Για τον Ποσειδώνα

Έβγαινε από τη θάλασσα με την παλικαρίσια κορμοστασιά του και τα μακριά ασημένια του μαλλιά.

«Μπαμπά, δεν μοιάζει με τον Ποσειδώνα;» ψιθύρισε ο μικρός με θαυμασμό στον πατέρα του.

Γενιές και γενιές μεγάλωσαν μαζί του. Μικρά παιδιά ήταν και τώρα απέκτησαν τις δικές τους οικογένειες. Μεγάλωσαν μαζί του, στις καλοκαιρινές τους διακοπές, πάνω στην άμμο, δίπλα στη θάλασσα.

Την ημέρα μάθαινε στα μικρά κολύμπι, σερφ, έπαιζαν παιγνίδια, διοργάνωνε δραστηριότητες και το βράδυ διάβαζαν μαζί τον ουρανό γύρω από αναμένες φωτιές στη παραλία.

Οι συγγενείς του, μοίρασαν αυτά που άφησε πίσω, σχεδόν τη στιγμή που το ελαφρύ χώμα τον αγκάλιαζε. Τα ανεκτίμητα έργα τέχνης που ο ίδιος κατασκεύαζε, είναι βέβαιο πως για αυτούς αποτελούν είδος διακόσμησης ή επένδυσης και όχι τη ψυχή του δικού τους ανθρώπου που χάθηκε άδοξα.

Οι γείτονές του -αγαπημένοι γείτονες και φίλοι, σχεδόν αδέρφια- έδωσαν στο μονοπάτι δίπλα στο μικρό σπίτι της παραλίας το όνομά του. Κάθε απόγευμα δροσίζουν την αυλή, ποτίζουν τα λουλούδια και ανάβουν κεράκια στη μνήμη του. Μόνο λόγια αγάπης και νοσταλγίας έχουν να λένε.

Η ζωή στην παραλία συνεχίζεται, μουδιασμένα αλλά συνεχίζεται. Ο Ήλιος ακολουθεί καυτός την καθημερινή του πορεία και κοντά στη δύση το φεγγάρι παραμονεύει να εμφανιστεί. Παίζει με το φακό της μηχανής, τον τυφλώνει, δημιουργεί αντανακλάσεις στην επιφάνεια της θάλασσας και με την υγρασία της ατμόσφαιρας δημιουργεί εικόνες μιας άλλης εποχής.

Τα καλοκαίρια που θα έρθουν δεν θα είναι ποτέ ίδια, δεν θα ξαναδούμε τον Ποσειδώνα να βγαίνει από τη θάλασσα με την παλικαρίσια κορμοστασιά του και τα μακριά ασημένια του μαλλιά.

Στο PODCAST διάλεξα να παίξει το Ederlezi του Goran Bregovic από τον "Καιρό των Tσιγγάνων" (Le Temps De Gitans), έτσι, για το ταξίδι.