Η Γριά Γαία

«Σκατά» είπε και έξυσε τον παχουλό πισινό της. Μετά, σκούπισε τα λερωμένα από τα πυώδη μπιμπίκια δάχτυλά της πάνω στη βρώμικη καφέ μπλούζα της, έφτυσε μια ροχάλα στο διάστημα και συνέχισε κούτσα-κούτσα το δρόμο της.

«Αϊ στο διάολο» είπε, «πως κατάντησα έτσι!»

Τα τελευταία 500 χρόνια δεν ένοιωθε καθόλου καλά. Για την ακρίβεια ένοιωθε πως πάει από το κακό στο χειρότερο. Ήταν και αυτή η σαπίλα που ανέδυε!

Μα πόσο καιρό είχε να κάνει ένα καλό μπάνιο; Θυμήθηκε τον Νώε και υπολόγισε πως θα είχαν περάσει τουλάχιστον 4.500 χρόνια! Και τώρα τελευταία είχε αρχίσει ξανά να ζεσταίνεται και να ιδρώνει! Η βρώμα και η ξινίλα που μόνιμα πλέον την συνόδευαν, δεν την ενοχλούσαν. Τα είχε συνηθίσει όλα, όπως και αυτές τις ξαφνικές αιμορραγίες, τα γδαρσίματα και την έντονη φαγούρα σε όλο το γερασμένο κορμί της.

Αχ, που είναι αυτές οι ωραίες, οι παλιές καλές εποχές, τότε που φλέρταρε με τον ωραιότατο κόκκινο Άρη και η Σελήνη τους κρατούσε φανάρι! Πού είναι οι τσακωμοί που είχε ρίξει με την λαμπερή Αφροδίτη για τα δακτυλίδια του παγωμένου Πλούτωνα! Πού είναι τα πειράγματα που έκανε στον γίγαντα Δία, τάχα πως είχε 69 δορυφόρους και έχασε τους έξη για να του μείνουν οι 63! Και τι ιστορία έρωτα και πάθους έζησε με τον Ερμή, τότε που δεν την ένοιαζε αν θα έκανε σχεδόν 58 εκ. χλμ κάθε βράδυ για να βρεθεί στη καυτή αγκαλιά του! Αχ, που είναι αυτές οι ωραίες, οι παλιές καλές εποχές, τότε που στα πόδια της σφάζονταν όλοι οι πλανήτες!

Και όλα αυτά όταν ήταν νέα, όταν παλλόταν από ενέργεια, όταν έσφυζε από ζωή, όταν ήταν γαλανομάτα, πράσινη και δροσερή σαν τα κρύα τα νερά!

Ως κεραυνός εν αιθρία εμφανίστηκαν τα πρώτα προβλήματα στην ζωή της ωραίας Γαίας. «Παράσιτα» διέγνωσε ο μπαμπάς Ήλιος και από τότε βάλθηκε με κάθε τρόπο να τα εξοντώσει. Τι και αν μπήκε στο σολάριουμ του πατέρα της και αφέθηκε στις καυτές ακτίνες του μπας και τα ψήσει! Τι και αν μπήκε μέσα σε έναν καταψύκτη μπας και τα παγώσει! Τι και αν παρακάλεσε κάποιους κομήτες που γύριζαν στη γειτονιά και χάζευαν αδιάκριτα να της ξύσουν τη πλάτη μπας και τα ξεφορτωθεί! Τα παράσιτα εξαφανιζόντουσαν, όμως μετά από χιλιάδες χρόνια πάντα ξαναγυρνούσαν, και κάθε φορά πιο πολλά, πιο επίμονα, πιο ενοχλητικά...

«Θα αλλάξω τροχιά!» είχε ανακοινώσει σε μια έκρηξη οργής, «θα κάνω τις βόλτες μου κοντά στον Ουρανό», ευτυχώς όμως ποτέ δεν πραγματοποίησε την απειλή της.

Όταν απελπισμένη, δήλωσε πως θα πάρει μερικές στροφές γρηγορότερα μπας και ξεφορτωθεί τους παρείσακτους από πάνω της, παίζοντας ταυτόχρονα με τα μαγνητάκια-πόλους που είχε στις τσέπες της, οι άλλοι αντέδρασαν έντονα, φοβούμενοι πως θα ξεβολεύονταν από τη τροχιά τους. Αλλά μήπως αυτοί είχαν το πρόβλημα?

Τα τελευταία χρόνια, αν και έβαφε τα μάτια της με περισσότερο μπλε, αν και άπλωνε πάνω της περισσότερο μακιγιάζ πράσινου, αν και φορούσε περισσότερο άρωμα λουλουδιών και δάσους, ένοιωθε απαίσια και τις προσπάθειές της μάταιες. Ο αέρας της βρώμαγε όλο και περισσότερο αποσύνθεση, πετρέλαιο, κάπνα και καμιά φορά κάτι σαν μπόχα από αίθουσα αναμονής παρακμασμένου οίκου ανοχής! Οι καταπράσινοι πνεύμονές της είχαν σε μεγάλο ποσοστό καταστραφεί. Το δέρμα της είχε ξεραθεί και γεμίσει ρυτίδες. Ο τσιγαρόβηχας που την έπιασε την αποτελείωσε...

Υπέφερε, και ήταν σωστός εφιάλτης! Χρειαζόταν επειγόντως μια αλλαγή, μια ανανέωση.

Η γριά Γαία άφησε μια κλανιά και αποφασισμένη τράβηξε κατά το ντους.



Podcast: Στις 18 Ιουνίου του 2005 παρακολούθησα στο γήπεδο του Beach Volley στο Φάληρο -σε μια συγκλονιστική βραδιά- τους Kraftwerk, το συγκρότημα σταθμός στην electro μουσική σκηνή. Έβλεπα τις τέσσερις φιγούρες με το αυστηρό γκρι κουστουμάτο ντύσιμο πίσω από πανομοιότυπους σταθμούς εργασίας με τα laptop τους …συγκινημένος, αδυνατώντας να πιστέψω πως τους είχα μπροστά μου ...και τα τραγούδια τους ακούγονταν τόσο φρέσκα! The robots, Vitamin, The model και άλλα πολλά. Δάκρυσα με το Radioactivity -group με οικολογική συνείδηση- που το ακούμε από το podcast βελτιωμένο από τη συλλογή της περιοδείας τους. Καλή σας ακρόαση!!!

Η Κυρά Σαρακοστή

Σήμερα θα της κόψουμε το δεύτερο πόδι! Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα, Θα της μείνουν άλλα πέντε! Είναι τα πόδια της Κυρά Σαρακοστής και έχει να κάνει με τη νηστεία των σαράντα ημερών πριν το Πάσχα.

Είναι το ξεχασμένο έθιμο της Κυρά Σαρακοστής. Συνήθως είναι μια χάρτινη γυναικεία απεικόνιση με επτά πόδια που χρησιμοποιείται ως ημερολόγιο. Τα πόδια αναπαριστούν τις επτά εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής, δηλαδή από τη Καθαρή Δευτέρα έως τη Κυριακή του Πάσχα. Το έθιμο θέλει κάθε Σάββατο να κόβεται και από ένα πόδι, μένοντας το τελευταίο για το Μεγάλο Σάββατο. Το τελευταίο πόδι σε κάποιες περιοχές το έβαζαν μέσα στο ψωμί της Ανάστασης, σε κάποιες άλλες μέσα σε ένα σύκο που το ανακάτευαν με άλλα. Σε όποιον έπεφτε η φέτα ή το σύκο με το πόδι, έλεγαν πως θα του φέρει γούρι. Τη Κυρα Σαρακοστή, σε κάποια άλλα μέρη την φτιάχνουν από ζυμάρι ή σαν μια πάνινη κούκλα παραγεμισμένη με πούπουλα.

Εμείς πήραμε αλεύρι, το ανακατέψαμε με νερό και πολύ αλάτι για να μην μας μουχλιάσει τόσες μέρες, ζυμώσαμε το μείγμα, το απλώσαμε, ανάψαμε το φούρνο και σχηματίσαμε με ένα μαχαίρι τη Κυρά Σαρακοστή. Της βάλαμε ένα σταυρό πάνω στο κεφάλι και χαράξαμε τα μάτια και τη μύτη. Δεν της βάλαμε στόμα, γιατί η Κυρά Σαρακοστή δεν μιλά, μόνο προσεύχεται. Για τον ίδιο λόγο σχηματίσαμε και τα χέρια σταυρωτά. Χαράξαμε στη ποδιά της θαλασσινά, ένα καβουράκι και ένα χταπόδι -στη χάρτινη κατασκευή συνηθίζουν να κολλάνε πάνω της διάφορα όσπρια. Τέλος δεν ξεχάσαμε να σχηματίσουμε τα επτά πόδια της και αφού τα μετρήσαμε και τα ξαναμετρήσαμε για να μην κάνουμε κανένα λάθος, την βάλαμε στο φούρνο.

Προσωπικά δεν το γνώριζα το έθιμο, το έμαθα από τη μικρή μας, που έφτιαξαν την χάρτινη Κυρά Σαρακοστή με τα άλλα παιδιά στο σχολείο. Δεν γνωρίζω αν είναι μέρος της ύλης τους ή πρωτοβουλία της δασκάλας, μου άρεσε όμως γιατί είναι ένα κομμάτι της παράδοσής μας που με κάποιο τρόπο περνά στη νέα γενιά.

Στην Κυρά Σαρακοστή, αφιερώνουμε το Julie's birthday από τους δικούς μας Raining Pleasure. Αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι που άκουσα το 1998 και με κέρδισαν με τον ήχο και τα φωνητικά τους. Μεγάλη έκπληξη πως ήταν από την Πάτρα. Έγιναν ευρέως γνωστοί το 2001 όταν υπέγραψαν με την δισκογραφική εταιρία EMI και με τα τραγούδια τους να παίζονται σε τηλεοπτικά σποτ για εταιρία κινητής τηλεφωνίας. Πληροφορικά το 2004 ηχογράφησαν στη Γερμανία το θρυλικό άλμπουμ του Μάνου Χατζιδάκι, με τίτλο Reflections. Καλή σας ακρόαση!!!

Echo & the Bunnymen

Οι Echo & the Bunnymen παραμένουν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Μας ήρθαν από το Liverpool της Αγγλίας το 1978, φέρνοντας νέο αέρα στην μετά punk βρεταννική σκηνή. Με τον ατμοσφαιρικό (μαύρο, δραματικό) και pop ήχο κέρδισαν μια θέση στη καρδιά μας. Διαλύθηκαν το 1988 για να ξαναβρεθούν μαζί το 1990 και να εμφανιστούν με διαφορετικό ήχο, επηρεασμένοι αισθητά από νεότερα συγκροτήματα που οι ίδιοι κατά το παρελθόν είχαν επηρεάσει!

Τους είδα στις 12 Μαρτίου του 2006 στο Club22 και το καταχάρηκα!

Ο Ian McCulloch φορώντας τα γυαλιά του, ερμηνεύει το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς, το Lips Like Sugar μέσα σε μια έκρηξη από φως, ενώ πιο πριν μας παρέσυρε λέγοντάς μας under blue moon I saw you... από το The Killing Moon.

Κυριακή μεσημέρι και στο podcast ακούμε αυτά τα δύο δροσερά τραγουδάκια, αφιερωμένα εξαιρετικά σε όλους και όλες εσάς, με πολλές ευχές για μια υπέροχη ανοιξιάτικη εβδομάδα. Καλή σας ακρόαση!!!