Συνήθεις Ύποπτοι

Η δουλειά του αστυνόμου ντέντεκτιβ είναι δύσκολη…

Άναψα το τελευταίο τσιγάρο τελειώνοντας έτσι το δεύτερο πακέτο της ημέρας. Ο καπνός μπούκωσε τα πνευμόνια μου... Άγγιξα το ποτήρι με το αγαπημένο μπέρμπον στα χείλη μου. Πρώτα μύρισα το άρωμά του και μετά το άφησα να κυλήσει μέσα στο στόμα.

Τον έφεραν το μεσημέρι. Έναν ύποπτο blogger. Συμμετείχε σε μια συνάντησε με κάποιους άλλους ύποπτους, ένα Κυριακάτικο πρωινό σε ένα καφέ του Θησείου. Κόντευε να βραδιάσει και το κάθαρμα δεν είχε βγάλει λέξη.

Χάζευα τα δακτυλίδια που ζωγράφιζα με τον καπνό και που ταξίδευαν στο δωμάτιο. Ίσως πρέπει να τον πιέσω περισσότερο σκέφτηκα. Ξέσφιξα τη γραβάτα και ήπια τις τελευταίες σταγόνες απ' το ποτήρι. Ένοιωσα ένα μούδιασμα να κατεβαίνει στο λαιμό μου, σαν αναισθητικό. Κράτησα το φάκελο με τις σημειώσεις και τις 40 ερωτήσεις. Αποφασισμένος ξεκίνησα για το δωμάτιο των ανακρίσεων.

O ύποπτος καθόταν στη καρέκλα με σκυμμένο το κεφάλι. Ήταν προφανώς κουρασμένος. Γερμένοι ώμοι και τη ματιά του χαμηλά. Κάθισα απέναντι, δίπλα στον βοηθό μου. Ακούμπησα το φάκελο στο τραπέζι. Χωρίς να το συνειδητοποιήσω, άναψα το πρώτο τσιγάρο από το τρίτο πακέτο της ημέρας. Η βραδιά απόψε φαινόταν ότι θα ήταν μεγάλη.

Έχοντας τον έλεγχο της βαριάς φωνής μου είπα, «Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...»

«Είπες ότι το όνομά σου είναι ...» είπα και σταμάτησα. Ο τύπος ούτε που με κοίταξε. Ο βοηθός, μου πέταξε την ταυτότητα που προσγειώθηκε μπροστά μου. Της έριξα μια γρήγορη ματιά, όπως και στις σημειώσεις μου. «Μάλιστα! Βλέπω ότι χρησιμοποιείς δύο ονόματα(1). Δεν νομίζω να κρύβεις κάτι» είπα με σιγουριά. «Ακόμα βλέπω ότι πριν ένα μήνα και κάτι μέρες είχες και γενέθλια(2). Ψαράκι(3) λοιπόν ε? Το καλό που σου θέλω φίλε! Βγες από τη κοσμάρα σου και συνεργάσου! Κατάλαβες;» είπα λίγο πιο έντονα. Με κοίταξε αδιάφορα.

Τον παρατήρησα με τη ματιά του ερευνητή που κρατά το στοιχείο στα χέρια του και προσπαθεί να το διαβάσει. Είχε γκρίζα μαλλιά(4). Τα μάτια του κάποια στιγμή μου φάνηκαν γαλάζια αν και σε κάποια άλλη -ανάθεμα το φωτισμό- φάνηκαν να πρασινίζουν(5).

«Κοίτα, όσο πιο γρήγορα τελειώσουμε τόσο πιο γρήγορα θα πάμε σπίτια μας. Έχεις οικογένεια;» ρώτησα. Γνώριζα την απάντηση αλλά έψαχνα έναν τρόπο να τον πλησιάσω. Φαινόταν τύπος που θα μπορούσε τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να έχει ερωτευθεί(6).

Του προσέφερα τσιγάρο, δεν το πήρε. Άφησε το κεφάλι του να πέσει πάλι στους ωμούς του.

Αρχηγέ –ήταν η αγαπημένη έκφραση του βοηθού μου- στο σπίτι βρήκαμε cd με jazz, pop, rock, blues και soul. Βρήκαμε ανάμεσα στα άλλα Pink Floyd, Craftwork, Pulp, New, Order και κάτι περίεργα. "And Also the Trees", "Fila Brasilia" και "Vampiros Lesbos"(7). Αρχηγέ, ειδικά το τελευταίο δείχνει ύποπτο! Και δεν μπορώ να καταλάβω τι δουλειά είχε μια ταινία με τον Κύρο Γρανάζη(8) ανάμεσα στα DVD!

«Βλέπω ότι κάποια μηνύματά σου φεύγουν για Γαλλία και Αμερική(9)» είπα, «Υπάρχει σύνδεσμος και πως ονομάζεται;»

Γύρισε και με κοίταξε φορώντας μισό χαμόγελο. Το απολάμβανε. Είναι από τους τύπους που η πρώτη πρωινή τους σκέψη είναι "μια όμορφη μέρα ξεκίνησε"(10). Δεν φαινόταν από αυτούς που κουβαλούν μαζί τους περισσότερα από αυτά που είχε όταν τον συλλάβαμε. Τα κλειδιά του και το USB Stick-άκι του(11).

«Ο τοίχος στο δωμάτιό σου, είναι άδειος και φρεσκοβαμμένος(12)», είπα σχεδόν αδιάφορα, «Προσπάθησες να αποκρύψεις τα ενοχοποιητικά στοιχεία;». Γύρισε και είδα το βλέμμα του. Έξυπνο σκέφτηκα και συνέχισα, «Υπάρχει λόγος που μια ηλεκτρική σκούπα είναι κάτω από το κρεβάτι σου;(13)» . Πήγα να βάλω τα γέλια με την ερώτηση, αλλά ζητούσα μια απάντηση. Έσμιξε τα φρύδια σαν κάτι να σκεφτόταν και ξαναγύρισε στην προηγούμενη αμυντική του στάση.

Φαινόταν σίγουρος για τον εαυτό του. Αν έσπαζε ένα βάζο στο μέσα δωμάτιο θα το δεχόταν απλά ως ένα γεγονός(14). Σίγουρα ήταν σκληρό καρύδι. Το αγαπημένο του χαρτί θα ήταν το δέκα το καλό(15). Δεν είναι από αυτούς που κολλάνε στα ονόματα, αν και βρήκαμε μια ζωγραφιά που στο κάτω μέρος έγραφε Ζωή(16).

«Εκτός από το blogging με τι γεμίζεις τον ελεύθερο χρόνο σου;» ρώτησα ξέροντας ότι δεν θα πάρω απάντηση. Ο βοηθός έσπρωξε μπροστά μου ένα πακέτο με φωτογραφίες. Είδα ηλεκτρονικές κατασκευές, εκδρομές σε βουνά, άλματα με skateboard, με snowboard σε πλαγιές, με νιτσεράδα σε σκάφη δαμάζοντας τα κύματα και μερικές ασπρόμαυρες καλλιτεχνικές φωτογραφίες(17).

Τον ξανακοίταξα. Κάτι μου έλεγε ότι θα προτιμούσε να βρίσκεται στα Φίτζι, με βερμούδα κάτω από φοίνικες(18). Κρατούσα τυχαία μια από τις φωτογραφίες. Έναν τοίχο με ένα σύνθημα: "Heal The Planet"(19). Τον φαντάστηκα με ζαχαρί κουστούμι και καπέλο να πίνει ποτό σε πλατεία της Κούβα του '60 με συνοδεία ορχήστρας(20).

Κοίταξα ψηλά στην οροφή και είδα ενεργοποιημένο το σύστημα πυρόσβεσης. Αν έπιανε φωτιά θα έπαιρνε το κορμί του και θα έφευγε(21). Ίσως και ένα τριαντάφυλλο από το ανθοδοχείο της γραμματείας(22)...

Δεν μου έδινε την εντύπωση ανθρώπου που θα στηνόταν μπροστά στη τηλεόραση αν δεν έπαιζε Prison Break ή Lost(23). Το Blade Runner θα ήταν σίγουρα από το είδος των ταινιών που αγαπούσε(24). Τα δε Space Oddity και Fashion του Bowie από τα αγαπημένα του τραγούδια(25). Κοίταξα τις σημειώσεις μου. Η βιβλιοθήκη του ήταν γεμάτη από τρόμο και επιστημονική φαντασία. Θυμάμαι που η ματιά μου έπεσε στο Ubic του Philip Dick(26).

Στην έρευνα που έγινε στο σπίτι του ύποπτου, βρέθηκαν δυο κλουβιά πουλιών. Μόνο στο ένα υπήρχε καναρίνι(27). Στη ντουλάπα του βρήκαμε τζιν, κοστούμια και μια συλλογή από γραβάτες. Επαγγελματικό ντύσιμο σε μοντέρνα γραμμή(28).

Η σύλληψη έγινε σπίτι του. Το dvd έπαιζε μια ταινία με τον Daniel Day-Lewis(29). Το δωμάτιο είχε το χρώμα της θάλασσας(30). Πάνω στο τραπέζι υπήρχε μια μεγάλη σαλάτα με ντομάτες, φέτα, κρεμμύδια, τραγανιστά παξιμάδια και αρκετό λάδι(31). Καθισμένος στο καναπέ, ντυμένος στα μαύρα, θα ήταν ο ίδιος ο Batman αν του φορούσες μια μπέρτα(32)!

Η βρύση της κουζίνας έσταζε και τρεις από τις λάμπες του σπιτιού ήταν καμένες. Σίγουρα ήταν από αυτούς που πιστεύουν ότι, αν κάτι μπορείς να το κάνεις αύριο, κάντο αύριο(33). Αν και μπήκαμε στο σπίτι του αιφνιδιαστικά, δεν φάνηκε να ταράχτηκε. Σίγουρα θα σκεφτόταν ειρωνικά "Houston, we have a problem" και θα αξιολογούσε την κατάσταση(34).

Τον κοιτάζω με νόημα. Με κοιτάζει και αυτός. Ξεφυσάω τον καπνό με ύφος. Προσπαθώ να του μεταδώσω ένα μήνυμα.

Τόση ώρα και δεν έχει βγάλει λέξη. Ούτε μια πληροφορία για τους άλλους bloggers. Με κοιτάζει, όμως μάλλον με συμπάθεια. Αναγνωρίζει ότι κάνω αυτό, γιατί πρέπει να το κάνω. Είμαι σίγουρος ότι θα έδινε μια δεύτερη ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα(35).

Τελικά φαίνεται ωραίος τύπος. Δεν θα ξεχάσω αυτό που είπε χαριτολογώντας όταν μας είδε. «Ω Μπέρι, Μπέρι!»(36). Σημείωσα το όνομα, αν και μου θύμισε παλαιό παίχτη του Ολυμπιακού. Μοιάζει να είναι ικανοποιημένος με τις επιλογές του(37).

«Αλήθεια τι φοβάσαι περισσότερο;» τον ρώτησα σε φιλικό τόνο. Χαμογέλασε, «Αυτά που δεν θα προλάβουμε…»(38), είπε κοιτάζοντάς με αινιγματικά.

Ήταν σε καλή φυσική κατάσταση. Θυμάμαι ότι δεν βρήκαμε ίχνος πρόχειρου φαγητού από σουβλάκια ή pizza στα σκουπίδια του(39). Και μου έκανε εντύπωση το οπισθόφυλλο του περιοδικού πάνω στο τραπέζι που έγραφε "Υιοθετήστε ένα αδέσποτο"(40).

Τράβηξα όσο πιο πολύ μπορούσα τη τελευταία ρουφηξιά και κράτησα τον καπνό στο στόμα. Ανταλλάξαμε μια ματιά γεμάτη νόημα και φύσηξα όσο πιο εύστοχα μπορούσα στον ανιχνευτή καπνού. Στην αρχή δεν έγινε τίποτα. Μετά, χωρίς προειδοποίηση, ο δαιμονισμένος συναγερμός μας πήρε τα αυτιά. Άνθρωποι άρχισαν να τρέχουν. Ο βοηθός μου έτρεξε να δει τι συνέβη. Εγώ δεν μετακινήθηκα από τη θέση μου. Ο ύποπτος σηκώθηκε ήρεμα και κατευθύνθηκε προς στην έξοδο. Δυο λέξεις μόνο άκουσα πριν χαθεί ανάμεσα στους άλλους. «Ευχαριστώ» και «Galaxy».

Κουρασμένος έριξα το σακάκι στο ώμο μου. Μερικά ποτά ακόμα στο Galaxy δεν είναι και άσχημα για να τελειώσει η βραδιά. Κλείνοντας τη πόρτα πίσω μου, σκέφτηκα ότι ανακρίσεις του στυλ Sharon Stone και χωρίς βρακάκι μόνο στον κινηματογράφο συμβαίνουν...

-----------------------------------------
Αυτό το παιχνίδι σίγουρα το έχετε συναντήσει πολλές φορές τον τελευταίο καιρό. Πέρα από τις ανοικτές προσκλήσεις, νομίζω ότι πρώτα με κάλεσε να παίξω ο Lockheart και τελευταία η Marina και η So_Far. Δεν περίμενα ποτέ να το παίξω, το έφερα όμως στα μέτρα μου :). Δεν γράφω τις ερωτήσεις γιατί σίγουρα τις ξέρεται απ' έξω, αλλά έχω αριθμήσει τις απαντήσεις. Δεν παρέλειψα να αναφέρω και μια όμορφη συνάντηση bloggers στο Θησείο για καφέ, με οργανώτρια τη Zouzouna!

Προσπάθησα να δώσω μια film noir ατμόσφαιρα και σε αυτό βοήθησε η μουσική του Vangelis για την ταινία Blade Runner σε εκτέλεση από την The New American Orchestra. Να θυμήσω ότι το σενάριο ήταν βασισμένο στο εξαιρετικό μυθιστόρημα του Philip K. Dick, "Do Androids Dream Of Electric Sheep" ή "Το Ηλεκτρικό Πρόβατο" στην Ελληνική έκδοση.