4/8/10

Για Λίγη Ευτυχία


«Συγνώμη, εδώ είναι το τέλος της ουράς?» ρώτησε τον κύριο μπροστά του και αυτός, του το επιβεβαίωσε κουνώντας καταφατικά το κεφάλι. Άρα οι οδηγίες της κοπέλας στην είσοδο ήταν σωστές. Την είχε ρωτήσει πού έπρεπε να περιμένει για να κάνει ένα "Αίτημα Χορήγησης Ευτυχίας" και τον είχε στείλει ακριβώς εδώ. Τράβηξε λοιπόν από το μηχάνημα το αριθμημένο χαρτάκι με τη σειρά του και περίμενε.

Η ουρά, μετά από ατελείωτα ζικ-ζακ που έκανε, έστριβε σε έναν διάδρομο και έτσι δεν μπορούσε να υπολογίσει με ακρίβεια πόση μεγάλη ήταν -υπέθετε όμως πως θα ήταν μεγάλη. Με το πρώτο χαρακτηριστικό ηχητικό σήμα που άκουσε, είδε να σχηματίζεται στην οθόνη ο αριθμός 3.465.417.344 που θα εξυπηρετείτο και με τρόμο διαπίστωσε πως θα περίμενε πάρα, μα πάρα πολύ. Ξανακοίταξε προσεκτικά το χαρτάκι του. Κάτω από τον αριθμό ήταν τυπωμένα με μικρά γράμματα: «αναμενόμενος χρόνος αναμονής : 20 χρόνια , 17 ημέρες, 14 ώρες και 42 λεπτά».

Στο μυαλό του άρχισε να δημιουργεί μαθηματικά μοντέλα και να κάνει υπολογισμούς ... όσο θυμόταν από το φοιτητικά του χρόνια δηλαδή.

Διέκρινε ένα κλασσικό σύστημα τύπου M/M/s>1 με άπειρη πηγή εισερχόμενων αντικειμένων, με μια διαδικασία αφίξεων να ακολουθεί τη κατανομή Poisson και με μια σειρά εξυπηρέτησης FIFO (First In First Out). Θεωρώντας πως η χωρητικότητα του συστήματος είναι απεριόριστη και κάθε αντικείμενο που μπαίνει στην ουρά περιμένει να εξυπηρετηθεί χωρίς να αποχωρήσει, τότε ο αναγραφόμενος χρόνος αναμονής πρέπει να ήταν ακριβής.

Είναι δυνατόν σε ένα τέτοιο σύστημα με έναν τόσο μεγάλο χρόνο αναμονής -αφού μιλάμε για ανθρώπους- να μην υπάρχουν αποχωρήσεις? Οι τελευταίες σκέψεις, του έδωσαν ελπίδα.

Η πιθανότητα να αποχωρήσει κάποιος είναι ανάλογη με τον χρόνο αναμονής, τον βαθμό κόπωσης και της δημιουργικής απασχόλησης (βαρεμάρα). Επίσης, ο λόγος του μέσου όρου ηλικίας προς πιθανά προβλήματα υγείας (σοβαρά ή όχι) είναι μεγάλος, άρα υπάρχει ένας ρυθμός αποχώρησης σοβαρά υπολογίσιμος.

Υπολόγισε ακόμη και έναν ρυθμό τυχαίων αποχωρήσεων, που δεν υπακούει σε κάποιον κανόνα κατανομής, εξαρτώμενο από τον αριθμό αυτών που αποχωρούν προσωρινά πηγαίνοντας για ψώνια, σε άλλες δουλειές, στην τουαλέτα ή να συνεχίσουν τη ζωή τους πχ. κάνοντας οικογένεια, ελπίζοντας, πως επιστρέφοντας δεν θα έχουν χάσει την σειρά τους.

Τα έβαλε κάτω, έκανε τους υπολογισμούς του και αποφάσισε πως άξιζε τον κόπο να περιμένει. «Δεν δικαιούμαι και εγώ λίγο ευτυχία?» αναρωτήθηκε.

...

Έχουν περάσει 16 χρόνια, αλλά αυτός εκεί, ακλόνητος, περιμένει στη σειρά να εξυπηρετηθεί με ένα αριθμημένο και τσαλακωμένο χαρτάκι στο χέρι, ελπίζοντας να αποκτήσει αυτό το λίγο που δικαιούται...



Στη μουσικούλα ακούμε το No Use από την Kylie Auldist. Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους και όλες εσάς. Καλή σας ακρόαση!!!