31/5/09

Περί Χαμόγελου


Αν ρωτήσεις ένα χαμόγελο: «Τι μέρος του λόγου είσαι?», θα σου απαντήσει: «Ουσιαστικό» και θα έπαιρνε όρκο για αυτό!

Το ότι είναι ουσιαστικό για την ψυχική υγεία στη βάρβαρη καθημερινότητα του ανθρώπου το γνώριζα αλλά και ετυμολογικά ουσιαστικό?

Ουσιαστικό, σημαίνει πως δεν είναι επίθετο για να προσδίδει μια ποιότητα ή έστω έναν βαθμό σύγκρισης, αλλά ένα απλό όνομα. Είναι ένα ουσιαστικό και μάλλον αφηρημένο αφού περιγράφει μια απλή κατάσταση.

Ανήκει στο ουδέτερο γένος, διότι συνήθως αναφέρεται σε άνθρωπο χωρίς να είναι σημαντικό το φύλο του. Έχει όμως δυο αριθμούς και εννοώ τον ενικό και τον πληθυντικό.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του είναι πως κλίνεται, όχι στον εαυτό του σαν έφηβος που έχει τις μαύρες του, αλλά στις πτώσεις καθώς είναι μια κλιτή λέξη.

Στο πλούσιο κλιτικό σύστημα των αρχαίων ελληνικών, είχε πέντε πτώσεις, αλλά φαίνεται πως η δοτική με τα χρόνια έπιασε απόστημα και ο γναθοχειρούργος (γνωστός επιστήμων για την από χρόνια δράση του) την αφαίρεσε, απλοποιώντας την σημαντικά στα νέα ελληνικά. Με λίγα λόγια την άφησε ...ξεδο(ν)τιασμένη!

Εγώ προσωπικά δεν θα έπαιρνα όρκο πως είναι μόνο ένα απλό ουσιαστικό, με αφηρημένο όνομα ουδετέρου γένους που κλίνεται! Και επειδή ένα χαμόγελο δεν μου είναι αρκετό, θα αναφέρομαι σε αυτό με τον πληθυντικό του αριθμό!

Λένε πως: "τα χαμόγελα δεν στοιχίζουν τίποτα, είναι πολύτιμα". Συμφωνώ απόλυτα και έχω να προσθέσω τα παρακάτω:

Συναλλασσόμαστε με χαμόγελα. Κάποιοι μας τα μοιράζουν μαζί με γλυκές καλημέρες, ευχές και κουράγιο, ενώ κάποιοι άλλοι με γρήγορες χαιρετούρες δεξιά-αριστερά, δεχόμενοι συγχαρητήρια. Άλλες φορές μας τα προσφέρουν μαζί με ελπίδα και βοήθεια σε όσους μας τα έχουν ανάγκη.

Τα εισπράττουμε ως επιβράβευση για κάποιο θετικό αποτέλεσμα και μας χαρίζονται γενναιόδωρα συνοδευόμενα με αισιοδοξία, συνήθως από παιδιά ή ταλαιπωρημένους ανθρώπους μετά από πράξεις φιλανθρωπίας.

Τα χαμόγελα τα φοράμε. Μας συνοδεύουν παντού. Κυρίως τα φορούν οι εκπρόσωποι της χώρας μας στα ταξίδια τους στο εξωτερικό, μαζί με περήφανο βλέμμα και ενθουσιασμό. Άλλοι τα σκορπίζουν, συνήθως αυτοί είναι τα αφεντικά όπως και τα άλλα "αφεντικά", τα πιο μεγάλα μέσα από οργανωμένες κινήσεις (ο νοών νοείτω).

Τα χαμόγελα έχουν γεύση. Τα γλυκά χαμόγελα είναι συνήθως αυτά των μικρών παιδιών που έχουν τη δύναμη να σβήνουν τον πόνο. Τα πικρά χαμόγελα είναι αυτά που έπονται μετά το λάθος, συνοδευμένα με ένα «γιατί» ή αυτά που σχηματίζονται αντικρίζοντας σε όλους τους τομείς την αδιαφορία της πολιτείας ή ακούγοντας δηλώσεις της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τα χαμόγελα έχουν θερμοκρασία. Τα παγωμένα χαμόγελα ανταλλάσσονται σε τυπικούς χαιρετισμούς, τα αντικρίζουμε στους εμπόρους να στέκονται έξω από τα άδεια καταστήματά τους, στους πολίτες μετά τις εξαγγελίες της εκάστοτε κυβέρνησης και την κατάθεση του προϋπολογισμού. Τα ζεστά χαμόγελα είναι αυτά του καλωσορίσματος, της υποδοχής, τα φιλόξενα, είναι αυτά που βγαίνουν κατ’ ευθείαν από τη καρδιά και που κάνουν το πρόσωπο να λάμπει.

Τα χαμόγελα έχουν ήχο. Τα ηχηρά είναι αυτά που σου φωνάζουν, «άσε με, είμαι αλλού τώρα», ενώ τα σιωπηλά είναι αυτά της αναμονής ή αυτά που ανταλλάσσονται από μακριά ως ένδειξη συγκατάβασης. Αρκετές φορές βλέπουμε ακόμα και να ...σκάνε χαμόγελα!

Τα χαμόγελα έχουν ζωή. Τα αιώνια χαμόγελα είναι αυτά που διαρκούν μια στιγμή αλλά η ανάμνησή τους είναι αιώνια, ενώ τα βλέπουμε ακόμα, σχεδόν σαν ζωγραφιστά πάνω στα χείλη κάποιων ανθρώπων. Τα θανατηφόρα είναι αυτά που τα βλέπεις μια φορά και δεν θέλεις να τα ξαναδείς. Κάποια άλλα, τα χαμένα, δεν πρόλαβαν να εμφανιστούν, ενώ σε άλλες περιπτώσεις κόβονται απότομα όταν στρέψεις το βλέμμα σου αλλού για να μην αντικρίσεις κάτι άσχημο.

Τα φευγαλέα είναι αυτά τα αξιολάτρευτα χαμόγελα που αντικρίζουμε στα μωρά και που δεν είναι ακόμα αληθινά ή εκείνα που ανταλλάσσουμε μέσα από τα τζάμια των αυτοκινήτων πριν μας χωρίσει πάλι η κίνηση.

Τα χαμόγελα είναι τόσα πολλά που θα μπορούσα να γράφω και να γράφω. Όπως αυτά της κάμερας, τα λαμπερά, όμορφα και λευκά των διαφημήσεων, τα τελευταία, τα κρυμμένα, τα φωτεινά, τα ψεύτικα, τα σαχλά, τα αμήχανα, της ικανοποίησης, τα ..., τα ..., τα...

Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε συχνά τα χαμόγελα των δημοσκοπήσεων ενώ σε λίγες μέρες θα απολαύσουμε και αυτά της νίκης μαζί με των υποσχέσεων για ένα καλύτερο αύριο.

Τα χειρότερα απ΄όλα είναι τα υποταγμένα χαμόγελα που αξίζει το κόπο να τα πολεμήσουμε, άλλωστε είναι στο χέρι μας ...πίσω από το παραβάν, στη κάλπη.


Στο Podcast ακούμε The Smiths και τον Morrissey, αυτό το τρελό αγόρι με τις γλαδιόλες στη κωλότσεπη που πριν μερικές μέρες έκλεισε τα πενήντα του χρόνια, στο "How Soon Is Now?" του 1984. "I am human and I need to be loved Just like everybody else does", καλή σας ακρόαση!!!

13/5/09

Κεϊκ Σοκολάτας


Έλεγξε τη λίστα με τα υλικά που αγόρασε για το κεϊκ σοκολάτας:
  • 60γρ αλεύρι
  • 3κσ κακάο σκόνη
  • 1κσ στιγμιαίο καφέ σκόνη
  • 1/2κ.γλ μπέικιν πάουντερ
  • 1/4κ.γλ αλάτι
  • 120γρ μαργαρίνη λιωμένη
  • 3κσ ζάχαρη άσπρη
  • 3κσ ζάχαρη ξανθή
  • 2 μεγάλα αβγά σε θερμοκρασία δωματίου
  • 2κ.γλ βανίλια άρωμα
  • 1κ.γλ εσάνς πικραμύγδαλου
  • 160γρ σταφίδες ξανθές
  • 1φλυτζ καρύδα τριμμένη
Είχε ότι χρειαζόταν για 16 μερίδες, εκτός από τις οδηγίες για την εκτέλεση της συνταγής.

Χαμογέλασε. Η συνταγή ήταν ζωντανή και ήταν μπροστά του, γραμμένη πάνω στο κορμί της κοπέλας του. Η μόνη λαχταριστή δυσκολία ήταν η λιωμένη και λίγο ζεστή σοκολάτα που είχε καλύψει το κορμί της! Για να διαβάσει τη συνταγή, θα έπρεπε να την ...απομακρύνει με την γλώσσα του. Αυτή ήταν η συμφωνία τους, το παιγνίδι τους και μετά θα του δινόταν.

Η πρώτη του κίνηση ήταν διερευνητική. Με τη γλώσσα χάραξε μια όσο μπορούσε ευθεία γραμμή πάνω στη κοιλιά της, «και πασπαλίζουμε την επιφάνεια με την υπόλοιπη καρύδα» διάβασε και σκέφτηκε πως σίγουρα δεν είναι αυτή η αρχή της συνταγής.

Χωρίς συγκεκριμένο πλάνο δράσης -έτσι για ζέσταμα- φίλησε τα στήθη της και ανακάλυψε δυο μεγάλα «Ο» να περικλείουν τα σημεία-που-οπωσδήποτε-πρέπει-να-φιλήσεις. Επιμένοντας λίγο περισσότερο στη περιοχή κοντά στο δεξί «Ο» εμφανίστηκε ο αριθμός «180», ενώ στο αριστερό η λέξη «ΠρΟ»! Πέρασε αργά και απολαυστικά τη γλώσσα του, απολαμβάνοντας τη διαδρομή, από τη μια άκρη έως την άλλη για να διαβάσει πως «ΠρΟθερμαίνουμε το φούρνο στους 18Ο».

Υπενθύμισε στον εαυτό του πως δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο...

Ξεκίνησε με τα χέρια της. Ένοιωσε τον σφυγμό της να χτυπά πάνω στα χείλη του, όταν άρχισε σιγά-σιγά να αποκαλύπτει στο μέσα μέρος του ενός βραχίονα ότι «Σε μέτριου μεγέθους μπώλ αναμειγνύουμε τα 5 πρώτα υλικά». Ένοιωσε να ερεθίζεται η απαλή περιοχή του άλλου της βραχίονα όταν τον άγγιξε, για να του αποκαλύψει πως «και σε ένα άλλο μπωλ χτυπάμε τα αυγά, τη ζάχαρη, τη μαργαρίνη και το εσάνς».

Ακούμπησε απαλά τα χείλη του πάνω στα δικά της, ίσα που να τα νοιώσει. Φίλησε προσεκτικά τα βλέφαρά της και δάγκωσε διακριτικά τους λοβούς των αυτιών της. Άφησε τη γλώσσα του να κυλίσει πάνω στο μακρύ λαιμό της και ανακάλυψε δύο σειρές από λέξεις: «Κατόπιν προσθέτουμε σ' αυτά λίγο-λίγο το μείγμα του αλευριού ανακατεύοντας συνεχώς», «και τέλος τις σταφίδες και τη μισή καρύδα» ...να κρέμονται και οι δυο σαν κοσμήματα γύρω από το λαιμό της.

Αποφάσισε να κατέβει χαμηλότερα, αναζητώντας τα κομμάτια της κρυμμένης συνταγής, στο εσωτερικό των μηρών της. Άγγιξε την ευαίσθητη επιδερμίδα και άσκησε λίγο μεγαλύτερη πίεση με τη γλώσσα του, αποκαλύπτοντας ότι «Κατόπιν προσθέτουμε σ' αυτά λίγο-λίγο το μείγμα του αλευριού ανακατεύοντας συνεχώς» στον ένα της μηρό, «και τέλος τις σταφίδες και τη μισή καρύδα» στον άλλον. Φύσηξε απαλά με την ανάσα του στα καθαρά σημεία και την είδε να ανατριχιάζει.

Έχανε τον έλεγχο! Η διαδρομή που επέλεξε τον οδήγησε στο πάνω μέρος του στήθους της. Ακολούθησε με τα χείλη του την ανατομία της περιοχής, νοιώθοντας σαν σκιέρ που βουτά σε ανεξερεύνητη πλαγιά, κινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή να χάσει τον έλεγχο και τη σανίδα να αφήνει πίσω τα ίχνη της: «Βάζουμε τη ζύμη σε αντικολλητικό ταψί 20εκ.». Ήταν σίγουρος πως η επόμενη πρόταση, ήταν η πρώτη που αποκάλυψε, «και πασπαλίζουμε την επιφάνεια με την υπόλοιπη καρύδα».

Ένοιωσε σαν τον Μωυσή μπροστά στη φλεγόμενη βάτο, να του αποκαλύπτονται οι 10 γραμμές της συνταγής. Πέρασε λίγο νευρικά χαμηλά στη κοιλιά της και την ένοιωσε να αντιδρά …όπως το περίμενε. «Ψήνουμε το κέικ για μισή ώρα περίπου» διάβασε και ένοιωθε πως ψηνόταν ο ίδιος.

Εκείνη, αναστέναξε. Τα χέρια της γραπώθηκαν από το σεντόνι και το κορμί της πήρε τη στάση τελικού σίγμα. Η αναπνοή της έγινε βαριά, «σε θέλω» του ψιθύρισε και εκείνος τη φίλησε με πάθος. Τη συνέχεια μπορούσε να τη φανταστεί αφού η συνταγή ήταν για 16 άτομα, «Το κόβουμε σε 16 ίσα κομμάτια όταν είναι ακόμα ζεστό».

Αγκάλιασε ολόκληρα τα στήθη της κάνοντας στην αρχή κυκλικές και απαλές κινήσεις, για να δυναμώσει στη συνέχεια σιγά-σιγά τη πίεση. Η ανάσα του, που έγινε λίγο πιο βαριά, της γαργαλούσε το λαιμό, «μη σταματάς» του είπε…


Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα ωραία και λαχταριστά, στο podcast ακούμε τους Madrugada και το Electic από το Industrial Silence του 1999. Ευχαριστούμε τη Monica Bellucci που μας τίμησε με την παρουσία της! Καλή σας ακρόαση!!!

ΥΓ. Τη συνταγή είναι από το site της Αιμιλίας Βασιλοπούλου, www.all-diet.gr.