληψη των ατυχημάτων και εννοεί την αύξηση της αστυνόμευσης μέσω αυτόματων συστημάτων και την κατασκευή πρόσθετων έργων από τη πλευρά των δήμων (πεζοφάναρα, σημάνσεις κινδύνου, πεζογέφυρες, υπόγειες διαβάσεις κλπ).


Στο podcast ακούγεται το Christine από τη Siouxsie and the Banshees. Έπεσα πάνω του ψάχνοντας για τη μουσική της ανάρτησης και κόλλησα, με τέτοια συγκροτήματα ...γαλουχηθήκαμε άλλωστε! Καλή σας ακρόαση!!!

Πηγές:
1) Οι δέκα πληγές του Φαραώ [link]
2) Η ακρίδα στη Βικιπαίδεια [link]
3) Bugs on drugs - chemical cause of locust swarms identified [link]
4) Η σεροτονίνη στη Βικιπαίδεια [link]
5) Dr Claire Rind [link] και το Locust Project [link]
6) Γιγάντιο σμήνος ακρίδων κατατρώει την Μαυριτανία [link]
7) Video του REUTERS με τους πρωταγωνιστές των ερευνών [link]
8) Volvo XC60 can avoid crashes [link]

Περί Χαμόγελου

Αν ρωτήσεις ένα χαμόγελο: «Τι μέρος του λόγου είσαι?», θα σου απαντήσει: «Ουσιαστικό» και θα έπαιρνε όρκο για αυτό!

Το ότι είναι ουσιαστικό για την ψυχική υγεία στη βάρβαρη καθημερινότητα του ανθρώπου το γνώριζα αλλά και ετυμολογικά ουσιαστικό?

Ουσιαστικό, σημαίνει πως δεν είναι επίθετο για να προσδίδει μια ποιότητα ή έστω έναν βαθμό σύγκρισης, αλλά ένα απλό όνομα. Είναι ένα ουσιαστικό και μάλλον αφηρημένο αφού περιγράφει μια απλή κατάσταση.

Ανήκει στο ουδέτερο γένος, διότι συνήθως αναφέρεται σε άνθρωπο χωρίς να είναι σημαντικό το φύλο του. Έχει όμως δυο αριθμούς και εννοώ τον ενικό και τον πληθυντικό.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του είναι πως κλίνεται, όχι στον εαυτό του σαν έφηβος που έχει τις μαύρες του, αλλά στις πτώσεις καθώς είναι μια κλιτή λέξη.

Στο πλούσιο κλιτικό σύστημα των αρχαίων ελληνικών, είχε πέντε πτώσεις, αλλά φαίνεται πως η δοτική με τα χρόνια έπιασε απόστημα και ο γναθοχειρούργος (γνωστός επιστήμων για την από χρόνια δράση του) την αφαίρεσε, απλοποιώντας την σημαντικά στα νέα ελληνικά. Με λίγα λόγια την άφησε ...ξεδο(ν)τιασμένη!

Εγώ προσωπικά δεν θα έπαιρνα όρκο πως είναι μόνο ένα απλό ουσιαστικό, με αφηρημένο όνομα ουδετέρου γένους που κλίνεται! Και επειδή ένα χαμόγελο δεν μου είναι αρκετό, θα αναφέρομαι σε αυτό με τον πληθυντικό του αριθμό!

Λένε πως: "τα χαμόγελα δεν στοιχίζουν τίποτα, είναι πολύτιμα". Συμφωνώ απόλυτα και έχω να προσθέσω τα παρακάτω:

Συναλλασσόμαστε με χαμόγελα. Κάποιοι μας τα μοιράζουν μαζί με γλυκές καλημέρες, ευχές και κουράγιο, ενώ κάποιοι άλλοι με γρήγορες χαιρετούρες δεξιά-αριστερά, δεχόμενοι συγχαρητήρια. Άλλες φορές μας τα προσφέρουν μαζί με ελπίδα και βοήθεια σε όσους μας τα έχουν ανάγκη.

Τα εισπράττουμε ως επιβράβευση για κάποιο θετικό αποτέλεσμα και μας χαρίζονται γενναιόδωρα συνοδευόμενα με αισιοδοξία, συνήθως από παιδιά ή ταλαιπωρημένους ανθρώπους μετά από πράξεις φιλανθρωπίας.

Τα χαμόγελα τα φοράμε. Μας συνοδεύουν παντού. Κυρίως τα φορούν οι εκπρόσωποι της χώρας μας στα ταξίδια τους στο εξωτερικό, μαζί με περήφανο βλέμμα και ενθουσιασμό. Άλλοι τα σκορπίζουν, συνήθως αυτοί είναι τα αφεντικά όπως και τα άλλα "αφεντικά", τα πιο μεγάλα μέσα από οργανωμένες κινήσεις (ο νοών νοείτω).

Τα χαμόγελα έχουν γεύση. Τα γλυκά χαμόγελα είναι συνήθως αυτά των μικρών παιδιών που έχουν τη δύναμη να σβήνουν τον πόνο. Τα πικρά χαμόγελα είναι αυτά που έπονται μετά το λάθος, συνοδευμένα με ένα «γιατί» ή αυτά που σχηματίζονται αντικρίζοντας σε όλους τους τομείς την αδιαφορία της πολιτείας ή ακούγοντας δηλώσεις της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τα χαμόγελα έχουν θερμοκρασία. Τα παγωμένα χαμόγελα ανταλλάσσονται σε τυπικούς χαιρετισμούς, τα αντικρίζουμε στους εμπόρους να στέκονται έξω από τα άδεια καταστήματά τους, στους πολίτες μετά τις εξαγγελίες της εκάστοτε κυβέρνησης και την κατάθεση του προϋπολογισμού. Τα ζεστά χαμόγελα είναι αυτά του καλωσορίσματος, της υποδοχής, τα φιλόξενα, είναι αυτά που βγαίνουν κατ’ ευθείαν από τη καρδιά και που κάνουν το πρόσωπο να λάμπει.

Τα χαμόγελα έχουν ήχο. Τα ηχηρά είναι αυτά που σου φωνάζουν, «άσε με, είμαι αλλού τώρα», ενώ τα σιωπηλά είναι αυτά της αναμονής ή αυτά που ανταλλάσσονται από μακριά ως ένδειξη συγκατάβασης. Αρκετές φορές βλέπουμε ακόμα και να ...σκάνε χαμόγελα!

Τα χαμόγελα έχουν ζωή. Τα αιώνια χαμόγελα είναι αυτά που διαρκούν μια στιγμή αλλά η ανάμνησή τους είναι αιώνια, ενώ τα βλέπουμε ακόμα, σχεδόν σαν ζωγραφιστά πάνω στα χείλη κάποιων ανθρώπων. Τα θανατηφόρα είναι αυτά που τα βλέπεις μια φορά και δεν θέλεις να τα ξαναδείς. Κάποια άλλα, τα χαμένα, δεν πρόλαβαν να εμφανιστούν, ενώ σε άλλες περιπτώσεις κόβονται απότομα όταν στρέψεις το βλέμμα σου αλλού για να μην αντικρίσεις κάτι άσχημο.

Τα φευγαλέα είναι αυτά τα αξιολάτρευτα χαμόγελα που αντικρίζουμε στα μωρά και που δεν είναι ακόμα αληθινά ή εκείνα που ανταλλάσσουμε μέσα από τα τζάμια των αυτοκινήτων πριν μας χωρίσει πάλι η κίνηση.

Τα χαμόγελα είναι τόσα πολλά που θα μπορούσα να γράφω και να γράφω. Όπως αυτά της κάμερας, τα λαμπερά, όμορφα και λευκά των διαφημήσεων, τα τελευταία, τα κρυμμένα, τα φωτεινά, τα ψεύτικα, τα σαχλά, τα αμήχανα, της ικανοποίησης, τα ..., τα ..., τα...

Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε συχνά τα χαμόγελα των δημοσκοπήσεων ενώ σε λίγες μέρες θα απολαύσουμε και αυτά της νίκης μαζί με των υποσχέσεων για ένα καλύτερο αύριο.

Τα χειρότερα απ΄όλα είναι τα υποταγμένα χαμόγελα που αξίζει το κόπο να τα πολεμήσουμε, άλλωστε είναι στο χέρι μας ...πίσω από το παραβάν, στη κάλπη.


Στο Podcast ακούμε The Smiths και τον Morrissey, αυτό το τρελό αγόρι με τις γλαδιόλες στη κωλότσεπη που πριν μερικές μέρες έκλεισε τα πενήντα του χρόνια, στο "How Soon Is Now?" του 1984. "I am human and I need to be loved Just like everybody else does", καλή σας ακρόαση!!!

Κεϊκ Σοκολάτας

Έλεγξε τη λίστα με τα υλικά που αγόρασε για το κεϊκ σοκολάτας:

• 60γρ αλεύρι
• 3κσ κακάο σκόνη
• 1κσ στιγμιαίο καφέ σκόνη
• 1/2κ.γλ μπέικιν πάουντερ
• 1/4κ.γλ αλάτι
• 120γρ μαργαρίνη λιωμένη
• 3κσ ζάχαρη άσπρη
• 3κσ ζάχαρη ξανθή
• 2 μεγάλα αβγά σε θερμοκρασία δωματίου
• 2κ.γλ βανίλια άρωμα
• 1κ.γλ εσάνς πικραμύγδαλου
• 160γρ σταφίδες ξανθές
• 1φλυτζ καρύδα τριμμένη

Είχε ότι χρειαζόταν για 16 μερίδες, εκτός από τις οδηγίες για την εκτέλεση της συνταγής.

Χαμογέλασε. Η συνταγή ήταν ζωντανή και ήταν μπροστά του, γραμμένη πάνω στο κορμί της κοπέλας του. Η μόνη λαχταριστή δυσκολία ήταν η λιωμένη και λίγο ζεστή σοκολάτα που είχε καλύψει το κορμί της! Για να διαβάσει τη συνταγή, θα έπρεπε να την ...απομακρύνει με την γλώσσα του. Αυτή ήταν η συμφωνία τους, το παιγνίδι τους και μετά θα του δινόταν.

Η πρώτη του κίνηση ήταν διερευνητική. Με τη γλώσσα χάραξε μια όσο μπορούσε ευθεία γραμμή πάνω στη κοιλιά της, «και πασπαλίζουμε την επιφάνεια με την υπόλοιπη καρύδα» διάβασε και σκέφτηκε πως σίγουρα δεν είναι αυτή η αρχή της συνταγής.

Χωρίς συγκεκριμένο πλάνο δράσης -έτσι για ζέσταμα- φίλησε τα στήθη της και ανακάλυψε δυο μεγάλα «Ο» να περικλείουν τα σημεία-που-οπωσδήποτε-πρέπει-να-φιλήσεις. Επιμένοντας λίγο περισσότερο στη περιοχή κοντά στο δεξί «Ο» εμφανίστηκε ο αριθμός «180», ενώ στο αριστερό η λέξη «ΠρΟ»! Πέρασε αργά και απολαυστικά τη γλώσσα του, απολαμβάνοντας τη διαδρομή, από τη μια άκρη έως την άλλη για να διαβάσει πως «ΠρΟθερμαίνουμε το φούρνο στους 18Ο».

Υπενθύμισε στον εαυτό του πως δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο...

Ξεκίνησε με τα χέρια της. Ένοιωσε τον σφυγμό της να χτυπά πάνω στα χείλη του, όταν άρχισε σιγά-σιγά να αποκαλύπτει στο μέσα μέρος του ενός βραχίονα ότι «Σε μέτριου μεγέθους μπώλ αναμειγνύουμε τα 5 πρώτα υλικά». Ένοιωσε να ερεθίζεται η απαλή περιοχή του άλλου της βραχίονα όταν τον άγγιξε, για να του αποκαλύψει πως «και σε ένα άλλο μπωλ χτυπάμε τα αυγά, τη ζάχαρη, τη μαργαρίνη και το εσάνς».

Ακούμπησε απαλά τα χείλη του πάνω στα δικά της, ίσα που να τα νοιώσει. Φίλησε προσεκτικά τα βλέφαρά της και δάγκωσε διακριτικά τους λοβούς των αυτιών της. Άφησε τη γλώσσα του να κυλίσει πάνω στο μακρύ λαιμό της και ανακάλυψε δύο σειρές από λέξεις: «Κατόπιν προσθέτουμε σ' αυτά λίγο-λίγο το μείγμα του αλευριού ανακατεύοντας συνεχώς», «και τέλος τις σταφίδες και τη μισή καρύδα» ...να κρέμονται και οι δυο σαν κοσμήματα γύρω από το λαιμό της.

Αποφάσισε να κατέβει χαμηλότερα, αναζητώντας τα κομμάτια της κρυμμένης συνταγής, στο εσωτερικό των μηρών της. Άγγιξε την ευαίσθητη επιδερμίδα και άσκησε λίγο μεγαλύτερη πίεση με τη γλώσσα του, αποκαλύπτοντας ότι «Κατόπιν προσθέτουμε σ' αυτά λίγο-λίγο το μείγμα του αλευριού ανακατεύοντας συνεχώς» στον ένα της μηρό, «και τέλος τις σταφίδες και τη μισή καρύδα» στον άλλον. Φύσηξε απαλά με την ανάσα του στα καθαρά σημεία και την είδε να ανατριχιάζει.

Έχανε τον έλεγχο! Η διαδρομή που επέλεξε τον οδήγησε στο πάνω μέρος του στήθους της. Ακολούθησε με τα χείλη του την ανατομία της περιοχής, νοιώθοντας σαν σκιέρ που βουτά σε ανεξερεύνητη πλαγιά, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να χάσει τον έλεγχο και τη σανίδα να αφήνει πίσω τα ίχνη της: «Βάζουμε τη ζύμη σε αντικολλητικό ταψί 20εκ.». Ήταν σίγουρος πως η επόμενη πρόταση, ήταν η πρώτη που αποκάλυψε, «και πασπαλίζουμε την επιφάνεια με την υπόλοιπη καρύδα».

Ένοιωσε σαν τον Μωυσή μπροστά στη φλεγόμενη βάτο, να του αποκαλύπτονται οι 10 γραμμές της συνταγής. Πέρασε λίγο νευρικά χαμηλά στη κοιλιά της και την ένοιωσε να αντιδρά …όπως το περίμενε. «Ψήνουμε το κέικ για μισή ώρα περίπου» διάβασε και ένοιωθε πως ψηνόταν ο ίδιος.

Εκείνη, αναστέναξε. Τα χέρια της γραπώθηκαν από το σεντόνι και το κορμί της πήρε τη στάση τελικού σίγμα. Η αναπνοή της έγινε βαριά, «σε θέλω» του ψιθύρισε και εκείνος τη φίλησε με πάθος. Τη συνέχεια μπορούσε να τη φανταστεί αφού η συνταγή ήταν για 16 άτομα, «Το κόβουμε σε 16 ίσα κομμάτια όταν είναι ακόμα ζεστό».

Αγκάλιασε ολόκληρα τα στήθη της κάνοντας στην αρχή κυκλικές και απαλές κινήσεις, για να δυναμώσει στη συνέχεια σιγά-σιγά τη πίεση. Η ανάσα του, που έγινε λίγο πιο βαριά, της γαργαλούσε το λαιμό, «μη σταματάς» του είπε…


Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα ωραία και λαχταριστά, στο podcast ακούμε τους Madrugada και το Electic από το Industrial Silence του 1999. Ευχαριστούμε τη Monica Bellucci που μας τίμησε με την παρουσία της! Καλή σας ακρόαση!!!

ΥΓ. Τη συνταγή είναι από το site της Αιμιλίας Βασιλοπούλου, www.all-diet.gr.

Στίγματα

ΤΟ ΣΦΥΡΙ χτύπησε το μεταλλικό καρφί, εκείνο με τη σειρά του εύκολα διαπέρασε τη παλάμη μου και με ένα τρίξιμο που ακούστηκε σαν κραυγή, σφηνώθηκε στο ξύλο. Και μετά σιωπή. Κοιτούσα σοκαρισμένος το καρφωμένο χέρι μου, ακούγοντας μόνο τον απόηχο της σύντομης μα βίαιης επαφής του μετάλλου με το μέταλλο.

Η συνέχεια στο Σκοτεινό Δωμάτιο...


Θα μπορούσε να είναι μια εξομολόγηση (και προβλέπω πως δεν θα αργήσει να εμφανιστεί η "Εκκλησία του Διαδικτύου")! Θα πω μόνο πως το θέμα είναι η αγάπη και πως χρειάζεται να διαθέτουμε λίγα λεπτά την ημέρα συνομιλώντας με τον εαυτό μας, κάνοντας την αυτοκριτική μας, μπας και γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Διάβαζα πριν λίγες ώρες σε βιβλίο Ε.Φ, το κυβρίδιο (εξελιγμένο γενετικά ανδροειδές) με τις αναμνήσεις του ποιητή Κιτς να κάνει φιλοσοφικούς στοχασμούς: "Υπάρχει άραγε κάποια άλλη ζωή; Θα ξυπνήσω μήπως και θα ανακαλύψω ότι όλα αυτά δεν ήταν παρά ένα όνειρο; Πρέπει να υπάρχει, δεν μπορεί να δημιουργηθήκαμε μόνο για να υποφέρουμε έτσι" και να απαντά μόνο του "Γι' αυτό ακριβώς δημιουργούμαστε, για να υποφέρουμε έτσι. Στο τέλος, αυτό είναι όλο και όλο το είναι μας, οι καθάριες αυτές λιμνούλες αυτογνωσίας ανάμεσα στα συντριπτικά κύματα της οδύνης. Είμαστε καταδικασμένοι και σχεδιασμένοι να κουβαλάμε την οδύνη μας παντού, να την κρατάμε σφιγμένη πάνω στις κοιλιές μας, σαν τον νεαρό Σπαρτιάτη κλέφτη που έκρυβε το μικρό λύκο στον κόρφο του, έτσι που να μπορεί να φάει τα σωθηκά μας."

Στο podcast παίζει το θέμα Song for the Unification of Europe που συνέθεσε ο Zbigniew Preisner (και παίζει σημαντικό ρόλο στη πλοκή) για την ταινία του Krzysztof Kieslowski, "Τα τρία χρώματα: Μπλε". Όταν άκουσα τα λόγια που ήταν στα Ελληνικά το αναζήτησα και έμαθα πως είναι απόσπασμα από την Προς Κορινθίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Ακούστε τη μουσική και αν θέλετε διαβάστε ταυτόχρονα τα λόγια που βρήκα εδώ και μιλάνε για την αγάπη.

Νεραγκούλες

Τα μπουμπούκια από τις νεραγκούλες στον κήπο είναι έτοιμα να ανοίξουν. Η ξαφνική νεροποντή άφησε πίσω τις σταγόνες της, να δροσίζουν και να χαϊδεύουν τα μεταξένια φύλλα τους.

Τα μπουμπούκια μου θυμίζουν τις καρδιές μας. Υπάρχει ένας σπόρος εκεί μέσα που είναι έτοιμος να καρπίσει, να γίνει σαν αυτά τα μπουμπούκια και να ανθίσει.

Εύχομαι Χρόνια Πολλά σε όλους

PS. Σας στέλνω αυτές τις φωτογραφίες γιατί είμαστε ακόμα διακοπές ...και δεν θέλω να γυρίσω πίσω, η δε σύνδεση σχεδόν αδύνατη! Άσε που δεν ήξερα ποιες φωτογραφίες να διαλέξω.